"มันจะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้วค่ะ" เขาหัวเราะหึ แล้วหันมามองหน้าฉัน ก่อนที่จะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเองแล้วเปิดแฟ้มเอกสารอ่าน
ส่วนฉันก็ยืนไปสิคะ โซฟาก็ไม่มี หันไปทางไหนก็มีแต่กระจกและวิวตึกด้านนอก
"ขอเก้าอี้นั่งหน่อยค่ะ"
"ไม่มี" เขาตอบกลับมาสั้นๆแล้วทำงานต่อ ฉันจึงเดินกลับไปหาแล้วเสนอร่างน้อยๆเบียดไปนั่งตักเขาแทน มาเฟียหนุ่มรีบวางแฟ้มแล้วเอี้ยวมาจ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
"มีอะไรรึเปล่าคะ ไม่มีเก้าอี้ก็นั่งตรงนี้เดวาผิดตรงไหน"
"ฉันต้องทำงาน" ฉันยิ้มแฉ่งแล้วกอดคอเขาไว้
"ก็ทำไปสิคะ เดวาไม่กวน"
ที่ทำหงุดหงิดจริงๆไม่ใช่หรอก แค่ฉันบอกครั้งเดียวเขาก็ขยับนั่งในท่าที่สบายแล้วทำงานของตัวเอง เพราะเก้าอี้ทำงานตัวนี้ไม่เล็กเลย แค่เขาเอียงนิดหน่อยก็หลบเลี่ยงฉันได้แล้ว
แต่คงมีคนลืมตัว ขณะที่ยกแฟ้มเอกสารอ่านเอนพิงเบาะอย่างเคยชิน มือหนาก็โอบเอวฉันไว้ด้วย
ฉันแอบอมยิ้มและไม่ทักท้วง เขาอ
