พระรามกินเด็ก

ตอนที่ 6

วันนี้เจอโซเฟียมันทำให้รู้สึกแปลกมากยิ่งได้สบตาที่อบอุ่นคู่นั้นยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนว่าความเจ็บปวดทั้งหมดมลายหายไปเพราะเธอคือคนรักษาให้ได้

ให้ตายเถอะ! เผลอเล่าเรื่องโดนทิ้งให้ฟังอีก

เขาไม่เคยรู้ว่าร้านไวน์นั้นเป็นของโซเฟียเพราะเธอยังเรียนอยู่ไงแล้วปีนี้คงจะจบทำไมยังมีเวลามาทำงานได้อีกวะ

สมัยเขานะปีสุดท้ายทำงานส่งอาจารย์แทบตาย!

พระรามเดินออกมาหยิบเสื้อผ้าที่น้องชายวางไว้ให้หน้าห้องน้ำแล้วก็มีขวดน้ำหอมที่มันบอกว่าจะให้แล้วอดจะยิ้มไม่ได้จริงๆเพราะอยู่กับพระลักษณ์ทีไรแม่งโคตรรู้สึกว่าเราต่างกันฉิบหายเหมือนมันคือเทวดาลงมาเกิดส่วนเขาคือลูกขี้อิจฉาที่ตามมามาเกิดงั้นแหละ

ถ้ามีใครที่ไม่รู้จักเรามาเห็นนะคงคิดว่าเราเป็นคู่เกย์แน่เพราะเขานอนบนเตียงเดียวกันไม่พอยังถอดเสื้อทั้งคู่ด้วยแล้วบนตัวเรามีรอยเล็บ รอยข่วนและรอยดูดเต็มไปหมด

คืนนี้พระลักษณ์เมาเลยหลับส่วนเขาได้แต่นั่งดูรูปคู่กับนรีก่อนที่นิ้วจะปัดเลื่อนหน้าจอดูอีกรูปที่ถ่ายกับเพื่อนแล้วกดขยายมองแม่ตุ๊กตาแสนสวยของต้องห้ามที่ฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี่มีลักยิ้มและผิวขาวเหมือนกินหลอดไฟเป็นอาหาร

ใครจะโชคดีได้ใจมายไปครอบครองวะ?

พระรามล้มตัวลงนอนตะแคงหันหลังให้น้องชายมือที่กำลังจะวางโทรศัพท์เริ่มลังเลยแล้วไม่รู้ว่าเพราะเมาหรืออะไรกันแน่นิ้วมันลั่นไปกดเบอร์โทรไม่คุ้นเคย

(นอนไม่หลับเหรอคะพี่ราม?)

"คุยได้ไหมอยู่กับใครรึเปล่า?"

(ตอนนี้นี่นะคะ จะตีหนึ่งแล้วนะ)

"โซเฟียเองก็ยังไม่นอนไม่ใช่เหรอเสียงยังใส่แจ๋วอยู่เลย"

(พึ่งอ่านหนังสือจบค่ะ พี่รามมีอะไรรึเปล่าคะโซเฟียง่วงแล้ว)

"เอ่อ...คือว่า พี่…"

(คะ?)

"ฝันดีนะ พี่จะนอนแล้วเหมือนกัน"

(ฝันดีค่ะ)

เธอวางสายไปแล้วในขณะที่เขากดเข้าอินสตาแกรมค้นหาชื่อเธอแล้วดูรูปด้วยความรู้สึกแปลกๆนานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้คุยแบบนี้กับโซเฟียวะ? เธอถ่ายรูปกับเพื่อนบ้างแต่ก็มีหนึ่งรูปที่ทำให้เขาต้องกดเข้าไปดูแล้วนึกอยากจะถีบพระลักษณ์ให้ตกเตียงเพราะยืนชิดกันเกินไปแถวยังโอบไหล่อีก

พี่น้องบ้านไหนแล้วยืนชิดกันขนาดนี้วะ!?

