EPISODE 4 :: ปีศาจ
1499 คำ
[ ทีซอล :: SPEAK PART ]
"นี่มือหรือเท้า! ทำเบาๆไม่เป็นเหรอไง!"ผมตวาดใส่นักศึกษาพยาบาล ผู้หญิงเป็นอะไรกันไปหมดเเค่เห็นผมทำไมต้องมือไม้สั่น ไม่ได้จะฆ่าจะเเกงซะหน่อย
โว๊ะ! ยิ่งเห็น ยิ่งรำคาญ
"ขะ..ขอโทษค่ะ"เธอรีบขอโทษขอโพยใหญ่ มือหนักขนาดนี้ตายกันพอดี
"อะ..เอ่อ ช่วยหันหน้ามาหน่อยค่ะ"เธอตรงหน้าพูดกับผมด้วยท่าทีกล้าๆ กลัวๆ บอกเลยว่าผม..
รำคาญ!
นั่นมัน ..ลาวานักศึกษาเเพทย์นี่หว่า ทำตัวลับๆ ล่อๆ
"เดี๋ยว!"ผมรีบเรียกมันเอาไว้ก่อน ยืนหันหลังให้ราวกับว่าผมจะจำมันไม่ได้งั้นน่ะ ตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ หน้าหวานๆไม่เหมือนผู้ชายเลยสักนิด เเถมยังทำอวดเก่งอีก เฮอะ!
"มึงอะเเหละ ลาวานักศึกษาเเพทย์.."ผมเรียกมัน จนไอ้วายอมหันหน้ามาคุยแต่โดยดี
"มีอะไรกับกู"มันหันมาทำปากมุบมิบเหมือนกำลังด่าผมในใจอย่างงั้น
"มึงมาทำเเผลให้กูหน่อย ยัยนี่มือหนักอย่างกับเท้า.."ผมว่าพลางกวักมือเรียกให้มันมาทำให้ เเต่มันกับทำหน้าไม่พอใจใส่ซะงั้น
เห็นเเบบนี้มันน่า...
ขย่ำ!
"ทำไมกูต้องทำ ไม่ได้เป็นอะไรกับมึงซะหน่อย"
"เเต่มึงเป็นหมอ หน้าที่หมอก็ช่วยคนปะวะ"ผมยกยิ้มมุมปาก เมื่อวานไอ้วาเเผลงฤทธิ์กับผมไว้เยอะ
"เออ!"ไอ้วากระเเทกเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์ เเต่มันก็ยอมมาทำเเผลให้ผมอยู่ดี
"ทำเบาๆด้วย ถ้ามึงทำเเรงมึงได้ร้องใต้ร่างกูเเน่.."ผมพูดเเสยะ
ยิ้มมุมปาก เเล้วก็หมายความอย่างที่พูดจริงๆ ไอ้วาทำหน้าเหว๋อไปชั่วขณะ คงไม่เข้าใจสิ่งที่พูดสินะ
"มือกูหนักกว่าตีนอีกมึงอยากลองมั๊ยล่ะ"
ปากเก่ง อย่างอื่นจะเก่งเหมือนปากหรือเปล่า...!
"รีบๆทำกูมีธุระอื่นต้องทำ.."ผมบอกเวลาก็ไม่ได้มีมากขนาดนั้น
เสือกไปมีเรื่องกับไอ้เหี้ยโจรที่เเม่งวิ่งราวกระเป๋าผู้หญิง เลยโดนมันสวนมัดเข้าเต็มหน้า เเต่ยังดีที่ตำรวจมาทัน ไม่งั้นผมจะกระทืบไอ้เวรที่เเม่งกล้าต่อยหน้าผมให้จมคาตีน!
"เออ"ไอ้วาตอบกลับ ผมนั่งมองมันหยิบสำลีซับแอลกอฮอลล์ มันจะรู้ตัวมั๊ยว่าตัวเองชอบทำปากเผยอเวลาเจอผม
กูก็คนนะวา อย่าให้หมดความอดทน!
วันนั้นเสือกมาทำตัวเป็นพลเมืองดีทั้งที่ไม่รู้ห่าอะไรเลย เเต่ก็ยังดีที่ผมไม่พลั้งมือกระทืบมันซะก่อน เฮอะ!
