"ห้ามเดินไปจากชีวิตฉัน"
"คุณคุณกลัวเหรอคะ..."
"ห้ามถามระหว่างที่ฉันกำลังออกคำสั่ง...และถ้าเธอเดินไปจากฉันแม้แต่ก้าวเดียว อย่าหาว่าไม่เตือน"
ตอนนี้คำขู่ของเขาไม่ได้น่ากลัวเลย ฉันยืนขึ้นและตัดสินใจกอดเขาไว้ จนใบหน้าคมคายของคนเอาแต่ใจซบลงกลางอก เรากอดกันอยู่เนิ่นนาน จนฉันลืมไปว่าผู้ชายคนนี้คือมาเฟียที่พึ่งฆ่าคนมาอย่างอำมหิต เพราะตอนที่เขาซบหน้าลงแล้วจมอยู่กับความเงียบ มันเหมือนกับเขาเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเจ็บปวดและต้องการคนข้างกาย
"เดวาไม่ไปจากคุณคุณหรอกค่ะ"
"..."
"ขอโทษนะคะสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ถ้าวันไหนเดวาลืมอีก หรือเผลอทำร้ายคุณคุณอีกช่วยขังเดวาไว้เลยนะ และที่สำคัญลงโทษเดวาได้เลย"
มีแค่ความเงียบตอบกลับมา ก่อนที่ฉันจะรู้สึกได้ถึงมืออุ่นที่สอดเข้าใต้สาบเสื้อด้านหลัง สัมผัสบางเบาทำให้ขนอ่อนหลังคอลุกชัน แต่ฉันไม่ได้ต่อต้าน ปล่อยให้เขารุกล้ำขึ้นมาจนถึงตะขอบรา...
จนรู้สึกว่ามั
