สิ้นสุดคำว่ารัก(หย่ารัก)

เพราะเธอ

มาถึงโรงพยาบาลลัทก็ให้หมอทำแปลทันที

"เป็นไงบ้างลัท"ลัทเดินออกมาพร้อมกับมือที่พันแผลไว้

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณขุนมากนะ"

"อืมนั้นเรากลับบ้านกันเถอะ"ลัทพยักหน้าตอบทันที

ทั้งขับรถมาถึงบ้านเกือบมืดเเล้ว ภายในบ้านทุกคนกำลังนั่งทานข้าวอยู่รวมถึงเเทนคุณด้วย

"อ้าววว หนูลัทไปไหนมา"

"ไอ่ขุน"เเทนคุณพูดเบาๆเมื่อเห็นขุนเดินมากับลัท

"คืออ......"ลัทหันไปมองหน้าเเทนคุณแต่เขากลับไม่สนใจเธอเเม้แต่น้อย

"คือผมพาลัทไปโรงพยาบาลมาครับ"ขุนตอบเเทน

"อ้าวเเล้วหนูลัทเป็นอะไรมากป่าว ไหนมาให้เเม่ดูสิ"

"ลัทไม่เป็นไรค่ะ เเค่โดนมีดบาดเฉยๆค่ะ"

"อ่อ โล่งอก นั้นมาทานข้าวสิหนูลัท"

"หนูทานมาเรียบร้อยเเล้วค่ะ"

"ผมอิ่มเเล้ว "เเทนคุณพูดจบกระเเทกโต๊ะเเล้วขึ้นห้องทันที ส่วนลัทพอคุยกับแม่แทนคุณเสร็จก็ขึ้นห้องเช่นกัน ทั้ง2อยู่ในห้องโดยไม่พูดอะไรกันสักคำจนถึงเช้า

"คุณแม่ค่ะ วันนี้หนูขอกลับไปเยี่ยมแม่นะคะ"ระหว่างนั่งทานข่างลัทก็พูดขึ้นมา

"เป็นอะไรป่าวหนูลัท"

"ป่าวค่ะ"

"จ้ะ ตาแแทนไปส่งน้องด้วยนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดียวลัทไปเองได้ค่ะ"

"อวดเก่ง"

"ตาแทน!!!!!"

"ให้ตาแทนไปส่งเถอะหนูลัท"

"ค่ะๆ"พอทานข้าวเสร็จทั้ง2ก็ขึ้นรถทันที

"ฮึ สำออย ทำเป็นเจ็บแขนเพื่ออ่อยไอ่ขุนสินะ"

"ป่าวนะคะ"

"แต่มันก็เรื่องของเธอ เธอจะอ่อยใครจะทำอะไรก็ทำไปเลยฉันไม่ห้าม!!!!!!"เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ส่วนลัทก็ไม่ได้ตอบต่ออะไรต่อ

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"

"เดียววันนี้ลัทกลับเองนะคะ"

"อยู่หลายๆวันเลยก็ได้นะ"เเทนคุณพูดขึ้นมาเบาๆ เเต่ลัทได้ยินทุำคำพูดของเขา เเต่เธอทำเป็นไม่สนใจเเล้วเดินเข้าบ้านทันที

ลัทเดินเข้าบ้านอย่างเเรกที่เธอทำเธอร้องไห้เเละวิ่งไปกอดเเม่ของเธอ

"เเม่!!!!!"เธอกอดเเม่พร้อมน้ำตา

"เป็นอะไรป่าวลัทใครทำอะไรลูก"

"มะไม่มีค่ะ หนูแค่คิดถึงเเม่ค่ะ"

"โอ๋ๆ ลูกสาววเเม่ไม่เป็นไรน่าาา คิดถึงก็มาหาแม่บ่อยๆสิ"

"เเต่เดียวน่ะ นี่เเขนไปโดนไรมาบอกแม่มาเดียวนี้ว่าใครทำ"แม่ลัทจับเเขนขึ้นมาดูแล้วพลิกไปพลิกมา

