My Girl [คนนี้ของผม] # 1
649 คำ
MY GIRL [คนนี้ของผม]
CHAPTER 1
“อะไรนะคะแม่ หนูต้องย้ายไปอยู่กับป้าที่หัวหินหรือคะ” สาวน้อยพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
ป้าเป็นพี่สาวเพียงคนเดียวของแม่ และญาติคนเดียวของแม่ที่เหลืออยู่ เพียงเท่านี้ที่หยดน้ำรู้นะคะ เพราะตากับยายของหยดน้ำอยู่บนสวรรค์แล้วทั้งคู่
ป้ากับลุง ท่านเป็นคนใจดี รักหยดน้ำเหมือนลูก เพราะท่านทั้งคู่ไม่มีลูก เธอยังจำได้ดี ตอนเด็ก ๆ ที่แม่พาไปเที่ยวบ้านป้า เธอจำได้ว่า..ตอนนั้นเธอเล่นน้ำทะเล และเล่นจนไม่ยอมขึ้นจากทะเลเลยค่ะ ตั้งแต่นั้นมา เธอก็หลงรักทะเลไปเลยค่ะ แต่หลายปีแล้วที่ไม่ได้ไปเที่ยวบ้านป้า..ทำไมน่ะหรือคะ เพราะแม่ไม่มีเวลาพาเธอไปนั่นเอง อีกอย่างแม่กลัวว่า ลุงกับป้าจะขอให้แม่ยกหยดน้ำให้เป็นลูกของท่านน่ะสิ แม่เลยกลัวมั้งคะ
..แต่ครั้งนี้ แม่คงมีความจำเป็นบางอย่างที่ไม่สามารถบอกเธอได้สินะ อยู่ ๆ ถึงต้องให้เธอไปอยู่กับป้า
เพราะตั้งแต่เล็กจนโต เธออยู่กับแม่สองคน ที่คอนโดนี้ [คอนโดของแม่ค่ะ] อยู่มาตั้งแต่เธอจำความได้แล้ว และคอนโดนี้เป็นสมบัติเพียงชิ้นเดียวของแม่ที่มีอยู่
ส่วนเธอที่เป็นสมบัติล้ำค่าของแม่..ที่แม่ทั้งรัก ทั้งหวง และห่วงมาก [ก็แม่บอกเธออย่างนั้นนี่นา]
เราสองคนแม่ลูกไม่เคยห่างกันเลย เรามีกันสองคนแม่ลูก ส่วนพ่อนั้น หยดน้ำไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นใคร หน้าตาเป็นอย่างไร และแม่ก็ไม่เคยพูดถึงพ่อเลย เธอเลยคิดว่าเป็นเด็กไม่ควรอยากรู้เรื่องของผู้ใหญ่ อีกอย่างเธอก็ไม่ใช่เด็กที่ชอบเซ้าซี้ เพราะเธอก็ไม่ได้คิดว่าเธอขาดอะไร อยู่กับแม่สองคนก็มีความสุขที่สุดแล้ว
แม่เป็นทุกอย่างในชีวิตของเธอ ท่านเป็นทั้งแม่และพ่อได้ดีในเวลาเดียวกัน
แม่ของเธอเช่าคอนโดห้องชั้นล่างสุด เปิดเป็นร้านเสริมสวย เพราะเป็นอาชีพที่แม่ถนัด แม่จบมาทางด้านเสริมสวยน่ะค่ะ
..แม่เป็นผู้หญิงที่สวยมาก มีคนมาชอบแม่เยอะแยะแต่แม่ไม่สนใจใครเลย เพราะว่าแม่รักเธอ แคร์ความรู้สึกของเธอ บางครั้งเธอยังแอบคิดเลยว่า อยากให้มีคนที่ดี ๆ รักแม่จริง ๆ มาคอยดูแลแม่บ้าง...
ในทุก ๆ วัน หลังเลิกเรียน เธอก็จะไปนั่งเล่นที่ร้าน และก็ช่วยบริการลูกค้าให้แม่เท่าที่จะช่วยได้ ทำอย่างนี้เป็นกิจวัตรไปแล้วค่ะ
..แต่การที่ต้องแยกจากกันอย่างกะทันหัน ของเธอกับแม่นั้น ก็ทำให้เธอตกใจมาก แล้วเธอจะอยู่ได้ไหม เธอจะคิดถึงแม่ และแม่จะคิดถึงเธอแค่ไหน เธอคงร้องไห้คิดถึงแม่ทุกวันแน่เลย
ที่จริงเราสองแม่ลูกก็พออยู่พอกิน ไม่ได้ขัดสนอะไร แถมแม่ยังเก็บเงินให้หยดน้ำทุกเดือน ๆ ด้วยซ้ำไป เราสองแม่ลูกไม่เคยลำบาก แต่เพราะอะไรนะ มันยังคงเป็นคำถามในใจเธอ
“ใช่จ่ะ หนูไปอยู่กับป้าและลุงก่อน แล้วแม่จะไปรับหนู แม่สัญญา”
“แล้วหนูต้องไปอยู่ที่นั่นนานไหมคะแม่” เธอกอดแม่ไว้แน่น เอาใบหน้าไปซุกที่อกอุ่นของท่าน พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
“แม่ก็ยังไม่แน่ใจจ่ะ แต่หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ แม่จะโทรหาหนูบ่อย ๆ ” แม่พูด พลางเอามือลูบหัวเธอเบา ๆ ด้วยความรัก
************************
ตอนแรก มีมาม่าเล็กน้อยนะคะ
- ผู้เขียน
