EP 7 คนพาล
990 คำ
แรงบีบที่ต้นแขนยิ่งแน่นขึ้นด้วยแรงโทสะของคนข้างกาย ทำเอาฉันเบ้หน้าด้วยความเจ็บ และหน้านิ่งๆ ของไนท์ก็เริ่มมองคล้ายไม่พอใจอย่างบอกไม่ถูก เอาแล้วไง ลางร้ายมาเยือนแล้ว
“เอ่อ ไนท์ ฉันเข้าห้องก่อนนะแล้วเจอกัน”
ฉันพยายามบิดแขนออกอย่างยากเย็น ก่อนรุนหลังต้าร์ให้เดินนำเข้าไปในห้องเรียน แต่ไอ้บ้านี่ก็ยังฮึดฮัดอยากออกไปหาเรื่องไนท์ได้อีก
“ต้าร์ นายอย่าพาลสิ!”
“ฉันไม่ได้พาล”
ต้าร์นั่งลงตามแรงผลักของฉัน แต่ไม่วายขมวดคิ้วเถียงเสียงดังลั่น
“มีอะไรกันน่ะ พรีม”
น้ำรินกับยะหยาที่เพิ่งเข้ามาในห้อง ตรงดิ่งเข้ามาถาม ฉันเลยเริ่มเล่าความเป็นไปของเหตุการณ์ทุกอย่างแต่แรก เริ่มที่ไนท์กับโจ๋เป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉัน มาจนถึงเมื่อครู่ที่ต้าร์มันเป็นบ้าจะไปไล่กัดไนท์
“จริงเหรอพรีม! อ๊าย ติดต่อให้ฉันคนนึงสิเพื่อนร๊าก~!!”
“หยา! เธอจะไปเข้าข้างศัตรูเหรอ”
“เป็นบ้าอะไรขึ้นมาน่ะ ต้าร์?”
เมื่อยะหยาขมวดคิ้วมองขุ่น ต้าร์ก็สบถเบาๆ อย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ก่อนนั่งกอดอกเอกเขนกเบือนหน้าหนีไปอีกทาง หมอนี่...แพ้แล้วพาลจริงๆ นี่หว่า -*-
พอฉันคิดจะเลิกสนใจคนพาล กำลังจะเดินกลับโต๊ะตัวเองที่อยู่ถัดห่างไป เพื่อนผู้หญิงในห้องก็กรี๊ดกร๊าดกันเสียงดัง ก่อนมือใหญ่ของคนทางด้านหลังจะกดลงยังบ่าฉัน
ไนท์เคาะปลายนิ้วลงที่โต๊ะด้านหน้าต้าร์ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนโน้มกายลงไปเอ่ยถาม
“มึงอยากแก้มือกับกูมะ?”
ไม่ทันขาดคำ ต้าร์ก็ผุดลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับไนท์ ใบหน้าสมใจ
“เจ๋งดิ งั้นเที่ยงครึ่ง มึงกับกูเจอกัน!”
หายนะ...นี่มันวันแดงเดือดหรือไง (วะ!) T^To
สถานที่นัดหมายเป็นสนามบาสเกตบอลกลางแจ้งอเนกประสงค์หน้าอาคารเรียนเจ็ดชั้น ตาข่ายสีเขียวกางกั้นด้านบนศีรษะเป็นมุมโค้งแน่นหนา ทำให้อากาศยามเที่ยงที่น่าจะร้อนจัด กลับเย็นสบาย ยิ่งลมหนาวแห่งปลายปีพัดมาจากสวนหย่อม ก็ทำให้อากาศติดจะเย็นเสียด้วยซ้ำ
ตอนที่ฉันถูกยะหยาลากถูลู่ถูกังให้มาก่อนเวลา โจ๋กับไนท์ก็มาชู้ตบาสเล่นรอกันแล้ว พอลิงโจ๋หันมา มันก็วิ่งร่าเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า แล้ว...แล้ว...แล้วก็ดึงตัวฉันไปกอดไว้! O///O
“โคตรคิดถึงเธอเลย พรีม...” จบคำ อ้อมแขนนั้นก็คลายออกอย่างไว ก่อนคนเคยซนเป็นลิงในวัยเด็กจะยื่นสองมือมาขยี้ผมฉัน พลางหัวเราะร่า
“อ๊าย หยุดนะ!” แหวไม่ทันขาดคำ ลูกบอลหนังสีส้มก็ลอยหวือมาจากในสนามบาส ร่วงลงหัวลิงบ้าตรงหน้าฉันเต็มๆ โหว แม่นระดับเทพ
โจ๋ละมือไปคลำหัวป้อย พร้อมกับส่งสายตาวิบวับให้ไนท์ที่อยู่ใต้แป้นบาส แต่หมอนั่นกลับผิวปากหวือ เสมองไปอีกทาง เหอะ...สมน้ำหน้า!
“แนะนำสิแก แนะนำ”
ฉันหันกลับไปหายะหยาที่ดึงแขนเสื้อยิกๆ อยู่ข้างกาย ก่อนจะแนะนำเธอให้รู้จักกับโจ๋ และผละไปแย่งลูกบาสชู้ตเล่นกับไนท์
‘ซวบ’
“เก่งนี่” ไนท์ยิ้ม ขณะรับลูกบาสที่ร่วงลงมาจากห่วงตาข่ายด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วส่งคืนมาให้
“แหงอยู่แล้ว” ฉันยักคิ้ว ก่อนรับลูกบาสจากไนท์ชู้ตออกไปอีกครั้ง แต่คราวนี้เป๊กขอบห่วง แง่ม...หมดราคาคุยเลยอ๊า > ‘โห เหมือนเจ้าหญิงเลยเนาะ’
จำได้ว่าโจ๋บอกประมาณนั้น ฉันเลยขอให้ไนท์เป็นเจ้าชาย แต่เขากลับส่ายศีรษะ บอกเสียงหนักแน่น
‘เราจะเป็นอัศวิน’
ตอนนั้นฉันงงเอามากๆ ก็เจ้าชายหล่อกว่า รวยกว่าอัศวินเห็นๆ นี่นา...พอเอียงคอมองเขาจนมงกุฎดอกไม้ลื่นไถลตกลงไปจากศีรษะ ไนท์ก็เก็บมงกุฎนั้นวางลงบนเรือนผมให้เหมือนเก่า แล้วบอกว่า
‘ถ้าเป็นอัศวินจะได้ปกป้องเจ้าหญิงไง...’ มือเล็กป้อมละจากมงกุฎดอกไม้ และแตะปลายนิ้วเพียงแผ่วที่แก้มฉัน... ‘พรีม...สัญญากับเรานะ...’
- ผู้เขียน
