บทที่ 21 ดื้อ
วันต่อมา
“อื้อ! ปวดหัว...”
ร่างเล็กพึมพำเสียงแหบแห้งเมื่อรู้สึกตัวตื่น เรียวแขนเล็กที่ยกแทบไม่ขึ้นค่อยๆ เลื่อนไปกุมขมับตัวเอง แต่เมื่อเรื่องราวร้อนแรงเมื่อคืนหลั่งไหลเข้ามาในสมองทำให้เธอต้องฝืนเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาอย่างเชื่องช้า
ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบบริเวณห้องนอนก็พบกับความว่างเปล่า ไร้เงาของเจ้าของห้อง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อดึงสายตามามองเห็นกล่องถุงยางอนามัยกับเจลหล่อลื่นที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง
เมื่อคืนเธอสลบไปอย่างคนไร้เรี่ยวแรงทั้งๆ ที่ความเป็นชายยังฝังตัวอยู่ภายในกาย ส่วนถุงยางอนามัยที่เขาบอกจะใช้จนหมด ถูกใช้ไปแค่สามชิ้น
“โอ๊ย!” ซินเนียร์เบ้หน้าส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อกำลังจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ทำให้เธอนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วหลุบมองเรือนร่างเปลือยเปล่าที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา
ร่ายกายของเธอในตอนนี้ไม่มีส่วนไหนไม่เจ็บ เจ็บจนเรี่ยวแรงในการขยับ
