EP 08 จูบแรก
1178 คำ
ไรเฟิลนั่งรอทั้งสองกินข้าวเสร็จ จนกระทั่งชายหญิงคู่นี้พากันเข้าโรงแรมหรูชื่อดัง เขาอยากจะกระชากซีจีมาตั๊นหน้าแรง ๆ แต่ก็ทำได้แค่คิด เพราะเบบี้ได้เอ่ยขอไว้ ว่าห้ามไรเฟิลทำอะไรซีจีเด็ดขาด เธอมีเหตุผลของเธอ
"สมสู่บนความเจ็บปวดของคนอื่นได้ไม่นาน ฉันจะพาเธอดิ่งลงนรกเร็ว ๆ นี้" เขาพูดทั้งที่อยู่ในรถ ชายหนุ่มมองขึ้นไปบนโรงแรมหรูด้วยสายตาของความเกลียดชัง
เช้าวันต่อมา ดิสนีย์เข้ามาบริษัทของไรเฟิลตั้งแต่ยังไม่ 8 โมง เธอไม่อยากให้ใครมองว่าทำงานได้อย่างไม่มีประสิทธิภาพ และไรเฟิลทันทีที่เห็นหน้าของเธอ เขากลับอารมณ์เสียทันที
"สวัสดีค่ะ"
"ครับ" ชายหนุ่มเงยหน้าจากเอกสารขึ้นมาตอบ และก้มลงไปอ่านตามเดิม ดิสนีย์ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรเลยคิดว่าเอกสารที่ไรเฟิลถืออยู่คนทำให้เขาหงุดหงิด ซึ่งความจริงแล้วมันคือเธอต่างหาก
"เอากาแฟมั้ยเฟิลเดี๋ยวดิสไปเอาให้?"
"ไม่ต้อง!" ไรเฟิลเผลอตะคอกออกไปก่อนจะรู้ตัวว่าเขาไม่สมควรทำมัน
"อะ..เอ่อ ขอตัวก่อนนะ" ดิสนีย์เริ่มทำตัวไม่ถูก เธอถูกตะคอกจนเคยชินจากคนอื่น แต่กลับไม่ชินเมื่อเป็นผู้ชายตรงหน้าของเธอที่ทำแบบนั้น
"เดี๋ยว เฟิลขอโทษครับ พอดีงานเฟิลมีปัญหานิดหน่อย" เขารวบรวมความกล้าคว้าแขนของเธอไว้แล้วเอ่ยออกไป ดิสนีย์พยักหน้ารับและมองเขาด้วยความเห็นใจ อายุไรเฟิลดูท่าจะห่างเธอไม่กี่ปี
แล้วความจริงดิสนีย์เองก็ยังเรียนอยู่ แต่เธอเรียนปีสุดท้ายแล้ว ทำให้ไม่ต้องไปเรียนบ่อย หญิงสาวเหลือเพียงแค่โปรเจคที่ต้องส่งก็จบการศึกษา แน่นอนว่าไรเฟิลไม่รู้เรื่องนี้เลย
"มีอะไรให้ดิสช่วยมั้ย?" ดิสนีย์เลิกคิ้วสูงถามออกไป เธอลืมเรื่องเมื่อวาน ลืมที่ไรเฟิลบอกว่าชอบ เพราะมีความสุขกับเรื่องที่คุยกับซีจีเมื่อคืน
"ไม่มีครับ ดิสมาเรียนรู้งาน แต่เฟิลขอเวลาสัก 1-2 ชั่วโมงนะ เดี๋ยวเฟิลสอน" หญิงสาวพยักหน้ารับ เวลาที่เขาขอไม่ได้เพื่อเคลียร์งานของตัวเอง แต่ขอเพื่อเคลียร์อารมณ์และความรู้สึกที่ควบคุมมันไม่ได้
"งั้นเดี๋ยวดิสไปซื้อกาแฟให้" เธอยิ้มด้วยความสดใสและเดินจากไป ไรเฟิลคิดว่าเมื่อคืนคงจัดกับชายคนนั้นสมใจ เช้ามาเธอถึงได้อารมณ์ดีแบบนี้
ไม่นานหญิงสาวก็กลับมาพร้อมกาแฟสองแก้วและขนมปังที่เธอชอบกิน เธอเดาว่าไรเฟิลมาแต่เช้า ยังไม่น่าจะได้ทานอะไรรองท้องเป็นแน่ ด้วยความหวังดีดิสนีย์ถึงซื้อขึ้นมาให้เขา
"นี่ขนมปังกับกาแฟ กินก่อน สมองจะได้แล่น" เธอเสียบหลอดให้เรียบร้อย และยังแกะห่อขนมปังให้อีกด้วย
"ขอบคุณครับ" ไรเฟิลหยิบมันและยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้า รอยยิ้มนั่นสะกดดิสนีย์ให้เผลอใจไปชั่วขณะ เธอค่อย ๆ ก้มหน้าลงไปหาไรเฟิล เขาเองก็ไม่ได้หลบสายตาหรืออะไร เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดี ผู้หญิงง่าย ๆ อยากจะถวายตัวไปทั่วแบบนี้ จะแปดเปื้อนเขาอีกสักคนคงไม่เน่าไปกว่านี้แล้ว
ก๊อก ๆ! และเสียงประตูก็ทำให้เธอหลุดจากภวังค์ เธอสะบัดหัวแรง ๆ เพราะไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไร สายตาของเธอจ้องแต่ริมฝีปากสวยได้รูปของเขาจนเริ่มหลงใหล