"แล้วมึงบอกว่าไม่คิดอะไรนี่นะ ไอ้ควายเผือกหลอกกูไม่ได้หรอก!" ทำมาเป็นพูดว่าไม่ต้องการความรักแต่ดูสายตามันดิจะเยิ้มไปไหน โซเฟียบอกว่าเจอพระลักษณ์เกือบทุกวันเพราะต้องช่วยสอนงานคงคิดจะสอนแบบตัวต่อตัวเพื่อเปิดโอกาสให้ตัวเองแล้วกั๊กไม่ให้โซเฟียมีใครทั้งที่มันก็ไม่พร้อมจะเปิดตัวคบใครอย่างจริงจัง

เขามีหนึ่งคำถามที่ไม่คิดจะถามออกไปอีก

โซเฟียไม่ได้ชอบพระลักษณ์แล้วจริงเหรอ?

พระรามนอนหงายยกแขนก่ายหน้าผากสับสนกับเรื่องความรักที่ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกอะไรกันแน่ นรีเขายังรักอยู่รึเปล่าแล้วทำไมต้องใจเต้นแรงกับมายด้วย ส่วนโซเฟียคือรักแรกที่ดีเกินกว่าจะครอบครอง

นอนอยู่ท่อนขาหนักฝาดเข้ากลางท้อง!

ตุบ!

"โอ๊ย!! ไอ้เหี้ยก่ายกูเป็นหมอนข้างเลยนะ!"

พระรามมาประชุมพร้อมกับพระลักษณ์เนื่องจากวันนี้พ่อมาทำให้ไม่สามารถหาเหตุผลมาหลีกเลี่ยงได้เหมือนทุกครั้งที่เคยทำ หลังประชุมเรียบร้อยเรามากินอาหารเที่ยงด้วยกันคุยเรื่องทั่วไปแต่จะเน้นไปเรื่องงานหมั้นของพระลักษณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่นานแต่เจ้าตัวปฏิเสธไปถึงสองครั้งแล้วและดูท่าว่าจะไม่ยอมง่ายๆด้วย

ถ้าพระลักษณ์ไม่หมั้นผลที่ตามมาคือเขาแน่!

หลังจากกินอาหารเที่ยงเรียบร้อยพระรามแยกทางออกไปตั้งใจว่าจะไปหาเพื่อนแต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ขับรถมาทางร้านไวน์ของโซเฟียแต่แค่นั้นยังไม่พอเพราะเขายังเดินเข้าไปในร้านแล้วส่งข้อความบอกเจ้าของร้านคนสวยที่ไม่รู้ว่าวันนี้อยู่รึเปล่า

"ผมยังไม่ได้สั่ง!" พนักงานยกเครื่องดื่มมาให้ทั้งที่เขายังไม่ได้สั่งอะไรเลย

"คุณโซเฟียสั่งค่ะแล้วฝากบอกว่ากำลังมา" พนักงานตอบแล้ววางเครื่องดื่มตามคำสั่งที่ได้รับ

"แล้วอยู่ไหนวะ?" สมองคิดไปถึงน้องชายทันทีเพราะมันบอกว่ามีธุระด่วนมากต้องรีบไปจัดการ

พระรามนั่งดื่มเกือบครึ่งชั่วโมงเจ้าของร้านคนสวยถึงได้เดินมาในชุดนักศึกษาแต่ว่ากระโปรงน่ะจะสั้นไปไหนวะ เขาไม่อยากจะหงุดหงิดหรอกแต่สายตาผู้ชายบางคนมันมองอย่างโลมเลียแถมยังทำท่าเหมือนอยากจะทำความรู้จักงั้นแหละ

ไม่ได้หวงนะแค่เป็นห่วงเฉยๆ

"ขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะพอดีพึ่งส่งงานอาจารย์เสร็จค่ะ" เป็นงานที่กว่าจะผ่านก็เล่นเอาหัวหมุนไปหลายครั้งเลยละแถมยังอดหลับอดนอนแก้งานไปหลายครั้งกว่าจะผ่านมาได้

