เจ็ดโมงเช้า
พิมพิมลเคาะประตูห้องบุตรสาว แต่กลับไม่ได้ยินเสียงตอบรับ กุญแจสำรองนำมาไข เข้ามาด้านในเห็นเด็กสาวนอนลืมตา คนเป็นแม่นั่งข้างลูก แล้วลูบศีรษะแผ่วเบา
“พิน... ลงไปทานข้าวกันนะลูก”
“พินไม่หิวค่ะแม่” ค่อยๆ ลุกนั่ง สบตามารดา แล้วกอดไว้ “แม่คะ แม่ทนได้ยังไง”
พิมพิมลเม้มริมฝีปาก เก็บความปวดร้าวไว้ภายใน
“เพราะลูกไง แม่เลยต้องทน ต่อให้แม่เจ็บแค่ไหน”
เธอผละห่าง มองมารดาด้วยความสงสาร
“หนูจะทำให้แม่ไม่ต้องทนอยู่กับเมียอีกคนของพ่อค่ะ!” แววตาคนพูดหมายมาด พิมพิมลอดเป็นห่วงไม่ได้
“อย่าทำอะไรนะลูก มัจรีท้องอยู่”
“มันไม่เกี่ยวค่ะแม่ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของหนู กับผู้หญิงอีกคนของพ่อ!”
“พิน... ฟังแม่นะ มัจไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องนี้เกิดขึ้น พ่อของลูกเป็นคนผิด”
“หนูไม่สน!”
คนเป็นแม่ทำได้แค่เพียงถอนหายใจ รอให้บุตรสาวใจเย็นกว่านี้ก่อน แล้วค่อยอธิบายทีหลังดีกว่า
“อาบน้ำเถอะลูก แล้วลงไปทานข้าวเ
