ตอนที่ 3
1199 คำ
พอเขาพูดจบเดือนลดาก็หน้าชามือเย็นชืดและพูดอะไรแทบไม่ออก เรียวปากอิ่มสีชมพูเรื่อซีดลงเล็กน้อยและเผยอออกอย่างลืมตัว มันสั่นระริกจนอีกฝ่ายหัวเราะหึในลำคอ เขามองเธออย่างกับจะกินเลือดเนื้อ แววตาหยามเหยียดจนหญิงสาวแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ทว่าพอตั้งสติได้เธอก็รีบโต้กลับ
“แต่ประเด็นใหญ่ที่เราคุยกันก็คือหนี้ที่แม่ฉันต้องใช้คืนคุณนะคะ”
“ถ้าเป็นแค่เรื่องหนี้ผมก็ไม่มีปัญหา แต่นี่มันเป็นความเสียหายในกิจการของผม คุณนึกว่าเงินสิบล้านดอลล่าห์เป็นเศษกระดาษที่ผมพิมพ์ขึ้นมาเองได้รึยังไง!”
“แต่ว่า คุณสมิธ...”
“กลับไปซะมิสเมย์!” เขาเอ่ยไล่ “กลับไปบอกแม่ของคุณว่าต้องหาเงินมาชดใช้ให้ผมภายในสัปดาห์นี้ ถ้าทำไม่ได้ผมจะให้ทนายลากตัวแม่คุณเข้าคุก!”
“ได้โปรดเถอะค่ะคุณสมิธ มีข้อเสนออื่นอีกมั้ยคะที่จะแลกกันได้กับการลดหย่อนหนี้ให้แม่ฉัน”
ดูเหมือนสิ่งที่เดือนลดาพูดจะทำให้ชายหนุ่มซึ่งกำลังจะหันหลังให้เธอฉุกใจคิด เขาหันกลับมายังหญิงสาวอีกครั้ง เหยียดมุมปากอย่างเยาะหยัน
“ข้อเสนองั้นหรือ?”
เอเดรียนก้าวเข้ามาใกล้ อยู่ในระยะประชิดตัวหญิงสาวจนเธอรู้สึกถึงจังหวะลมหายใจของเขา เดือนลดายืนตัวแข็ง เธอพยายามทำใจไม่ให้กลัวกระทั่งร่างสูงจับไหล่บางของเธอไว้
“จะเอาอย่างนั้นก็ได้ อย่างที่คุณว่า...ถ้ามีข้อเสนอที่มันจะแลกได้กับการลดหย่อนหนี้ให้แม่ของคุณ คุณจะยอมปฏิบัติตามโดยดีอย่างนั้นใช่มั้ย”
หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ทว่าเธอก็เชิดใบหน้าขึ้นก่อนจะกล่าวว่า
“ค่ะ...ฉันยินดีที่จะ...ยอมรับข้อเสนอของคุณ”
“อะไรก็ได้?” เขาเลิกคิ้ว
“ค่ะ...อะไรก็ได้”
แล้วหญิงสาวก็แทบลืมหายใจเมื่อร่างของเธอถูกเขารั้งเข้าไปจนชิดอกกว้าง เอเดรียนโน้มใบหน้าหล่อเหลาของเขาลงมาใกล้
“ข้อเสนอของผมก็คือ คุณ...ต้องมาเป็นผู้หญิงของผม แลกกับการลดหย่อนหนี้ให้แม่ของคุณ คุณยินดีตกลงใช่มั้ยมิสเมย์!”
เสียงทุ้มห้าวของเขาเหมือนลูกตุ้มกระแทกเข้าไปในอกของหญิงสาวอย่างจัง มันทำให้ความหวังของเธอแทบจะแตกสลายลงในฉับพลันทันใดที่ได้ยิน
“ผู้หญิงของคุณ! คุณพูดเรื่องอะไรคุณสมิธ”
“ผมกำลังพูดเรื่องข้อตกลงของเรายังไงล่ะ นี่คือข้อเสนอที่คุณต้องพิจารณาและตัดสินใจในตอนนี้!”
“คุณ!”
เดือนลดายังไม่ทันจะได้พูดอะไรก็ต้องหยุดชะงักเมื่อบานประตูห้องถูกเปิดออก โบ ซึ่งเป็นบอดี้การ์ดของเอเดรียนก้าวเข้ามาหยุดและเขาก็ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นคนทั้งสอง
“เอ้อ...คุณสมิธ”
“ออกไปก่อน ฉันมีธุระสำคัญที่ยังตกลงกับแขกยังไม่เสร็จสิ้น”
“แล้วแขกของคุณล่ะครับ”
“เสร็จธุระแล้วฉันจะออกไปพบพวกเขาเอง”
“ครับ คุณสมิธ”
โบรับคำก่อนจะถอยหลังกลับออกไปและปิดประห้องไว้อย่างเดิม เดือนลดาซึ่งมีท่าทีตระหนกกับการกระทำของ ท่านประธาน แห่งสมิธ ไฮเอ็นด์ถลึงตาใส่ชายหนุ่มที่รั้งไหล่บางของเธอทั้งสองข้างไว้แน่น
“คุณสมิธ นี่ไม่ใช่ข้อเสนอที่คุณตั้งใจจะช่วยเหลือแม่ของฉัน คุณตั้งใจจะแกล้งพวกเรา”
“ผมว่าข้อเสนอนี้มันออกจะง่ายสำหรับการตัดสินใจของคุณ” เขาว่าแล้วเปลี่ยนจากเกาะกุมไหล่ของหญิงสาวเป็นรั้งเอวอ้อนแอ้นดันร่างบอบบางเข้าไปไว้ในวงแขนแกร่ง
“ถ้าเป็นพวกโสเภณีก็คงจะไม่รีรอที่จะตะครุบมันเอาไว้”
“แต่ฉันไม่ใช่...”
