“เออ อยากทำห่าอะไรก็ทำไปเหอะ”
“ตามนั้น” มันไหวไหล่ไม่ยี่หระกับสิ่งที่ฉันพูด ตอนนี้เรื่องที่เราทะเลาะกัน ประเด็นสำคัญไม่ใช่การที่อีบอสเมาแล้วโทรหาอีโบว์ หรือการที่ฉันหนีมาอยู่หออีอาร์ต แต่เป็นการที่พวกเราไม่มีใครยอมใครซะมากกว่า
ฉันส่ายหัวแล้วเดินไปนั่งข้างอีอาร์ต ยังไม่ทันพูดอะไร เพื่อนที่น่าสงสารของฉันก็ถอนหายใจเหนื่อยหน่ายที่ถูกลากมายุ่งในสงครามผัวเมียที่มันไม่เคยคิดอยากจะเข้าร่วม
“เอาเหอะ ไม่ต้องบอกกูก็ดูออก เอาเป็นเดี๋ยววันนี้กูนอนโซฟาละกัน”
“เฮ้ย ได้ไง มึงเจ้าของห้อง”
“ละไง มึงจะนอนกับกูแล้วให้แฟนมึงนอนโซฟารึไง... กูจะมีชีวิตอยู่ถึงพรุ่งนี้มั้ยล่ะ อีเบสท์”
พูดอีกก็ถูกอีก
“เดี๋ยวกูนอนเอง” ฉันว่า แต่หน้าอีอาร์ตเบ้หนักกว่าเดิม มันส่ายหัวรัวๆ
“กูไม่นอนกับแฟนมึงแน่ๆ ถึงเค้าจะหล่อแต่เค้าก็ดูพร้อมฆ่ากูนะเบสท์”
“กูจะให้มึงนอนโซฟาได้ไง กูเกรงใจ กูมาอาศัยมึงอยู่นะ” ฉันเกรงใจมันจริงๆ กำล