เธอไม่คิดว่าพี่รามจะแวะมาหาด้วยซ้ำหลังจากที่พร่ำเพ้อถึงน้องสาวเพื่อนไม่หยุด

"พี่นึกว่าทำงานอยู่กับไอ้ลักษณ์ซะอีก" บางทีเขาน่าจะคิดเรื่องโซเฟียกับน้องชายมากเกินไปแล้วแต่มันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกคล้ายว่าโล่งอกแบบนี้ด้วย

"แล้วพรุ่งนี้ว่างไหมคะ?" เขาคือคนที่ผลักไสเธอตลอดเวลาจริงๆแล้วจนถึงขนาดนี้ยังคิดว่าเธอชอบพี่ลักษณ์อยู่งั้นเหรอ เวลามันผ่านมาหลายปีแล้วนะใจคนย่อมเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดาทีเขายังไม่ได้รักเธอเหมือนเดิมเลย

"ว่างมาก ทำไมเหรอ?"

"ไปเที่ยวกันไหมคะพอดีเพื่อนโซเฟียเทนัดน่ะค่ะแล้วจ่ายค่าที่พักไปแล้วหลายหมื่นเลยเสียดายเงิน"

"ใครไปบ้าง?"

"พี่รามกับโซเฟียแค่สองคนค่ะแต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ โซเฟียไปเที่ยวคนเดียวก็ได้อาจจะเหงานิดหน่อยแต่ไม่เป็นอะไร"

"พี่ยังไม่ได้พูดเลยนะว่าจะไม่ไป"

"งั้นแสดงว่าไปใช่ไหมคะ?"

"เที่ยวคนเดียวมันไม่สนุกหรอก พี่ไปด้วยอย่างน้อยก็อยู่เป็นเพื่อนกินเหล้า เป็นคนถ่ายรูปแล้วก็คนขับรถให้"

"ใจดีที่สุดเลยค่ะ"

"แล้วค่าห้องพักเท่าไรละ?"

"แค่พี่รามไปก็พอแล้วค่ะไม่ต้องจ่ายหรอก"

"ส่งเลขบัญชีมาพี่จะโอนให้"

"แต่ว่า..."

"ถ้าไม่ยอมส่งมาพี่ไม่ไปด้วยนะ ว่าไง?"

"ก็ได้ค่ะ"

"ทั้งของโซเฟียแล้วก็ของพี่นะ ถือว่าเป็นของขวัญเรียนจบล่วงหน้าแล้วกันเผื่อว่าวันนั้นพี่ไม่อยู่"

"จะหนีโซเฟียไปไหนคะ?"

"พี่แค่พูดเผื่อติดงานน่ะ"

ความจริงแล้วไม่มีหรอกนัดเพื่อนน่ะเธอแค่อยากจะใช้เวลาอยู่กับเขาแค่สองคนต่างหากละแต่จะพูดตามตรงคงดูไม่ดีแน่ พี่รามจะต้องรู้บ้างสิว่าเธอคิดถึงเขาขนาดไหนแล้วชอบเขามากด้วยจะได้เลิกยัดเยียดให้พี่ลักสักที เธอไม่ได้เจ้าเล่ห์นะแค่เปิดโอกาสให้เราสนิทกันมากขึ้นแค่นั้นเอง

อยากให้เขาลืมผู้หญิงคนนั้นแล้วหันสนใจเธออีกครั้งก็พอ!

"เรียนเป็นไงบ้าง?"

