อย่าคิดมีเรื่อง
1103 คำ
ตอนที่ 4
“คุณไม่จำเป็นต้องคืนเสื้อให้ผมตอนนี้หรอก” หญิงสาวเกรงใจแต่ก็ยอมรับน้ำใจจากเขา
“เอาไว้ฉันจะซักเสื้อมาคืนให้นะคะ”
หลังจากส่งหญิงสาวขึ้นรถแท็กซี่แล้ว เขาก็เดินกลับเข้าไปที่สถานบันเทิงแห่งนั้น เจตนิพัทธ์เดินผ่านโต๊ะด้านหน้าซึ่งเป็นโต๊ะที่ฉายดนัยกับนภัสสรนั่งกันอยู่ เขาหยุดดูหน้าทั้งคู่ ฉายดนัยมองเขาแล้วก็รู้จักทันทีว่าเจตนิพัทธ์เป็นใคร จึงเชิญชวนให้เขานั่งที่โต๊ะตามมารยาท พร้อมกับจะยื่นแก้วเหล้าให้ แต่เจตนิพัทธ์ไม่รับพร้อมกับถามขึ้นว่า
“ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้เขาเป็นคู่หมั้นของคุณไม่ใช่เหรอ” เจตนิพัทธ์ถามฉายดนัยพร้อมกับมองผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ เขา
ฉายดนัยรู้สึกไม่ค่อยพอใจเล็กน้อยเพราะคำถามบ่งบอกถึงการที่เขานอกใจคู่หมั้น แต่หญิงสาวข้างกายไม่อยากให้เขามีเรื่อง เธอจึงพยายามรั้งมือของเขาเอาไว้ ก่อนที่เจตนิพัทธ์จะพูดต่อไปอีก
“ถ้าผมจําไม่ผิดคุณกับจิราพิมนตร์หมั้นกันแล้ว” เจตนิพัทธ์พูดขึ้นอีกครั้งเหมือนจะย้ำ พร้อมกับหันมองไปจ้องหน้าทางนภัสสร เพื่อให้เธอเป็นฝ่ายตอบบ้าง
“ผมหมั้นกับเธอ ก็แค่เพื่อธุรกิจเท่านั้น” ฉายดนัยยอมพูด ก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาตัวยาว
“หมั้นกันทางธุรกิจงั้นเหรอ ถ้างั้นก็แสดงว่าคุณไม่ได้รักเธอน่ะสิ” เขาถามตรง ๆ เพื่อกดดันให้ฉายดนัยตอบทั้ง ๆ ที่นภัสสรก็นั่งอยู่ข้าง ๆ
“ใช่!..แต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคนนอก...หรือเปล่า!!” ฉายดนัยลุกขึ้นกำลังจะเอาเรื่องเจตนิพัทธ์
“เอ่อ ๆ ..ใจเย็น ๆ กันก่อนนะคะ..อย่าเพิ่งทะเลาะกัน” หญิงสาวข้างกายของฉายดนัยรีบห้ามศึกทันที เธอรีบกระตุกแขนแฟนหนุ่มให้นั่งลง ในขณะที่เจตนิพัทธ์ไม่ได้สะทกสะท้านหรือเกรงกลัวอำนาจของเขาแม้แต่น้อย
“ปล่อยเธอไปซะ รู้มั้ยว่าเธอต้องออกไปเจอกับอะไรบ้างกับการที่คุณนั่งปั่นหัวเธออยู่ที่นี่” ฉายดนัยกำหมัดแน่น
พศินเพื่อนของเจตนิพัทธ์เห็นท่าไม่ดีกลัวทั้งสองจะมีเรื่องกัน จึงรีบเดินมาห้ามศึกและพาเพื่อนของเขากลับมานั่งที่โต๊ะ ก่อนที่เจตนิพัทธ์จะเล่าให้พศินฟัง..เรื่องที่เขาไปเจอกับอะไรมา
“ฉันไม่เคยเห็นแกใจดีกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยว่ะ ไอ้เจต” พศินทนายหนุ่มเอ่ยขึ้นกับเพื่อนสนิทหลังได้ยินเรื่องราวทั้งหมดที่เพื่อนเล่าให้ฟัง
“ถ้าฉันออกไปช่วยเธอไม่ทัน ก็ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นอย่างไร”
“ฉันเห็นแกมองตั้งแต่ที่เธอเดินออกไปแล้ว เธอสวยไม่ใช่เล่น แต่ก็น่าเสียดายที่เธอมีคู่หมั้นอยู่แล้ว ฉันว่าแกอย่าไปยุ่งเลยว่ะ” พศินแนะนำเพื่อน
“แกอย่าเพิ่งห้ามสิวะ ฉันก็แค่เห็นว่าเธอน่าสงสารก็เท่านั้น”
ทางด้านฉายดนัยหันเขาหันไปทักทายกับเพื่อนสนิทที่เพิ่งเดินเข้ามา ก่อนที่เพื่อนจะเดินมานั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับฉายดนัย
