“คุณแม่...” เสียงของเด็กชายคนหนึ่งทำให้รัญระวีย์ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอจำเสียงนี้ได้ขึ้นใจ และเมื่อเธอมองตรงไปที่ต้นเสียง ก็เห็นลูกชายของตัวเองยืนมองเธออยู่ที่ปลายเตียง
“โชแปง...นั่นลูกจริงๆ ใช่ไหม” หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากที่นอน แล้วพุ่งเข้าไปจับแขนน้อยๆ ของลูกชายด้วยความดีใจ
“ผมเองครับแม่” เสียงใสตอบกลับ แววตาที่เด็กชายตัวน้อยมองแม่ของตัวเองนั้น ล้วนเต็มไปด้วยความยินดี
“คุณแม่สบายดีใช่ไหมครับ” เด็กชายตัวน้อยถามต่อ รัญระวีย์น้ำตาไหลพราก เธอโอบกอดร่างของลูกชายด้วยความคิดถึงอย่างสุดหัวใจ
“แม่สบายดี แต่ก็คิดถึงลูกเหลือเกิน โชแปงเป็นยังไงบ้างลูก สบายดีหรือเปล่า” เสียงสะอื้นไห้เอ่ยถาม แขนทั้งสองข้างยังกอดร่างของลูกชายแน่น
“ผมสบายดีครับ เห็นคุณแม่มีความสุข ผมก็ดีใจ”
“แม่จะมีความสุขได้ยังไง ไม่มีวันไหนเลยที่แม่ไม่คิดถึงโชแปง” เสียงสะอื้นบอกกับลูกชาย แม้ว่าชีวิตใหม่จะดีจนเหมือนเป็นความฝัน แต่ลึกๆ แ