"เหนื่อยแทบตายเลยค่ะ"

"โซเฟียเก่งอยู่แล้วยังไงก็ไหว ดูอย่างพี่ดิโง่ขนาดนี้ยังเรียนจบมาได้เลย"

"ถ้าพี่รามโง่คงไม่ได้เกียรตินิยมหรอก"

"ส่วนใหญ่ไอ้ลักมันช่วยทั้งนั้นแหละ"

"มีน้องชายเป็นพี่ลักก็ดีนะคะคนอะไรเก่งมากขนาดนั้น" เธอไม่ได้อยากจะพูดถึงคนอื่นมากแต่อยากรู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไงกันแน่แล้วผลที่ออกมาคือคิ้วดกดำขมวดแป๊ปหนึ่งแล้วหยิบแก้วไวน์มาดื่มเหมือนไม่ได้สนใจเท่าไรนัก

"นี่มันยังคิดจะเรียนต่อปริณญาเอกด้วยนะ พี่ละโคตรนับถือความขยัน" เพราะเราเป็นพี่น้องที่ต่างกันมากแล้วเขาไม่ชอบเลยที่โซเฟียทำตาเป็นประกายชื่นชมมันออกนอกหน้าขนาดนั้น

"เย็นนี้พี่จะไปเตะบอลกับเพื่อน ไปเชียร์พี่ไหม?" นี่เขาพูดอะไรไปวะเนี่ยอยากตบปากตัวเองฉิบหาย

"แต่พี่รามต้องชนะนะห้ามแพ้เด็ดขาด" ในเมื่อเขาเอ่ยปากชวนขนาดนี้เธอจะปฏิเสธได้ไงละ

"พี่เป็นนักกีฬาโรงเรียนเลยนะลืมแล้วเหรอ?"

"ใครจะไปลืมกัปตันทีมบอลโรงเรียนละคะ"

"งั้นดาวโรงเรียนอย่างโซเฟียชอบไหม...นักกีฬาน่ะ?" เขาไม่เก่งเรื่องอะไรเลยนอกจากเล่นกีฬาแทบทุกชนิดโดยเฉพาะบอลแต่ทักษะพวกนี้มันไม่ได้ช่วยในการทำงานเท่าไร ชีวิตเลยยังไม่ไปข้างหน้าแต่กลับถอยหลังลงเหวมากขึ้นทุกวันแต่ก็แอบหวังให้นางฟ้าตรงหน้ายื่นมือมาฉุดรั้งดึกขึ้นไป

นี่เขาคิดบ้าอะไรวะเนี่ย!?

โซเฟียต้องคู่กับพระลักษณ์ดิไม่ใช่เขา!!

"โซเฟียไม่เคยดูกีฬาเลยแต่ชอบใส่เสื้อบอลนะคะ"

"ถ้าไม่รังเกียจเอาของพี่ไปใส่ไหม พอดีพี่ตัวใหญ่มากเลยใส่ไม่ได้แล้ว"

"เต็มใจรับค่ะ พี่รามทำงานเหนื่อยไหมคะวันนี้?"

"เอาความจริงเลยนะ"

"ว่ามาเลยค่ะ"

"พี่แทบไม่รู้อะไรเลยมีแต่ไอ้ลักมันช่วย"

"พี่ลักนี่ชอบช่วยคนนะคะ"

"เพราะแบบนี้ไงพี่ถึงบอกว่ามันเหมาะกับโซเฟีย"

"พี่ลักไม่เหมาะกับโซเฟียหรอกค่ะ พี่ลักน่ะชอบเที่ยวกลางคืน เจ้าเล่ห์มีแผนการณ์เยอะและในคนในฝันอยู่แค่ในฝันเถอะค่ะ"

"งั้นถ้าเป็นพี่ละ?"

"พี่รามถามแบบนี้หมายความว่าไงคะ?" ถ้าเธอตอบตอนนี้ว่าคนที่ต้องการคือเขาขึ้นมาจะเป็นยังไงนะ เธอไม่อยากรีบแต่ก็กลัวว่าเขาจะเอาใจไปให้คนอื่นก่อนจะยกให้เธอ ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเที่ยวกันแล้วค่อยสารภาพความในใจไปเลยก็ได้

"พี่...แป๊ปหนึ่งนะโซเฟีย" เขาก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงเหมือนกันเพราะรู้ดีว่าตัวเองไม่เหมาะกับคนแสนดีอย่างเธอถึงพยายามทำให้รู้ว่าพระลักษณ์คือคนที่เหมาะสมที่สุดแล้ว

คนสวยต้องคู่กับคนเก่งสิ!