ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความประหม่าตัวเกร็งของเจ้าของมือนุ่มที่กำรถเข็นแน่น ไม่ใช่กิริยาว่ารังเกียจ เก็บของใส่ท้ายรถยนต์เรียบร้อย คงจะต้องทัก
“ทำไมต้องเขิน... หืม? เดินบิดจนตัวจะเป็นกิ้งกืออยู่แล้ว” แล้วโน้มตัวลงส่งลมร้อน ๆ จากริมฝีปากไปตรงกกหู
“คุณเมฆ...!” ตะคอกอยู่ในลำคอเพราะขนที่ลุกชันไปทั้งตัว เธอยกมือขึ้นลูบหูตัวเองแรง ๆ “ฉันไม่ชอบเลยนะ เล่นบ้าอะไรไม่รู้อยู่ ๆ มาเป่าหู”
“พี่ยักษ์ใช่คนขี้เล่นเหรอ?” เขาหัวเราะออกมา ไม่ละวางตาไปจากแก้มขาวนวลบนเครื่องสำอางอ่อนแซมด้วยเม็ดสีแดงระเรื่อ หลายครั้งที่เธออายมันเป็นการบอกทางอ้อมว่ามีใจ เขาเองก็อยากจะรู้ว่าแค่อยากเอาชนะไอ้พิภพหรือเป็นเรื่องโง่ ๆ ที่ได้ยินมาจากวิทยา
“ผมจะจูบคุณ... แค่จูบ แต่ถ้าคุณไม่อยากทำ ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน แล้วยกเลิกสัญญาโฆษณานี้ทันที”
ไอ้พี่ยักษ์! ของเธอยังเป็นสายจู่โจม
