แต่เอมิเป็นเมียเจ้าของเกาะ
1442 คำ
"กินกันเยอะๆเลยนะคะ" เอมิพูดด้วยความอารมณ์ดีก่อนจะกัดไก่ทอดชิ้นโตเข้าปากในเมื่อไม่มีบ้านอยู่ไม่มีอาหารกินเธอก็แค่เรียกบริการแอพต่างๆมาถึงแม้ว่าจะโดนปฏิเสธไปบ้างเพราะที่เธออยู่นั้นมันโคตรจะไกลแต่พลังของเงินน่ะ มันไม่เข้าใครออกใครหรอกนะ
"คิดว่าทำอะไรกันอยู่ครับ?" ร่างสูงเอ่ยถามหลังจากรู้เรื่องทั้งหมดก็รีบมาดูและสิ่งที่เขาเห็นคือตอนนี้เอมิได้ตั้งเต้นท์เล็กๆรวมถึงโต๊ะเอ้ากี้และกล่องอาหารมากมายโดยมีคนงานของเขานั่งกินมันอย่างมีความสุข
"การันมากินด้วยกันสิ" เขามองไปที่เอมิที่ยื่นไก่ให้เขาใบหน้าสวยที่ปายังเต็มไปด้วยไก่พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีจนเขารู้สึกโมโหขึ้นมาส่วนคนงานที่เหลือเมื่อเห็นเขาก็พากันหอบอาหารสองสามอย่างก่อนจะวิ่งจุดตูดกันเข้าบ้านใครบ้านมัน
"เกาะนี้เป็นของผมและผมไม่อนุญาติให้คุณทำแบบนี้นะครับ" การันเอ่ยบอกเขานั่งยองๆมองเอมิที่ยังตั้งหน้าตั้งตากินจนปากเลอะไปหมดก็อดไม่ได้ที่คว้าทิซซู่มาเช็ดให้ด้วยความเคยชินที่เคยทำให้ตลอดแต่พอเห็นร่างบางยิ้มเขาก็ดึงสติตัวเองมาได้ว่าเขาไม่ควรทำแบบนั้นแล้ว
"แต่เอมิเป็นเมียเจ้าของเกาะ...เอมิมีสิทธิ์นิดนึงใช่มะ?" ร่างบางพูดขึ้นตาใสจนร่างสูงถึงกับถอนหายใจเบาๆอย่างเหนื่อยใจเขาลุกขึ้นก่อนจะเดินจากไปแต่ก็ไม่ลืมที่จะเห็นมาพูดกับร่างบางว่า..
"ถ้าได้ยินเสียงอะไรแปลกๆก็ไม่ต้องกลัวไปหรอกเพราะอาจจะเป็นเสียงของพวกผีเร่ร่อนที่ชอบออกมาหาของกิน" การันมองเอมิที่จากตอนแรกยิ้มสดใสตอนนี้กลายเป็นยิ้มเจื่อนเสียแล้วและถ้าหากเขาใส่ไฟเพิ่มไปอีกแน่นอนว่ามันอาจจะเป็นการต่อรองที่ดีก็ได้
"อะอะเอมิไม่กลัวหรอก!"เอมิเอ่ยขึ้นแม้จะบอกว่าไม่กลัวแต่ตอนนี้เธอก็เริ่มเก็บอาหารเข้าในเต้นท์ทันทีเพราะไม่มีอารมณ์ที่จะกินมันแล้วการันเมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็รีบพูดต่อทันที
"อีกอย่างถ้าเห็นเงาดำๆเหมือนคนแต่ไม่มีหัวต้องรีบวิ่งเลยนะครับเพราะถ้ามันเห็นเดี๋ยวมันจะมาเอาหัวคนนั้นแทน" ร่างสูงพูดแค่นั้นก่อนจะเดินผิวปากจากไปอย่างอารมณ์ดีผิดกับอีกคนที่ตอนนี้จิตตกจนได้แต่มองซ้ายมองขวาอยู่ตลอดแน่นอนว่าการันรู้ดีว่าเธอกลัวผีเป็นที่สุดแต่ก็ยังมาบอกเรื่องนี้กับเธออีก
การันที่เดินมาถึงบ้านตัวเองเขาก็ค่อยๆล็อคประตูบ้านอย่างใจเย็นและไม่นานสิ่งที่เขาคิดก็เกิดขึ้นจริง
"การันฮึกเอมิกลัวฮื่อออ" ร่างบางของเอมิวิ่งร้องไห้มาแต่ไกลก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านการันหันหลังไปแอบหัวเราะก่อนจะหันมาตีหน้านิ่งเช่นเดิม
"กลัวหรอครับ? อยากเข้ามานอนในบ้านมั้ยครับ?" การันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์เขามองเอมิที่พยักหน้าหงึกๆจนคอแทบหลุดใบหน้าสวยเปื้อนน้ำตาอย่างน่าสงสารแต่เขาไม่ได้รู้สึกสงสารสักนิดแต่รู้สึกสนุกเสียมากกว่า
"เอมิกลัวฮื่ออให้เอมิเข้าบ้านทีฮึก" เอมิร้องไห้ออกมาอย่างหนักตัวของเธอสั่นเทาและการหายใจก็เริ่มผิดปกติมันเป็นอาการของคนที่หลอนจนเสียสติและจะรู้สึกกลัวมากขึ้นถ้าหากยังไม่ได้อยู่ในที่ที่ปลอดภัย
"สัญญาสิครับว่าพรุ่งนี้จะนั่งเรือกลับไปที่ฝั่งถ้าสัญญาผมจะให้เข้าไปนอน" การันเอ่ยบอกเขามองเอมิที่เริ่มอ่อนลงเธอพยายามเอามือทุบที่น่าอกของตัวเองก่อนจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาถูกัน
"อะอะเอมิไม่..แฮ่ก"
"เอมิ.." การันเรียกร่างบางเบาๆเมื่อเอมิเริ่มมีอาการผิดแปลกไปดวงตาของเธอเหลือกขึ้นแถมตัวของเธอก็ยังโอนเอนไปมา
"เอมิไม่แฮ่กสัญญ..."
