ณ โรงอาหารของสำนักศึกษาหลวงซ่างกู่
‘ นั่นไง…คนที่ท้าท้ายอาจารย์กั๋วไค่ ’
‘ ทั้งๆ ที่ไร้พรสวรรค์ และไม่มีวันที่จะบรรลุถึงขุมพลังคุรุยุทธ์แท้ๆ แต่กลับกล้าด่าคนที่มาจากราชสำนักหลวง…ช่างไม่เจียมตัว ’
‘ ไม่เจียมตัวเลยจริงๆ เป็นถึงสายเลือดราชวงศ์จิ้น…กลับมีนิสัยป่าเถื่อน ’
เสียงซุบซิบดังไปทั่วทั้งโรงอาหารอย่างอลหม่าน
ข่าวการเดิมพันคงกระจายไปทั่วสำนักแล้วกระมัง?
หลินซีไม่ได้สนใจสายตาดูถูกดูแคลนของบรรดาศิษย์ตำหนักบัวสีครามฝ่ายนอกที่มองมาเท่าไหร่นัก
ร่างอรชรนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเรียบง่าย อาหารที่สั่งเป็นเป็ดตุ๋นเกาลัดจากนั้นพลันลงมือทานอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่สนใจอากัปกิริยาของคนรอบข้างเลยแม้แต่น้อยราวกับว่าพวกเขาเป็นเพียงเศษฝุ่นที่อยู่นอกสายตาอย่างไรอย่างนั้น
ด้านเม่ยอินก็หยิบจานอาหารและนั่งลงที่ด้านข้างหลินซี ใบหน้างามของนางฉาบฉายความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“คุณหนู…” เม่ยอินเอ่ยปากขึ้น หลังจ
