แดเนียลมาถึงสนามบินก็ได้แต่ยืนชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟมองไปมองมา จนทำให้แซมอดแซวไม่ได้ที่เห็นผู้เป็นเจ้านายแสดงกิริยาท่าทางออกมาโจ่งแจ้งขนาดนี้ เป็นใคร ๆ ก็ดูออกมาว่าอาการท่าทางแบบนี้ไม่รักแล้วจะเรียกว่าอะไร เล่นชะเง้อคอมองทางเข้าตลอดเวลาแบบนี้
“เจ้านายครับคอยาวเป็นยีราฟแล้วครับ” แซมแซวด้วยความเอ็นดู
“พูดมากน่าแซม” หันมาเอ็ดผู้ช่วยที่รู้ทันเขาทุกอย่าง
“ผมว่าเราไปนั่งรอคุณศิริยากันที่นั่งของผู้โดยสารดีกว่าไหมครับ” แซมเอ่ย เพราะตอนนี้ชักเมื่อยขาแล้ว
“นายไปเถอะ ฉันจะยืนรอเธอที่นี่เอง” ยังไงเขาก็จะอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหนทั้งนั้น
“ครับ แล้วคุณศิริยาจะรู้ได้ไงครับว่าคุณรออยู่ตรงนี้ ก็ในเมื่อคุณยังไม่โทร.บอกเธอเลย”
“ยุ่งเรื่องของฉันน่าแซม นายจะไปนั่งก็รีบไปนั่งเถอะ”
“ครับ ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง” แล้วแซมก็เดินไปนั่งตรงที่เขาว่า
อีกมุมหนึ่ง ตอนนี้ศิริยามาถึงสนามบินจึงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าถือมาโทร.หาแดเนี