"ป่าวค่ะไม่มีใครทำ ลัททำตัวเองค่ะ"

"อ่อเเล้วไป นึกว่าใครทำลูกแม่เดียวเเม่จะไปจัดการ"

"ใครทำอะไรหรอเเม่"

"พี่รัน!!!!!"ลัทวิ่งไปกอดพี่ชายของเขา

"คิดถึงจังเลยไอ่ตัวเล็ก"รันกอดลัทอย่างเอ็นดู

"หนูก็คิดถึงพี่"

"ไปอยู่บ้านนู้นเป็นไงบ้างหื้มมม เขาดีกับลัทไหม"

"ดีค่ะ คุณแม่ ขุน คุณน้า ดีกับลัทมากค่ะ''

"อ้าวเเล้วไอ่เเทนล่ะ อย่าบอกนะว่ามันเป็นคนทำลัท"

"ปะ ป่าวค่ะ พี่เเทนก็ดีค่ะ แค่เขาอาจจะไม่ได้ชอบลัทแบบภรรยา"ลัทพูดพลางทำหน้าเศร้า ลัทกับรันเป็นพี่น้องที่สนิทกันมากทุกเรื่องลัทจะมาปรึกษารัน รันเองก็รูทันทีถ้าเมื่อไรลัทไม่สบายใจ

"มันอาจจะยังลืมเจน"

"แต่ถ้าลัทไม่มีความสุขลัทมาบอกพี่ได้นะ พี่จะไปคุยกับพ่อให้เอง''

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เออลัทว่าเราคุยเรื่องอื่นดีกว่านะคะ"

"อืมๆ''

แทนคุณ

เขานั่งมองรูปบนโต๊ะที่เขาคว่ำไว้ สักพักเขาหยิบมันมา รูปนั้นเป็นรูปถ่ายเขากับเจนที่ถ่ายด้วยกัน เป็นรูปที่เขาขอเจนเเต่งงาน เขานั่งมองรูปสักพักน้ำตาก็ไหลออกมา

[ทำไมเจนต้องทิ้งผมด้วย ไหนบอกจะเเต่งงานกับผม จะสู้เรื่องคุณแม่ไปด้วยกัน แล้วทำไมถึงทิ้งผมไป] น้ำตาของเขาไหลออกมาไม่หยุด

[ผมสัญญาว่าผมจะไม่รักใครอีกผมจะรอคุณนะเจน] เขากอดรูปถ่ายเเละร้องไห้มากขึ้น

ช่วงค่ำรันก็ได้ขับรถมาส่งลัทที่บ้านของเเทนคุณ

"พี่ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วย"

"ค่ะ พี่รันขับรถดีดีนะคะ"

"จ้ะ พี่ไปก่อนนะ"ลัทลงจากรถเเล้วรอให้รันขับรถออกไปแล้วค่อยเข้าบ้าน

"ส่งสัยคงเข้านอนกันเเล้ว"เธอเดินขึ้นห้อง เปิดประตูมาเธอเจอเเทนคุณกำลังนั่งกินเหล้าอยู่ เธอรับวิ่งเเล้วเข้าไปห้ามเเทนคุณ

"พี่เเทนพอได้เเล้วค่ะ"

"เธออย่ามายุ่ง!!!!!!!"เขาปัดมือเธอออก

"พี่เเทน....."

"เพราะเธอคนเดียวที่ทำให้เจนต้องเลิกกับฉันเพราะเธอ!!!!!!"เขาจับไหล่ลัททั้ง2ข้างเเล้วเขย่าอย่างรุนเเรง

"พี่เเทนลัทเจ็บ โอ้ยยยย"

"ถ้าไม่มีเธอเจนคงได้เเต่งงานกับฉัน!!!!!"

"มานี่"

"พี่เเทนจะพาลัทไปไหนค่ะ โอ้ยย"เขาลากเธอมาในห้องน้ำแล้วฉีดน้ำใส่เธอ

"พี่เเทนพอได้เเล้ววว พี่เเทน"

"ปัง"เสียงผลักประตูออกมาเสียงดัง

"หยุดนะแทนนนนน!!!!"