บทที่ 15
(หมูหวาน)
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารระหว่างฉันกับภาคินค่อนข้างตึงสักหน่อย แต่โชคดีที่มีเพื่อนเขาและเก้าอยู่ด้วย บรรยากาศโดยรวมเลยครึกครื้นสนุกสนาน
“จริง ๆ พี่ได้ยินชื่อน้องหมูหวานมานานแล้วนะครับ พอมาเจอตัวจริง ฉายานางฟ้านี่เหมาะกับน้องมากเลย”
พี่ไทพูดพลางฉีกยิ้มกว้างมาให้ฉัน
“เหอะ นางมารสิไม่ว่า”
ภาคินพูดขึ้น เขาทำลอยหน้าลอยตา แต่พูดแบบนี้เด็กอนุบาลยังรู้เลยว่าเขาต้องการเหน็บฉัน
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ โฮะ ๆ”
ฉันทำเป็นไม่สนใจภาคิน หันไปตอบพี่ไทแทน
“ขนาดนั่นแหละครับ น้องหมูหวานสวยหยดย้อยขนาดนี้”
พี่แทนว่าพลางตักปลากะพงทอดน้ำปลาใส่จานฉัน
“ขอบคุณมากค่ะ พี่แทนลองทานอันนี้นะคะ อร่อยมาก”
ฉันกล่าวขอบคุณ ก่อนจะตักกุ้งผัดซอสมะขามให้เขาเป็นการตอบแทน
“ขอบคุณมะ... เฮ้ย อะไรวะไอคิน น้องเขาตักให้กู”
“กูอยากกินชิ้นนี้ มึงเอาชิ้นนี้ไปสิ”
ภาคินเอาซ้อมจิ้มกุ้งตัวนั้นเข้าปากแล้วหยิบตัวใหม่ใส