"หน้ามึงหวานไปปะวะ ไม่เหมือนผู้ชายเอาซะเลย"ผมเอ่ยถามมันมองใกล้ๆหน้าหวานกว่าผู้หญิงอีก
"เรื่องของกู"มันตอบกลับมาด้วยท่าทีไม่พอใจ ว่าเเล้วว่าต้องตอบกลับมาเเบบนี้ ต่อปากต่อคำเก่งเหลือเกิน ลาวา...
"คนอื่นเขาคงพูดถึงกูในเเบบไหนก็ช่าง.."ผมพูดขึ้นเพราะจากเเววตาของไอ้วามันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่ ก่อนผมจะพูดขู่มันไปอีกว่า "กูไม่สนหรอก เพราะถ้ามันอยากจะเป็นศัตรูกับกู มันคงต้องไปสำนึกผิดในนรก.."
ฮึ! หน้าตามันบอกบุญไม่รับเลยเเฮะ ก็เเค่หยอกเเค่เนี่ยไม่เห็นต้องหน้าซีดเลย
"เเล้วทำไมมึงต้องไปต่อยไอ้ปริ้นท์อะไรนั่น กูไม่เข้าใจ.."ไอ้วาเอ่ยถามผม ท่าทีกล้าๆกลัวๆ
"เสร่อ"ผมเเกล้งตอบมันไปเเบบนั้นจนมันเองถอนหายใจเฮือกใหญ่ ได้เเกล้งมันเเบบนี้ก็ผ่อนคลายไปอีกเเบบ
"เออกูชอบเสร่อ ก็กูไม่ชอบมึงใช้กำลังโดยไม่มีเหตุผล..."ไอ้วาทำหน้างุดลงนิดๆเเต่มือก็ยังทำเเผลที่โหนกเเก้มผมอย่างเบามือ
"มาเป็นกูเดี๋ยวก็เข้าใจ"ผมตอบกลับไป
เพราะขืนพูดอธิบายไปคงดูเหมือนการเเก้ตัว เชื่อในสิ่งที่มันห็นน่ะดีเเล้ว เพราะบางเรื่องเราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดมันออกไป
"ห้ามพ่นใส่หน้ากู!"ไอ้วาร้องห้ามเมื่อผมกำลังสูบบุหรี่เเล้วก็จะเเกล้งมันด้วยการพ่นควันใส่หน้า พวกนักศึกษาเเพทย์รักอนามัย
พ่นไปเเล้ว มันพลาด
"เฮอะ กระจอก.."ผมสบถว่ามันที่เอามือมาอุดจมูกตัวเอง
"ทำเเผลให้เเล้วยังจะมาด่ากูอีก"มันว่า เเล้วไอ้ท่าทางกระฟัดกระเฟียดเเบบผู้หญิงนี่คือ? ฮึ!
"ไอ้ซอล พวกไอ้เคนเเม่งเอาอีกเเล้วว่ะ!"ผมหันไปมองต้นเสียงก็พบว่าเป็นไอ้ 'อาร์ม' มันวิ่งหน้าตาตื่นมาเเต่ไกล มีอะไรหนักกว่าการที่เเม่งเมาเเล้วเดินตรงกว่าคนปกติวะ
พูดถึงไอ้เคนเเล้วเเค้นเเม่งเมื่อไหร่จะเลิกเล่นละครกับยัยบ้านั่นได้หรือยัง คนเขาก็รู้กันหมดว่าเป็นพี่น้องกับไอ้เคน ยังจะมาเรียกร้องความสนใจอะไรอยู่ได้
"เออ เดี๋ยวกูตามไป"ทีซอลพูดด้วยท่าทีเรียบเฉยต่างจากเพื่อนคนนั้นที่ท่าทีร้อนรน
"ตามเหี้ยอะไรล่ะ บีต้าร์จะโดนพวกเเม่งลากไปทำอะไรก็ไม่รู้"
เหี้ยอะไรนักหนาวะ! ปีศาจในร่างกายผมมันชักจะทนไม่ไหวเเล้วนะ! อยากตายกันมากเหรอไง!!
พรึ่บ!!
ผมรีบลุกทันที เหลือบเห็นไอ้วามันเเอบตกใจเล็กน้อย เเต่ช่างมันเถอะเดี๋ยวก็คงชิน
"อยากตายคาตีนกูเหรอไง!!!"ผมตวาดลั่น ชักจะหมดความอดทนกับไอ้พี่น้องบ้านั่นเต็มที!
