“ขวัญ!”
“...” ของขวัญหันไปมองตามเสียงเรียกก็ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากพลวัต ที่กำลังขับรถช้าๆ เพื่อเรียกเธอ ซึ่งเพิ่งเลิกงานและจะเดินไปรอรถเมล์เพื่อกลับบ้าน
“ขวัญ... ขึ้นรถ เฮียอยากคุยด้วย” เมื่อเห็นว่าเธอไม่สนใจ พลวัตจึงตัดสินใจจอดรถ และเดินมาหาเธอที่ป้ายรถเมล์
“ไม่คุยค่ะ จะรีบกลับบ้าน พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า” เธอขยับตัวเพื่อรักษาระยะห่างจากเขา
“เฮียจะไปส่งที่บ้าน ระหว่างทางเราจะได้คุยกันด้วย”
“ถ้าอยากคุยก็คุยตรงนี้ก็ได้ค่ะ รถเมล์ยังไม่มา”
“ไม่! เฮียจะไปส่ง” เขาพูดจบก็จอดรถและคว้าแขนเธอมาจับไว้ ยังไงคืนนี้เขาก็ต้องได้คุยกับเธอให้เข้าใจ
“ปล่อยหนูนะ จะเอาอะไรกับหนูอีก” ของขวัญรำคาญเขาจนสุดจะทน เธอไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ ถ้าอยากจะขอโทษ เรื่องที่ทำให้เธอเจ็บ ก็พูดออกมา เธอจะรับคำขอโทษ จะได้แยกทางกันให้มันจบๆ
“เฮียจะไปส่ง ขึ้นรถ!”
“ไม่ค่ะ ปล่อยหนู รถเมล์จะม
