สิ้นสุดคำว่ารัก(หย่ารัก)

โรงแรม ll มีงานแต่งงานใหญ่โตเเละที่สำคัญมีเเขกมากมายที่มาร่วมงาน “ลัทสวยมากเลยลูก”หญิงสาวที่หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูกำลังสวมชุดแต่งสีขาวยาวอย่างสวยสง่า พร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส เธอเป็นหญิงสาวที่มีความน่ารักน่าเอ็นดู “ลัทสวยเพราะแม่ไงค่ะ แม่สวยลูกสาวก็ต้องสวย”ลัทได้หันไปกอดแม่ตัวเอง ด้วยท่าทางที่อ้อดอ้อน “ไปเถอะลูก ถึงเวลาแล้ว” พ่อของเธอได้เดินเข้ามาเพื่ีอที่จะตามลูกสาวสุดที่รักให้ออกมาเพราะมันใกล้จะถึงพิธีแล้ว ทั้งคู่พากันไปยังห้องโถงใหญ่ มีแขกมากมายพ่อเเละของตระกูลของเจ้าบ่าวก็มีมามากไม่เเพ้กัน พ่อของเธอได้เดืนจับมือเธอเพื่อพาเธอมาส่งให้กับเจ้าบ่าวอย่างเเทนคุณ แต่พอลัทหันหน้าไปสายตาที่คุ้นเคยได้หันมา สายตาอันเย็นชาและไม่ได้ยินยอมจะแต่งงานกับลัทแม้แต่น้อยเธอก็เเอบใจหาย เเต่เธอต้องเก็บอาการเอาไว้ เพราะวันนี้เป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุด “พ่อฝากลูกสาวพ่อด้วยนะแทนคุณ”พ่อลัทพูดจบก็ยื่นมือลัทให้แทนคุณ แทนคุณรับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย [ฉันกับพี่แทนคุณแต่งงานกันเพราะธุรกิจ พี่แทนคุณไม่ได้ชอบฉันแม้แต่น้อย เเต่ถึงอย่างไรฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าฉันชอบพี่เเทนเเละรักเขามาตั้งๆเด็กๆเเล้ว มันเลยทำให้ฉันไม่ปฏิเสธที่จะเเต่งงานกับเขา] หลังจากเสร็จพิธีทั้งคู่ก็เข้าห้องหอกัน ตั้งแต่เข้ามาในห้องทั้ง2คนยังไม่พูดอะไรสักคำ ทำให้ลัทเกิดอาการเเกร่งเล็กน้อย “เออ..พี่แทนค่ะเดียวลัทนอนที่โซฟาเองค่ะ”ลัทพูดก่อนที่จะหยิบหมอนเเละเดินไปที่โซฟา “ไม่ต้อง เธอนอนบนเตียงไป” พูดจบแทนคุณแต่งตัวแล้วเดินออกจากห้องทันที เขาไม่มองหน้าลัทด้วยซ้ำ [เห้อออ.....วันเเรกฉันโดนพี่เเทนคุณทำขนาดนี้ แล้ววันต่อไปฉันจะทำยังไง] ลัทนั่งคิดว่าจะทำยังไงต่อในขณะที่เเทนคุณออกจากบ้านเเล้วไปผับทันที "เห้ยไอ่เเทนมึงเทเจ้าสาวได้ไงว่ะ"เพื่อนของเเทนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สงสัย "เรื่องของกู!!!"เเทนคุณตอบด้วยท่าทางที่หงุดหงิด "มึงก็รู้เจ้าสาวคนเดียวที่มันอยากเเต่งงานด้วยคือใคร"เพื่อนอีกคนของเเทนคุณได้พูดขึ้นมา "เออจริงว่ะ" "?" [หลังจากเจอไอ่วินกับไอ่ทัชผมก็กลับมานอนคอนโดของผม หลายคนอาจจะคิดว่าผมใจร้ายกับลัท แต่ผมมีเหตุผล ผมไม่ได้รักเธอคนที่ผมรักคือเจน เจนคือผญ.ที่ผมรักและอยากเเต่งงานด้วย] เเทนคุณคิดถึงใบหน้าเจนเเละเวลาที่เขาอยู่กับเจนมันผุดขึ้นมา "เจนรักเเทนนะ" "แทนก็รักเจนเหมือนกัน" "เเทนเป็นผช.