ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา” พลวัตแสร้งทำเสียงขรึมและเก็บรอยยิ้มไว้ให้มากที่สุด
“ขอโทษนะคะ หนูลืมกระเป๋าไว้ค่ะ” ของขวัญบอกอย่างเกรงใจ
“เข้ามาหยิบสิ” เขาบอกสบายๆ และก้มหน้าทำงานต่อไป
“เอ่อ... เฮียเห็นกระเป๋าหนูไหมคะ หนูวางไว้ตรงโซฟา” เธอถามเขาและชี้ไปยังที่ที่กระเป๋าของเธอน่าจะอยู่ตรงนั้น เธอไม่ได้ความจำเสื่อมนะว่าวางมันไว้ตรงไหน แต่ที่ทำให้เธอลืมหยิบออกไป เพราะเขาชวนเธอคุยนู่นคุยนี่ จนเธอลืมเรื่องกระเป๋าไปสนิทใจ
“ลืมไว้ที่อื่นหรือเปล่า ลองเดินหาให้ทั่วห้องสิ” เจ้าของห้องพูดเป็นเชิงอนุญาตให้เธอเดินหาของที่หายไปได้ตามสบาย
“หนูขออนุญาตนะคะ” ถึงจะเกรงใจที่มารบกวนเวลาทำงานของเขา แต่ของขวัญก็จำเป็นต้องทำ เธอเดินหาไปเรื่อยๆ เดินวนอยู่ในห้องที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่ก็หากระเป๋าของตัวเองไม่พบ จะว่าเผลอวางไว้ตามชั้นเอกสารก็ไม่มี ใต้โต๊ะ ใต้ตู้ลิ้นชักก็ไม่มี มันจะหายไปไหนได้ ในเมื่อกระเป๋าของเธอไม่ได้ม
