เป็นเวลาเกือบสัปดาห์ที่มัสลินพักฟื้นอยู่ในโรงพยาบาลและในช่วง 2-3 วันหลังเธอก็รู้สึกว่าตัวเองแข็งแรงขึ้น แต่สิ่งที่เธอทำให้เธอมีความสุขมากก็คือลูกกระต่ายน้อยของเธอกินนมได้มากขึ้นและเริ่มมีปฏิสัมพันธ์กับแม่ ไม่ว่าจะส่งเสียงอ้อแอ้และเริ่มยกแขนยกขาขึ้นได้
และตลอดสัปดาห์ที่เธอพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลแดนสรรเพื่อนสนิทก็มาคอยดูแลทุกวันแม้ว่านายแพทย์หัสวีร์ก็ติดตามมาเฝ้าคอยไถ่ถามอาการของเธอทุกวันเช่นกันหากแต่มัสลินกลับแสดงท่าทีปั้นปึงและไม่ค่อยยอมพูดจากับเขา เธอแสดงออกให้เขาเห็นว่าตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่มีวันกลับไปเหมือนเดิม พยายามทำตัวเหินห่างและที่สำคัญก็คือเธอแทบไม่ยอมให้เขาแตะต้องตัวลูกสาวถ้าหากว่าไม่จำเป็น วันนี้ก็เช่นเดียวกัน แดนสรรมาช่วยจัดข้าวจัดของก่อนที่เธอจะออกจากโรงพยาบาลเพื่อพาลูกสาวตัวน้อยกลับบ้าน
“ฉันถามอะไรแกหน่อยเถอะนะนางกระต่าย”
แดนสรรเอ่ยขึ้นขณะช่วยเก็บของใส่ลงในกระเป๋าไม่ว่