ที่ดีที่สุดของเจน" "เจนจะไม่ไปไหน จะอยู่กับเเทน" "เเทนไม่ต้องเครียดนะ" "แทนไม่ต้องกลัวนะเจนจะอยู่ข้างๆเเทนเอง" คำพูดเหล่านี้มันผุดขึ้นมาทำให้เเทนคุณคิดถึงเจนมากขึ้น "ฮื่อๆเจนนนผมรักคุณ" แทนคุณนั่งกอดรูปเจนในห้องตัวเองพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา ส่วนลัทเธอเองก็นั่งร้องไห้กอดชุดแต่งเช่นกัน หลังจากเเทนคุณนั่งกอดรูปถ่ายเขากับเจนจนหลับไปเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น "แทน!!!!!แกปล่อยให้หนูลัทอยู่คนเดียวได้ไง"เเม่ของเเทนคุณโทรมาต่อว่าเขา "แกกลับมาเดียวนี้เลยนะ!!!!"แม่ของเเทนคุณโกรธมากที่ลูกชายของเขาทำแบบนี้กับเจ้าสาวที่เธอเลือกให้ "........."แทนคุณไม่พูดอะไรได้เเต่ฟังที่แม่เขาพูดแล้วกลับบ้านทันที เมื่อเเทนคุณเดินเข้าบ้านเขาเห็นแม่ของเขานั่งรอเขาอยู่ "แก!!!!!ทำแบบนี้ได้ไง!!!!" "แม่!!!!ผมทำสิ่งที่แม่ต้องการเเล้วเเม่จะเอาอะไรอีก"แทนคุณพูดจบเขาเดินขึ้นห้องทันที เขาเข้ามาในห้องเเละลัทกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ก็รับวางหนังสือเเละทักทายเเทนคุณทันที "พี่เเทนกลับมาเเล้วเหรอค่ะ"เธอรีบลุกขึ้นเดินไปหาเเทนคุณทันที "เธอ!!!!!เลิกยุ่งกับฉันสักที!!!!"เขาตวาดใส่หน้าเธอ "พี่เเทนน..ลัทขะขอ.." "อ่อเเล้วก็เลิกขี้ฟ้องเรื่องฉันให้เเม่สักทีเถอะ ฉันเเต่งงานกับเธอเพราะธุรกิจท่องไว้ ฉันไม่ได้รักเธอ!!!!!"เขาเดินเข้าไปแล้วเขย่าไหล่ทั้ง2ข้างของลัทอย่างเเรงเเล้วผลักเธอจนล้ม [จริงๆฉันรู้จักกับพี่เเทนคุณมาตคั้งเเต่เด็กๆเเต่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอเขาในเวอร์ชั่นที่น่ากลัวขนาดนี้ เเต่ฉันคิดว่ามันเป้นเพราะการเเต่งงานนี้เเหละที่ทำให้เขาเป็นเเบบนี้] "โอ้ยยย?"เขาหันมามองเเต่ก็ไม่สนใจเหมือนเดิมเขาปล่อยลัทไว้ในห้องอย่านั้นเเล้วเดินออกไป แทนคุณปล่อยให้ลัทนั่งอยู่ในห้องคนเดียวโดยไม่สนใจเธอสักนิด และเขายังเก็บของของเขาเพื่อไปอยู่คอนโด โดยไม่สนใจว่าลัทจะรู้สึกยังไง "นี่เเกจะไปไหน!!!!"แม่ของเเทนคุณรีบเข้ามารั้งเขาไว้ "ผมจะไปอยู่คอนโด" "ถ้าเเกก้าวออกจากบ้านไปฉันจะยกบริษัทให้กับเจ้าขุน"ขุนคือลูกของน้าสาวของแทนคุณ "แม่!!!" "ถ้าเเกไม่รักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับพ่อเเก เเกก็ไปเลย"แทนคุณถึงกับโยนกระเป๋าทันที [ผมต้องบอกไว้ก่อนว่า ก่อนพ่อเสียเขาได้ขอผมไว้อย่างนึงคือ อย่ายกบริษัทที่เขาสร้างมากลับมือให้ใครเป็นอันขาด โดยเฉพาะครอบครัวของไอ่ขุน ผมเลยรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เเม่เอาเรื่องนี้มาขู่] แทนคุณพอได้ยินเเม่พูดอย่างนั้นก็เก็บของกลับขึ้นบนห้องทันที เขาเดินเข้าห้องมาเห็นลัทกำลังปัดกวาดพร้อมกับมีรอยน้ำตาบนใบหน้า "เธอจะร้องทำไม!!!!"