“เป็นแฟนกันไม่กี่วันก็พาขึ้นคอนโดซะแล้ว...” ของขวัญหันไปมองพลวัตด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ส่วนเจ้าของสถานที่ ที่กำลังช่วยเธอหยิบจับถุงต่างๆ หลังจากซื้อของเมื่อครู่ก็ทำเพียงแค่อมยิ้ม
“คิดว่าจะทำเป็นเขินซะอีก” พลวัตคาดเดาเอาไว้ว่าเธอคงเขินอาย และปฏิเสธให้ดูดี อย่างเช่นถามเขาว่า พาหนูมาที่ไหนเหรอคะ
“ไม่เขินหรอกค่ะ คนเป็นแฟนกันก็ต้องไปมาหาสู่กันเป็นเรื่องปกติ ถ้าไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันสองคน จะเรียกว่าเป็นแฟนกันได้ไงล่ะคะ”
“ไม่เขินสักนิดเลยเหรอ?” พลวัตเย้าแหย่
“เขินก็ได้ค่ะ... พี่พลอะ... พาหนูมาทำอะไรที่นี่คะ” เธอพูดด้วยเสียงที่ดัดให้เล็กที่สุดยิ่งกว่าเสียงแอ๊บแบ๊ว ตาก็กระพริบปริบๆ เหมือนมีฝุ่นเข้าตา
“ดื้อ...” เขาส่ายหัวให้กับความทะเล้น ก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างเปล่าจับมือเธอไว้
“นี่ของขวัญนะครับ เป็นแฟนผม ผมขอคีย์การ์ดกับกุญแจอีกชุดให้เธอด้วยนะครับ” พลวัตบอกนิติบุลคลที่ดูแลความเรียบร้อยของโรงแรม ของ
