พื้นที่ตอนหลังของราชรถคันหรูที่เป็นพระราชพาหนะนำเสด็จชีคกาเบรียนและท่านหญิงอัลมาอ์ออกจากฝ่ายใน โดยมีกฤติกานั่งตัวลีบตรงข้ามพระพักตร์ เมื่อรับสั่งให้ขึ้นมานั่งในตอนหลังซึ่งมีเบาะยาวสองที่หันหน้าเข้าหากัน หญิงสาวยังไม่กล้าสบสายพระเนตรที่ทอดนิ่งไปด้านหน้า พระพักตร์เฉยยิ่งกว่าเฉย อาจจะเคืองคำพูดคะนองปากของเธอที่ท่านหญิงลูกศิษย์ตัวน้อยดันแปลเสียตรงเผง แล้วเธอก็จนคำพูดไร้คำอธิบายที่ดี ได้แต่โทษปากของตัวเองที่พ่นคำพูดนั้นออกไปโดยย่ามใจ คิดว่าไม่มีใครเข้าใจ...เฮ้อ!
ต้องรู้ให้ได้ว่าท่านหญิงไปเอามาจากไหน กฤติกาหมายมั่นในใจ ก่อนคิดได้ ฮะนานี! นางกำนัลที่กลายเป็นเพื่อนสนิทของเธอไปเสียแล้ว ต้องเป็นคนบอกแน่ๆ
‘ปราสาท แปลว่าอะไรหรือ เห็นครูชอบพูด’
‘อ๋อ ประสาท หรือ มันคล้ายๆ กับคำว่าบ้าแหละ มันติดปากจริงๆ อย่าไปใส่ใจ’
ฮะนานีแน่ๆ เพื่อนหนอเพื่อนแล้วจะบอกท่านหญิงทำไม
กฤติกาเงยหน้าขึ้นหลังจากมองต่ำยามใช้