เขาเข้ามาก็หันมาถามเธอทันที เธอปาดน้ำตาแล้วพูดว่า "ปะป่าวค่ะ" "ก็เห็นอยู่ว่าเธอร้อง"เขาตะโคกใส่เธออีกครั้ง "เธอหยุดร้องได้เเล้วนะ มันน่ารำคาญ!!!" "แล้วอีกเรื่องนึงนะ หยุดฟ้องเเม่ฉันได้เเล้ว"ลัททำหน้างงเหมือนกับว่าเธอไม่รู้เรื่อง ฟ้องเรื่องอะไรกัน "ลัทไม่ได้ฟ้องนะคะ" "ถ้าเธอไม่ได้ฟ้องเเล้วเเม่จะรู้ได้ไงว่าฉันไม่ได้นอนที่บ้าน" "ลัทไม่ได้บอกคุณเเม่เลยนะคะ" "เธอหยุดตอเเหลซ่ะทีเถอะ หยุดทำเป็นใสสื่อต่อหน้าทุกคนได้เเล้ววว!!!!"ยิ่งลัทพูดมันก็ยิ่งทำให้เเทนคุฯโมโหมากกว่าเดิม "ปัง"พูดจบแทนคุณปิดประใส่หน้าเธอทันที "เห้ออออ ฉันทำอะไรก็ผิดสินะ" แทนคุณลงมานั่งที่สวนหลังบ้านสักพักป้าอรเอาของว่างมาเสิร์ฟ "ขอบคุณครับป้าอร" "เป็นอะไรเหรอค่ะคุณแทน ป้าเห็นนั่งหน้ามุ้ยตั้งนานเเล้ว"ป้าอรที่เป็นเเม่บ้านคนสนิทของเเทนคุณเเละเลี้ยงเขามาตั้งเเต่เล็กๆได้เอ่ยถามเเทนขึ้น "อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ครับ" "เพราะคุณหญิงเหรอค่ะ" "ครับ" "คุณหญิงคงจะดุเรื่องที่คุณเเทนปล่อยเจ้าสาวให้นอนคนเดียวสินะคะ" "ป้ารู้ได้ไงครับ หึยัยนั้นคงบอกสินะ" "หนูลัทไม่ได้บอกค่ะ แต่คุณขุนบอก" "คุณแทนมองหนูลัทในเเง่ดีบ้างสิค่ะ ป้าว่าเธอนิสัยดีนะคะ" "หึ แอ๊บส่ะมากกว่าสิ" "คุณแทน!"ป้าอรตบไหล่แทนคุณไปทีนึง "ป้าไปก่อนนะคะ" [เธอไม่รู้เรื่องจริงๆด้วย ไอ่ขุนต่างหากที่ฟ้องเเม่ผม เห้อออ...เเล้วผมก็พึ่งตะวาดเธอไป เห้อไอ่แทนนะไอ่เเทน] ระหว่างนั่งทานข้าว "หนูลัทกินเยอะๆนะลูก" "ค่ะคุณแม่" "เเทนตักอาหารให้น้องสิลูก" "?"เขาตักอาหารด้วยสีหน้าไม่เต็มใจให้ลัท "ลัทเเขนไปโดนอะไรมาเป็นรอยช้ำเต็มเลย" "เหรออว่าพี่เเทนทำอะไรลัทเหรอ"ขุนถามลัทเเต่สายตามองไปที่เเทนคุณ "เออออ ลัทเดินชนประตูเองค่ะไม่มีอะไร"แต่จริงๆแล้วรอยช้ำได้มาจากการที่เเทนคุณผลักดัน "ไอ่ขุน!!!" "หยุด!!!! พอกันทั้งคู่เลย ฉันไม่ได้มาฟังพวกเเกนั่งทะเลาะกันนะ"ถึงแม่ของเเทนคุณจะพูดยังไงเเต่ทั้งสองก็นั่งจ้องหน้ากันอย่างดุเดือด หลังจากทานข้าวเสร็จลัทก็ไปนั่งคุยกับคุณแม่ที่ห้อง "หนูลัทแม่ขอโทษแทนเจ้าเเทนด้วยนะที่ปล่อยให้หนูลัทอยู่คนเดียว" "ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ พี่เเทนเขาอาจจะยังไม่ชินที่ต้องมาร่วมห้องกับลัท" "คุณแม่อย่าดุพี่เเทนเลยนะคะ"แม่ของเเทนคุณลูบหัวลัทด้วยความเอ็นดู "หนูลัทน่ารักจริงๆ" [ฉันไม่เคยเจอใครที่น่ารักน่าเอ็นดูเท่าหนูลัทมาก่อน เขาเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ] หลังจากลับคุยกับเเม่เเทนคุณเรียบร้อยก็กลับมาที่ห้องตัวเองเธอเห็นเเทนคุณนั่งนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง เธอเดินไปหยิบหมอนเพื่อที่จะมานอนบนโซฟา เพราะเธอไม่อยากให้เเทนคุณไม่สบายใจ "มานอนกับฉันสิ"