“หยุดคิดแบบนี้พูดเลยนะหยา ไม่อย่างนั้นพี่คงต้องบอกลุงรุตต์!” เขาส่งเสียงข่มขู่ไม่พอใจ
“พี่เจต น้องมายาโตแล้วนะคะ อยากทำอะไรก็ปล่อยไปสิคะพี่เจต” พินนรินทร์แทรกขึ้นมา สีหน้าเครียดขึ้น เมื่อเห็นคนข้างกาย เอาแต่สนใจน้องสาวนอกไส้
“พี่เจตต้องเอาพ่อมาขู่ด้วยเหรอคะ”
“พี่ไม่ได้ขู่ เพราะพี่ทำจริง พี่พูดเพราะเป็นห่วงรู้บ้างไหม!”
มายากระตุกยิ้มมุมปาก ส่วนอีกคนมองคนรักราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน นี่เขาบอกเป็นห่วงผู้หญิงคนอื่น ต่อหน้าเธอซึ่งเป็นแฟนเนี่ยนะ
“พี่เจตไม่ต้องห่วงหยาหรอกค่ะ พี่เจตห่วงคุณพินดีกว่านะคะ คุณพินเอง ก็แต่งตัว...” มายาเว้นช่วง “ไม่ต่างจากหยามากหรอกค่ะ”
เจตนิพนธ์ชะงัก เห็นแววตาคนรักส่งมา มันมีความไม่พอใจในนั้น เขารู้ดีว่าพินนรินทร์คิดเช่นไร ทุกวันนี้เขาเองก็ทนฝืนทุกอย่าง จนแทบไม่ไหวอยู่แล้ว จากการคบเพื่อให้ผู้ใหญ่สบายใจ กลายเป็นตนเองรู้สึกอึดอัดไม่อิสระเอาเสียเลย ได้ยินแต่เรื่อง
