เมื่อถึงวันหยุดที่เจตนิพัทธ์ให้สัญญากับภรรยาเอาไว้ ว่าจะพาเธอไปหาครอบครัว และจะพาเธอไปซื้อของใช้ส่วนตัวกันต่อ
“ตื่นเต้นเหรอที่จะได้กลับบ้าน เหงื่อแตกเชียว” คนขับเอ่ยแซวภรรยาของตัวเอง หลังจากขับรถไปส่งลูกสาวที่บ้านของย่าแล้ว
“คงงั้นมั้งคะ ประสบอุบัติเหตุจนเกือบตาย ฟื้นมาความทรงจำหายหมด จำไม่ได้แม้แต่หน้าพ่อแม่ ผ่านมาเดือนกว่าพ่อกับแม่ยังไม่มาถามเลยว่ารู้สึกยังไงบ้าง เป็นยังไงบ้าง จะตื่นเต้นก็คงไม่แปลก” เธอพูดประชด เจตนิพัทธ์ก็ได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหน้า นั่นสินะทำไมพ่อแม่ของลักษณ์นาราถึงได้หายหน้าหายตากันไปเป็นเดือน
ทั้งที่ปกติก็มักจะมาขอเงินลูกสาว หรือไม่ก็ขอจากเขาอยู่ตลอด ไม่เคยหายไปนานแบบนี้มาก่อนเลย คิดแล้วก็น่าแปลกใจ
เมื่อขับรถมาถึงบ้านของลักษณ์นารา เธอไม่รู้สึกผูกพันกับบ้านหลังนี้เลย ก็คงไม่แปลกหรอก เธอไม่ใช่ลักษณ์นารานี่
บ้านหลังนี้มีขนาดที่ไม่ได้ใหญ่นักหากเทียบกับบ้านของพ่อแม่เจตนิพ
