"ไอ้ดิวเมื่อไหร่มึงจะกลับห้องมึงไปสักทีวะ" ไอ้รุจมันไล่ผมอะไรนักหนาวะ คนมันนอย เมียบอกว่าเป็นรู้จักกัน เอาจนน้ำหมดไปหลายก๊อก แล้วยังบอกว่าเป็นคนรู้จัก ถ้าเอาจนมีลูกจะเรียกว่าคนรู้ไหม ผมอยากรู้เหมือนกัน
"มึงจะให้กูรีบกลับทำไมวะ กลับไปกูก็ไม่มีคนอยู่ด้วย กูอยู่กับมึงเนี่ยดีแล้ว" ผมนั่งทำหน้าหงอยหันหลังพูดกับมัน
"มึงอย่ามานั่งเป็นหมาหงอย เหมือนเจ้าของทิ้งเจ้าของไม่รัก เมื่อก่อนมึงก็อยู่คนเดียว หรือไม่มึงก็ไปคั่วสาว กูไม่เคยเห็นมึงอยู่ว่าง มึงใช้ลูกชายมึงเป็นประโยชน์จะตาย แล้วทำไมคราวนี้ มึงไม่เอาไปใช้อีกล่ะ สาวมึงเยอะจะตาย แค่น้องไม่เอามึงเป็นผัว ถึงกับจะตาย" ไอ้รุจมันด่าจนผมสำนึกไม่ทัน ผมหันไปมองมันทำหน้าเศร้าๆ
"ตอนนั้นลูกชายกูยังไม่เจอแม่ของมันงัย ตอนนี้ลูกชายกูเจอแม่แล้ว มันต้องอยากอยู่กับแม่ไหม มึงนี้ก็ถามไม่คิด" ด่าผมอยู่นั่นแหละ เพื่อนกำลังเศร้า แทนที่มันจะปลอบใจ
"เวรแล้วมึง มาอยู่ห