“เฮ่ย!!..ทำไมแกเพิ่งมาว่ะ เมื่อกี้หวิดมีเรื่องแล้วเชียว”
“แกจะมีเรื่องกับใครวะ” ฉายดนัยบุ้ยปากไปที่โต๊ะของเจตนิพัทธ์
“ไอ้คุณเจตเหรอ แกอย่าคิดมีเรื่องกับเขาเลย
"คิดผิดคิดใหม่นะโว้ย” ธนกรรีบเตือนเพื่อนของเขา
“ทำไมวะ”
“เจตนิพัทธ์เป็นถึงระดับลูกมาเฟีย ที่ผ่านมาไม่มีใครกล้ายุ่งกับเค้าหรอก ฉันกลัวแกจะเจ็บตัวซะเปล่า ๆ เอาเวลาไปพลอดรักสาว ๆ ดีกว่า สบายใจกว่าเยอะ ยิ่งตอนนี้พ่อแกกำลังจะลงเลือกตั้งหาเสียงอยู่ไม่ใช่เหรอ อย่าเพิ่งให้มีข่าวเสียหายเลย..เชื่อฉันเถอะ”
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันอยู่ นภัสสรก็รีบขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แต่ว่าเธอนั้นไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำอย่างเดียวแต่แอบออกจากสถานบันเทิงทางประตูหลัง ก่อนจะรีบโทรหาชายคนดังกล่าวที่ให้ไปจัดการกับจิรพิมนตร์เมื่อสักครู่นี้
“มันจะแน่สักแค่ไหนกันวะ ฉันเห็นมันกร่างไปทั่ว” ฉายดนัยพูดกับเพื่อนว่า เขาเริ่มสงสัยว่าลูกชายของมาเฟียต่างแดนอาจจะมีใจให้คู่หมั้นของตนเอง ก่อนที่เพื่อนสนิทของเขาจะรีบออกความเห็น
“ไม่หรอกมั่ง ฉันว่าระดับนายเจตนิพัทธ์คงไม่สิ้นไร้ไม้ตอกมาแย่งคู่หมั้นของแกหรอก เค้ารวยล้นฟ้าซะขนาดนั้น คงหาผู้หญิงได้ไม่ยากนักหรอก”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันเห็นมันตามยัยมนตร์ออกไป ยังดีนะที่มันกลับเข้ามา ถ้าไม่อย่างงั้นฉันคงคิดว่ามันคงแอบพาเธอไปทำอะไรแน่ ๆ ”
“แกพูดเหมือนหึงคุณมนตร์เธอเลยนะโว้ย!!”
“ไม่หรอก..ยัยนั่นมันของตาย จะหึงหรือไม่หึง..วันหนึ่งพ่อฉั้นก็ต้องให้แต่งงานกับเธออยู่ดี” เขากล้าพูดเรื่องนี้กับเพื่อนเพราะว่านภัสสรไม่อยู่
หลังจากนั้นนภัสสรก็โทรมาบอกกับฉายดนัยว่าที่บ้านของเธอมีเรื่องด่วนต้องรีบกลับก่อน
“แล้วคุณจะกลับยังไงพัช”
“คุณพ่อกำลังจะมารับพัชค่ะ”
“แค่นี้ก่อนนคะ..ดนัย เดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้นะคะ แล้วคุณก็อย่ากลับดึกล่ะ”
“ครับ ผมคุยกับไอ้กรเสร็จ เดี๋ยวก็ว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน กู๊ดไนท์นะครับ..ที่รัก จุ๊บๆ”
“กู๊ดไนท์ค่ะ..จุ๊บๆ” พอวางสายจากแฟนสาว ฉายดนัยก็เดินกลับมาคุยกับเพื่อนของเขาต่อ
“ว่าแต่แกเถอะ เมื่อไหร่จะแต่งงานสักทีวะ หรือว่าแกยังไม่เบื่อสาว ๆ ในสต๊อกของแกอีก ถ้ามันเยอะมาก ก็แบ่งมาให้ฉันช่วยดูแลก็ได้นี่หว่า” ธนกรพูดแซวเพื่อน
“ยังไม่รู้เลย รอให้ผ่านการเลือกตั้งของพ่อฉันก่อน” หลายครั้งที่ฉายดนัยพยายามจะล่วงเกินจิรพิมนตร์ แต่เธอก็ขัดขืนและไม่เล่นด้วย เพราะเธอไม่อยากเป็นของเล่นของเขา เหมือนกันสาว ๆ ข้างกายคนอื่น ๆ ที่เขาควงเป็นของเล่น แต่พอมาระยะหลัง จิรพิมนตร์ก็ไม่ได้รู้สึกกับเขาเช่นนั้นอีกแล้ว เพราะฉายดนัยเป็นคนเจ้าชู้มาก
- ผู้เขียน