“ดูแล้วคุณไม่ได้แตกต่างจากแม่คุณเท่าไหร่ ฮอลลี่เอาตัวเข้าแลกกับผู้จัดการเพื่อให้ได้เงินไปละลายในบ่อนคาสิโน ส่วนคุณก็เอาตัวเข้าแลกกับเจ้าของคาสิโนเพื่อจะได้ช่วยลดหย่อนหนี้ให้กับแม่ของคุณ!”
“เอเดรียน...คุณทำเกินไปแล้ว”
ฉาด!!! เสียงฝ่ามือกระแทกเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มอย่างเร็วและแรงหลังจากที่หญิงสาวผละออกจากอ้อมอกของเขาและทำสีหน้าชิงชังรังเกียจ เอเดรียนลูบใบหน้าของเขาที่เปลี่ยนเป็นสีเข้มจัด อารมณ์ของชายหนุ่มเหมือนถูกน้ำมันราดลงในไฟที่คุโชน
“ฉันไม่ยอมรับข้อเสนอบ้า ๆ ของคุณ เอเดรียน ไม่มีทาง! ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงขายตัวอย่างที่คุณคิด”
“ผู้หญิงขายตัวบางคนไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นโสเภณี ทั้งที่การกระทำของตัวเองมันก็ไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงขายตัวเลยสักนิด ผมไม่เชื่อหรอกว่าที่คุณตั้งใจมาที่นี่ก็เพื่อจะขอลดหย่อนหนี้ให้แม่ของคุณ อย่างน้อยผู้หญิงหน้าเงินอย่างพวกคุณก็ต้องหวังอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ กลับไปบ้าง ถ้าไม่ใช่เงินก็อาจจะเป็นความพอใจที่คุณเคยชิน”
“เอเดรียน!”
เดือนลดาเงื้อมือขึ้นหวังฟาดซ้ำลงบนใบหน้าของเขาเป็นหนที่สองแต่ครั้งนี้เอเดรียนจับทิศทางถูก เขาคว้ามือเรียวบางเอาไว้ได้และบิดเต็มแรง
“โอ๊ย! ปล่อยฉัน”
“ผมไม่ยอมให้คุณตบผมเป็นหนที่สองหรอกนะมิสเมย์ และนี่ก็เป็นบทเรียนสั่งสอนผู้หญิงอวดดีอย่างคุณ!”
“อื๊อ!”
เดือนลดาอ้าปากแต่ไม่ทันได้ร้องออกมาเสียงแหลมเล็กก็ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอของชายหนุ่มเมื่อเขาประกบปิดปากของเธอด้วยปากของเขา หญิงสาวชาไปหมดทั้งตัวเพราะไม่คิดว่าเจ้าของสมิธ ไฮเอนด์จะแสดงความกักขฬะกับเธอถึงขนาดนี้
หญิงสาวร้องไม่ออก ขนาดจะส่งเสียงผ่านลำคอก็ยังทำไม่ได้ เอเดรียนบดขยี้ริมฝีปากของเขาบนกลีบปากนุ่มจนเป็นรอยบวมเจ่อ เท่านั้นยังไม่พอเขายังกอดรัดเธอไว้ด้วยความโมโหที่ถูกตบหน้าฉาดใหญ่เสียอีกด้วย
“ปล่อย! เอเดรียน ฉันจะกลับบ้าน!”
หญิงสาวร้องตะโกนเมื่อเขาปล่อยให้ปากของเธอเป็นอิสระแต่ยังกอดรัดร่างเล็กที่พยายามดินสุดกำลังเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“ตอนแรกผมคิดว่าจะให้คุณตัดสินใจเอง แต่ตอนนี้ผมว่าผมตัดสินใจให้คุณซะเลยจะดีกว่า มิสเมย์!”
ชายหนุ่มขบกรามเสียงดังกรอดก่อนจะทิ้งร่างเล็กบางให้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ เขาลูบแก้มตัวเองอีกครั้งและลูบปากที่ยังเหลือร่องรอยของลิปกลอสหลังจูบแบบไม่บันยะบันยังให้เดือนลดาตกใจลนลาน
“คุณต้องเป็นผู้หญิงของผม แลกกับหนี้ท่วมหัวของแม่คุณ หรือถ้าหากคุณจะปฏิเสธ ผมจะเรียกทนายให้พาตำรวจไปลากคอแม่คุณเข้าตารางซะคืนนี้เลย!”
- ผู้เขียน
