บอสไม่คุยกับฉันเลยหลังจากที่ฉันพูดประโยคนั้นออกไป
มันโมโหมากแล้วเดินฟึดฟัดออกจากห้องน้ำ ฉันมาเข้าห้องเรียนก็แอบลอบมองไปทางมัน มือของบอสก็ยังไม่ได้รับการทำแผลใดใด มันกับฉันนั่งคนละฟาก
“มึงกับบอสยังไม่คืนดีกันอีกเหรอ?” อีโบว์ถามขึ้นมา เมื่อมันเดินถือชีทมาทางฉัน ก่อนจะแอบหันไปมองอีบอส ฉันส่ายหัวแล้วถอนหายใจเซ็งๆ
“ยัง”
ไม่รู้ทำไมรู้สึกผิดขึ้นมา ทั้งที่มันเป็นคนต้นเรื่องแท้ๆ
“ห่าเอ้ย งั้นกูต้องเสียเงินให้อีมิ้นท์อะดิ” อีโบว์สบถเซ็งๆ
“เสียเงินอะไรวะ”
“ก็พวกกูทายกันว่าบอสกับมึงจะคืนดีกันก่อนวันนี้ไหม” มันส่ายหัวรัวๆ “พลาดว่ะ!”
“กูจะเลิก”
“มึงบอกกูแบบนั้นเป็นล้านครั้งแล้วปะเบสท์” คำว่าเลิกของฉัน มันเป็นคำที่ไม่น่าเชื่อถืออีกต่อไปสำหรับคนรอบข้าง อีโบว์กลอกตาทันทีที่ได้ยินคำนี้ เหมือนฟังแล้วเสียเวลาชีวิต “วันที่มึงทะเลาะกับมันเรื่องมึงอยากกินข้าวมันไก่ มึงก็บอกมึงจะเลิก”
“อันนั้นกูเป็นเมนส
