บทที่ 22 ไม่วันไนต์
ฟารันละสายตาจากคนตัวเล็กที่เดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียงมามองโจ๊กที่เธอกินไปไม่กี่คำ ก่อนจะหยิบเดินไปเก็บไว้ในห้องครัว จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปหาเธอในห้องนอนอีกครั้ง
“ภาระจริงๆ” เอ่ยพึมพำเสียงเบาเมื่อจ้องมองใบหน้าซีดเชียวของคนที่หลับสนิทมานานนับนาที เขาจึงเลื่อนมือไปสัมผัสเรียวแขนเล็กและพวงแก้มนวล ซึ่งอุณหภูมิร่างกายของเธอยังไม่ลดลง
ร่างสูงมองซ้ายขวาราวกับหาของบางอย่าง เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกะละมังขนาดเล็กและผ้าผืนบาง จากนั้นก็เริ่มเช็ดตัวให้คนป่วยอย่างแผ่วเบาโดยไม่ให้เธอรู้สึกตัวตื่น
“ทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ”
เขาพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ อย่างไม่เข้าใจตัวเองเมื่อเช็ดตัวให้เธอเสร็จ มือหนาจึงโยนผ้าลงกะละมัง ก่อนจะหมุนตัวเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ของโต๊ะอ่านหนังสือ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นเกมฆ่าเวลาเงียบๆ
ติ๊ง~
จนกระทั่งเวลาผ่านไปนานหล
