บทที่ 17
(หมูหวาน)
เที่ยงคืน
“อื้อ”
ท้องฉันร้องประท้วงให้ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา ในตอนแรกกะว่าจะไม่ตื่นเพราะขี้เกียจแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว
แขนแกร่งของใครบางคนพาดเอวฉันอยู่ ฉันเลยต้องค่อย ๆ ขยับออกจากอ้อมแขนเขาอย่างระมัดระวัง
“อื้อ จะไปไหนคะ”
ภาคินถามเสียงแหบพร่า พลางกระชับอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิมทั้งที่ยังปิดตาอยู่
“ฉันหิว ปล่อยหน่อย”
“กินไอติมฉันไปยังไม่อิ่มอีกเหรอ”
ถ้อยคำทะเล้นของเขา ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะหยิกเข้าที่เอวสอบด้วยความหมั่นไส้
“โอ๊ย เจ็บนะ” จนเจ้าตัวลุกขึ้นนั่ง ส่งสายตาดุกลับมา
“นายหาเรื่องก่อนนะ”
ฉันว่าพลางลุกออกจากเตียงแต่เพียงแค่ขาฉันแตะพื้นห้อง ฉันกลับทรุดลงทันทีเสมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดหายไปเสียอย่างนั้น
“หึหึ ให้ช่วยไหมคะ”
ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตั้งแต่ภาคินพูด คะ ขา แล้วมันทำให้เขาดูน่ารักขึ้นเป็นสิบเท่า
แต่เวลาผ่านไปไม่ถึงนาทีเขาก็เปลี่ยนคำพูด
“โอเค ไม่ช่วยก็ได้ คลา