ผมรีบวิ่งมาที่สนามบาสทันทีพร้อมไอ้อาร์มที่วิ่งตามมาด้วยกัน บีต้าร์เธอกำลัจะเรียกร้องอะไรจากฉันอีก..
"ไอ้เคน!"ผมเรียกชื่อไอ้เวรนั่นเสียงดัง มีบีต้าร์ยืนอยู่ข้างๆมันด้วย
"เเต่ว่าเมื่อกี้ไอ้เคนจะตบหน้าบีต้าร์นะเว้ย"ไอ้อาร์มว่า ผมหันไปมองหน้าไอ้อาร์มนิดๆก่อนจะโบ้ยมือบอกมันว่าไม่เป็นไร
"ไม่เจอกันนานเลยนะมึง.."ไอ้เคนตะโกนกลับมา ผู้หญิงรายล้อมไปหมด บ้าเงินยังบ้าผู้หญิงอีกเหรอไงวะ!
"ซอล!"บีต้าร์เธอเรียกผมเอาไว้
ผมไม่มีเวลามาเล่นพ่อ เเม่ ลูก! หรอกนะ
"มีอะไรอีก"ผมหันไปขมวดคิ้วถาม เธอเดินมาเกาะเเขนเอาไว้หลวมๆ
"ก็ซอลเอาเเต่หลบหน้า ไม่ติดต่อบีต้าร์เลย.."เธอทำเสียงเหมือนจะร้องไห้
"อย่ามายุ่ง!"ผมเน้นเสียงเเข็งจนเธอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่ผมจะค่อยๆเกาะมือเธอออก
"เเต่ว่าซะ..ซอลคะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ บีต้าร์รู้ว่าสิ่งที่ทำมันผิด.."เธอพยายามจะเเก้ตัว
เเต่มันฟังไม่ขึ้น!!!
"หยุดพูดซะที!! เลิกเเก้ตัวซะที ออกไปให้พ้นจากชีวิตฉัน!! ผู้หญิงเห็นเเก่เงิน..."
ผมทิ้งทวนไว้ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่สนใจว่าเธอเองจะไม่พอใจเเค่ไหน ที่ผ่านมาเราอาจจะเคยคบกัน
ผมทุ่มเททั้งชีวิตเเละเวลาให้เธอ เพราะเธอคือคนที่ผมรักมาก เเต่ก็ไม่คิดว่าความรักที่ผมมีให้เธอจะโดนซื้อไปได้ด้วยเงิน
ทำเเบบนั้นเเล้วยังมีหน้ามาขอให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก เฮอะ!
"ไม่เอาดิวะ ไอ้ซอล ไปตวาดบีต้าร์เขาเเบบนั้น เขาจะเสียใจนะเว้ย.."ไอ้อาร์มเดินมาสะกิดเเขนผมยิกๆ
ผมถอนหายใจเเรงๆพยายามควบคุมอารมณ์โมโหของตัวเองเอาไว้ ทุกคนคงจะรู้ดีเวลาผมโกรธเเล้วยั้งตัวเองไม่อยู่มันจะเกิดอะไรขึ้น..
"เเล้วกูไม่เสียใจเหรอวะ!! สิ่งที่เธอทำ..กูเกลียด!"ผมตวาดลั่นผมชกอัดเข้ากำเเพงจนเกิดเสียงดัง ไอ้อาร์มมันรีบวิ่งเข้ามาห้ามใหญ่
ผมยอมรับว่ารักเธอมาก เเต่เธอทำกับผมไว้เจ็บเเสบ!
"กูรู้ว่ามึงเกลียด เเต่มึงอย่าให้อารมณ์มึงมันน่ากลัวขนาดนี้เลยซอล"
"เออ.. ไปเรียนเหอะ กูปวดหัวว่ะ"ผมบอก อาการปวดร้าวที่หัวเริ่มกำเริบ ไม่ใช่ไมเกรนเเต่เป็นอะไรที่ตัวผมก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกัน เเต่เดี๋ยวมันก็หายไปเอง
ใครๆก็ต่างมองว่าผมเหมือนปีศาจ เเต่ใครจะไปรู้ทางเดินที่ผมต้องผ่านมาผมต้องเจอกับอะไรบ้าง
ผมเกลียดความกลัว เกลียดความอ่อนเเอ
เพราะงั้นอย่าให้ผมต้องร้ายเลย...
- ผู้เขียน
