Beginning of our Journey together (จุดเริ่มต้นของสองเรา) #1
866 คำ
เซนรีบโทรเรียกหมอ และรีบโทรไปสั่งงานลูกน้องให้ช่วยกันออกตามหานีโออย่างเร่งด่วน
ขณะลีโอนาร์ดก็อุ้มหญิงสาวไปวางลงบนโซฟาเบด ก่อนจะรูดเสื้อฮู้ดที่เธอสวมออก
“เจ้านายให้ผมทำดีกว่าไหมครับ”
“ยุ่ง!” เจ้านายหนุ่มเอ่ยเสียงดุขึ้นมา
นาทีที่เขาได้เห็นหน้าเธอชัดเจน เขาถึงกับหายใจติดขัด ขนาดใบหน้าซีดเซียวแบบนี้ยังสวยจนใจสั่น ทว่าเธอโดนยิงที่แขน เธอจะเจ็บปวดแค่ไหนกันนะ
“หมอถึงไหนแล้วเซน”
“ใกล้จะถึงแล้วครับเจ้านาย”
“ไปหาผ้ามาห่มให้เธอสิ”
“ครับเจ้านาย”
เซนถึงกับไปไม่เป็นกับท่าทางของเจ้านาย ซึ่งดูจะเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้เป็นพิเศษ ทั้งที่เพิ่งเจอหน้ากัน
“ลีโอนาร์ดขา คุณทำอะไรอยู่ โอลิเวียรอคุณอยู่นะคะ” โอลิเวียเดินออกมาจากห้องรับแขกพลางร้องเรียกหาลีโอนาร์ด
“ไปแต่งตัว แล้วก็กลับไปได้แล้ว” ชายหนุ่มสั่งให้โอลิเวียกลับทันทีเพราะตอนนี้เขาหมดอารมณ์แล้ว
“แต่เรายังไม่ได้ทำอะไรกันเลยนะคะ”
“เซน! เอาผู้หญิงคนนี้ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้” ลีโอนาร์ดกล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด จนโอลีเวียหน้าเสีย
“กรี๊ด! คนบ้า คุณมันบ้าที่สุด” โอลิเวียกรีดร้องออกมาอย่างไม่ชอบใจที่โดนเขาเท
“หุบปาก!” ลีโอนาร์ดตวาดเสียงดัง เซนจึงรีบบอกให้โอลิเวียไปแต่งตัว ก่อนที่เจ้านายของเขาจะโมโหมากกว่านี้
ผ่านไปสักพัก เสียงกดออดหน้าห้องก็ดังขึ้น เซนจึงเป็นคนไปเปิดให้หมอเดินเข้ามาภายในห้องด้วยอาการเกร็งเพราะรู้กิตติศัพท์ของลีโอนาร์ดดี
หลังจากเริ่มทำการรักษา ก็พบว่าเธอโดนยิง แต่กระสุนไม่ได้ฝังอยู่ด้านใน ทำการล้างบาดแผลและเย็บปิดก็เรียบร้อยแล้ว
“ต้องล้างแผลให้เธอทุกวัน ถ้าไม่มีคนทำก็ให้พาเธอไปล้างที่โรงพยาบาลก็ได้ครับ และอย่าเพิ่งให้โดนน้ำนะครับเดี๋ยวแผลจะหายช้า ให้เช็ดตัวหรือถ้าอาบน้ำก็ให้ยกแขนไว้สูง ๆ ... ผมจัดยาแก้อักเสบ ยาแก้ไข้ และยาแก้ปวดให้แล้ว ให้เธอทานได้เลยนะครับ”
“ขอบคุณครับหมอ… เซนให้คนของเราไปส่งหมอด้วย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมขับรถมาเอง ถ้ามีอะไรโทรหาผมได้เลยนะครับ ผมลาครับท่าน”
พูดจบคุณหมอก็เดินจากไป เซนจึงได้เอ่ยถามขึ้น
“เจ้านายจะให้เธอนอนห้องไหนครับ ให้ผมเรียกแมรี่มาดูแลเธอไหมครับ”
“เออ โทรเรียกแมรี่ออกมาเลย แล้วให้เธอนอนห้องซ้ายมือชั้นบนนั่นแหละ”
“จะดีเหรอครับ ผมกลัวเธอจะรบกวนเจ้านาย”
“อย่ามาขัดใจฉัน เอาตามนี้แหละ… แล้วลูกน้องแก มีใครส่งอะไรมาบ้างหรือเปล่า เจอนีโอหรือยัง”
“เดี๋ยวผมจะโทรเช็กตอนนี้เลยครับ”
เซนกดโทรหาลูกน้อง ขณะลีโอนาร์ดยังจ้องหน้าคนป่วยไม่วางตา ไม่นานนักแมรี่ก็เดินเข้ามา ลีโอนาร์ดจึงอุ้มเธอไปที่ห้องทางซ้ายมือ โดยสั่งให้ แมรี่ดูแลเธอให้ดี หาชุดมาให้เธอเปลี่ยนด้วย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“เซน ได้เรื่องว่าไง”
“เจอนีโอแล้วครับ อาการสาหัส คนของเรานำส่งโรงพยาบาลแล้วครับ ส่วนคนขับแท็กซี่ตายคาที่เลยครับ”
“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้... ถึงจะเจอนีโอแล้วก็ต้องตามล่ามันมารับโทษให้ได้ ฉันไม่ปล่อยให้มันมาลูบคมฉันแบบนี้แน่”
“ครับเจ้านาย ผมว่าเจ้านายไปพักผ่อนก่อนนะครับ จะตีสามแล้วนะครับ”
“อือ นายก็เหมือนกัน”
ลีโอนาร์ดเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง เข้ามาในห้องได้ชายหนุ่มก็เดินเข้าไปอาบน้ำ กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวเธอยังติดอยู่ที่มือของเขา
หน้าตาของเธอถ้าเวลาปกติคงจะสวยงามมาก จมูกโด่งรับกับปากอวบอิ่ม พร้อมแพขนตาที่งอนงามขณะเธอกำลังหลับใหล หวนคิดถึงหยาดน้ำตาที่ฉ่ำเต็มดวงหน้าหวาน ทำให้เขาใจแทบขาดรอน ๆ ใครบังอาจมารังแกเธอ เขาจะฆ่ามันด้วยมือของเขาเอง
จากนั้นเขาก็พยายามข่มตาให้หลับ แต่มันก็ยากเย็นเหลือเกิน ลีโอนาร์ดต้องตื่นมาเข้าประชุมที่บริษัทแต่เช้า ตอนนี้เขาอยู่บนรถเพื่อเดินทางจะไปยังบริษัท
“เธอเป็นยังไงบ้างเซน”
“แมรี่บอกว่าเธอมีไข้ครับ น่าจะเพราะพิษจากแขนที่โดนยิง แต่ให้กินยาไปแล้ว”
“อือ แล้วนีโอล่ะ”
“ผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว แต่ยังอยู่ในห้อง ICU ครับเจ้านาย”
“ถ้าประชุมเสร็จแล้ว เราไปเยี่ยมมันหน่อย ฉันอยากรู้เหลือเกิน ว่าสาเหตุเกิดจากอะไร เพราะถ้าคนที่คิดจะปองร้ายฉัน มันก็ต้องเป็นฉันที่โดน”
“รอให้นีโอฟื้นขึ้นมาก่อนนะครับ พวกเราจะได้รู้กัน”
- ผู้เขียน
