“แกแม่งก็เป็นแบบนี้ตลอดอะบอส แกนึกถึงความรู้สึกเค้าบ้างปะวะ ทำผิดแล้วมาขอโทษอ่ะ เค้าต้องให้อภัยทุกครั้งเลยปะ? แกเห็นเค้าเป็นแม่พระเหรอ สิ่งที่แกต้องทำอ่ะไม่ใช่ขอโทษเค้า แต่แกต้องปรับปรุงตัว แกเข้าใจปะวะ”
“โอ๊ย ตกลงจะเป็นแม่เค้าด้วยใช่ปะ”
“ไม่ตลก อีบอส” ฉันตีหน้าถมึงทึงตอนที่มันแซวฉันด้วยรอยยิ้ม พอฉันดึงตึงมันก็หุบยิ้มลงทันที
“ขอโทษ”
“เออ ให้อภัยอ่ะ เค้าให้ได้” ฉันถอนหายใจเหนื่อย รู้ว่าทะเลาะกับมันไปก็หาบทสรุปไม่ได้ ถึงมันจะพยายามเอาเหตุผลต่างๆ มาบอกฉัน ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันจริงไหม ฉันก็ยังอารมณ์เสียอยู่ดี
ถามว่ารักมั้ย ฉันก็ยังรักมันอยู่แหละ แต่ความรู้สึกที่เสียไปแล้วมันก็เหมือนการตอกตะปูใส่กำแพงแล้วเอาค้อนงัดออก ยังไงมันก็เหลือรูไว้ มันไม่มีทางที่จะเหมือนเดิม แล้วกำแพงของฉัน อีบอสก็ตอกตะปูไว้หลายรูซะด้วย
“เนี่ย ที่รักเค้าแม่งก็น่ารักซะแบบนี้ เค้าจะไม่รักได้ไง” มันตีหน้าเริงร่าที่ฉั