"ขออนุญาตค่ะ" เสียงเลขาหน้าห้องของไรเฟิลพูดขึ้น
"เข้ามาครับ" ชายหนุ่มกระชับสูทของตัวเองและนั่งหลังตรง ในขณะเดียวกัน ดิสนีย์ก็กลับไปนั่งที่โซฟาตามที่ควรจะเป็น
"ท่านประธานคะ เอกสารตกหล่นอีกตัวค่ะ"
"ผมบอกให้เช็ก คุณไม่เช็กหรือไง!" ดิสนีย์สะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงของชายหนุ่มเนิร์ดที่ตะคอกเลขาสาว เธอไม่คิดด้วยซ้ำว่าเขาจะมีมุมนี้
"ขะ..ขอโทษค่ะ"
"ถ้ารอบหน้ามีอีก คุณจะได้เปลี่ยนแผนก" เลขาสาวก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด ทั้งที่รู้ว่าเจ้านายหนุ่มนั้นเนี้ยบเรื่องงานขนาดไหน ยังพลาดทำเสียอีก
"ออกไปได้แล้ว" หลังเซ็นเสร็จ เขายื่นแฟ้มกลับให้เธอและเอ่ยไล่ ไรเฟิลเริ่มคุมอารมณ์ไม่ได้ เรื่องเดียวที่ทำให้ชายหนุ่มหัวเสียได้ดีในเวลานี้คือเอกสารแผ่นนั้น มันสำคัญกับเขามาก
"เป็นอะไรถึงเงียบไปครับ กลัวเฟิลเหรอ?" เขาลุกจากที่นั่งของตัวเองเดินไปหยุดที่ตรงหน้าของดิสนีย์และคุกเข่าลง
"ทะ..ทำอะไรเฟิล?" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกักเพราะไม่ชินที่มีใครมาอยู่ตรงหน้าด้วยการกระทำแบบนี้
"เมื่อกี้ที่ดิสจะทำ ทำมันต่อได้มั้ยครับ?" เขาเดินมาเพื่อร้องขอเธอเรื่องนี้งั้นเหรอ เธอไม่เข้าใจเลย
"หมายถึงอะไร?" หญิงสาวแสร้งทำหน้าซื่อเพราะไม่อยากจะทำเรื่องนั้น เธอเพียงแค่เผลอ แต่ไรเฟิลมองว่าเธอพยายามจะโก่งราคาตัวเองให้ดูดีขึ้นทั้งที่มันไม่ทันแล้ว
"ที่ดิสเลื่อนหน้ามาหาเฟิลเมื่อกี้ หมายความว่าไงครับ?" ชายหนุ่มถามเหมือนคนที่ไม่เคยในเรื่องนี้ และเขาไม่ได้แสร้ง เขาไม่เคยจริง ๆ แม้ว่าจะโตขนาดนี้แล้วก็ตาม ไรเฟิลเคยมีแฟนแต่ไม่เคยมีเมีย เต็มที่ก็แค่จับมือถือแขน เพราะงั้นมันคงไม่แปลกอะไร
"ช่างมันเถอะ ลืมมันไป"
"ถ้าเฟิลขอให้ดิสเอ่อ..ทำแบบนั้นกับเฟิลสักครั้ง จะรังเกียจมั้ยครับ เฟิลอยากรู้ว่าความรู้สึกนั้นมันเป็นยังไง" เขายังคงดื้อดึงจะทำให้ได้ สายตากดดันที่มองมาทำให้ดิสนีย์เผลอพยักหน้าตอบไปโดยไม่รู้ตัว
หญิงสาวค่อย ๆ ก้มหน้าหาชายหนุ่ม เขาเปลี่ยนมือที่วางแนบลำตัวตอนแรกมาโน้มคอของหญิงสาวให้เข้าหาเขาไวขึ้น และเพียงไม่นานชายหนุ่มก็ได้รับสัมผัสรอยจูบแรกจากเธอ ตอนแรกเขาคิดว่าเพียงแค่แตะ ตัวเขาเองคงผละออกเพราะความรังเกียจที่มีต่อหญิงสาว แต่ความจริงกลับไม่ใช่เลย
ชายหนุ่มเผยอปากให้เธอได้สอดลิ้นร้อนเข้ามา และจูบตัวด้วยความเงอะงะ ไม่นานจากจูบที่ดูเหมือนเป็นจูบของเด็กน้อย กลายเป็นจูบที่เร่าร้อน ไรเฟิลเรียนรู้ได้ไวจนเริ่มเอาลิ้นของตัวเองไปเกี่ยวพัน หยอกล้อกับลิ้นของเธอ
"อื้ม" ดิสนีย์ครางในลำคอ มือเล็กของเธอกำเสื้อเขาไว้แน่น
"หวานจังครับ" ชายหนุ่มรู้ตัวในตอนนั้นค่อย ๆ ผละปากออกอย่างน่าเสียดาย
เขายอมรับว่าดิสนีย์เป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีมากทีเดียว และเธอก็เก่งในเรื่องที่ทำให้ผู้ชายอยากจะเข้าหาเธอ เขาอาจจะเป็นหนึ่งในนั้นได้ไม่ยากหากไม่ได้เข้ามาเพราะเหตุผลที่มีอยู่
- ผู้เขียน
