การฝึกงานของสร้อยทองผ่านไปประมาณหนึ่งเดือนเต็มแล้ว เหลือเวลาอีกไม่นานเธอก็จะฝึกงานเสร็จ หลังจากนั้นก็ทำเรื่องเรียนจบและเข้ารับปริญญา
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ใบหน้ากลมราวกับซาลาเปาเริ่มเศร้าหมองรู้สึกน้อยใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพราะเธอคงไม่มีใครไปแสดงความยินดี ไม่มีครอบครัวไปช่วยถือดอกไม้ ไม่มีพ่อแม่ไปถ่ายรูปขนาบซ้ายขวา ไม่เหมือนเพื่อนในคณะ
คิดแล้วก็อิจฉาเพื่อนๆ แต่ไม่เป็นไรเพราะชีวิตคนเรามันต่างกัน ลูกที่เกิดจากความผิดพลาดอย่างเธอ ได้มีโอกาสเรียนหนังสือจนจบปริญญาก็ถือว่าบุญแล้ว
“เป็นอะไรสร้อยทำไมทำหน้าแบบนั้น งานที่พี่ริชาให้ทำยากเกินไปเหรอ”
ภูริตาหันมาเห็นสร้อยทองทำหน้าเศร้า ใจลอยไปไหนก็ไม่รู้จึงสอบถามด้วยความเป็นห่วง
อันที่จริงภูริตากับสร้อยทองไม่ได้สนิทกันมากนัก แต่เพิ่งมาคุยกันเยอะหลังจากมาฝึกงานที่เดียวกัน สร้อยทองเป็นคนเฟรนด์ลีก็จริงแต่ไม่มีเพื่อนสนิท
“เปล่า เรากำลังคิดถึงเรื่องรับ