"คุณหนู!" ร่างสูงรีบเข้าไปประคองเอมิทันทีเมื่อจู่ๆเอมิก็เป็นลมล้มพับไปเสียดื้อๆ
"คุณหนูครับ! คุณหนู!" มือหนาตบหน้าเรียกสติเอมิเบาๆแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าร่างบางในอ้อมกอดของเขาจะมีสติ
"มีอะไรกันหรอคะป้าได้ยินเสียง ว้ายย! แม่หนูเป็นอะไรคะ" ป้าแม่บ้านที่ออกมาเพราะได้ยินเสียงของการันที่ดังกว่าปกติก็รีบออกมาดูและพบว่าตอนนี้เอมิกำลังหมดสติแถมมือของเอมิก็เกร็งงอเข้าหากันเหมือนคนชัก
"ป้าครับโทรตามหมอที!" การันเอ่ยขึ้นเสียงดังก่อนจะรีบอุ้มเอมิเข้าไปในบ้าน
"ค่ะๆ" ป้าแม่บ้านรีบโทรหาหมอบนฝั่งทันทีและแน่นอนว่าตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วไม่รู้จะมีหมอรึเปล่าและถ้าหากมีเวลาในการข้ามฝั่งมายังเกาะก็ใช้เวลาเกือบ20นาทีอีกด้วย
"เอมิโธ่เว้ย!" ร่างสูงสถบออกมาอย่างหัวเสียเมื่อได้เห็นสภาพของเอมิมือที่เกร็งเข้าหากันมันแข็งจนเขาไม่สามารถที่คลายมันออกได้เลยและตั้งแต่ดูแลเอมิมาเขาไม่เคยเห็นเอมิเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง
-ครึ่งชั่วโมงต่อมา-
"มันเป็นเหมือนอาการช็อกเวลาที่เรากลัวอะไรมากๆในหัวก็จะคิดถึงภาพที่น่ากลัวจนจิตตัวเองหลอนมันจะไม่เป็นแบบนี้ถ้าไม่มีใครไปกระตุ้นความกลัวของคนไข้ไม่ทราบว่ามีใครไปพูดทำให้เธอกลัวรึเปล่าครับ" หมอเอ่ยถาม
"ผมเองครับ พอดีผมพูดเรื่องผีกับเธอ" การันยอมรับออกมาเขามองไปที่เอมิที่ได้รับการรักษาเรียบร้อยแล้วในใจก็รู้สึกผิดจนแทบอยากจะเอ่ยขอโทษทันทีที่เอมิตื่น
"ต่อไปก็ต้อระวังด้วยนะครับโชคดีที่ผมมาทันและโชคดีที่คนไข้แค่หมดสติไปถ้าหากคนไข้กลัวจนชักมันมีโอกาสที่คนไข้จะเสียชีวิตได้เลยครับ"
"ครับ ขอบคุณที่มาดึกๆนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ แต่ผมว่ามีหมอไว้บนเกาะสักคนก็ดีนะครับเผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้มีการรักษาได้ทัน"
"ขอบคุณครับ" การันเอ่ยขอบคุณอีกครั้งก่อนจะบอกให้ป้าแม่บ้านหาห้องพักให้หมอได้พักผ่อนก่อนส่วนเขาก็ได้แต่นั่งเฝ้าร่างบางที่ยังคงหลับสนิทต่อไป
"ฮึกเอมิกลัว...การันเอมิอยากเข้าบ้านฮึก!..." ร่างสูงที่เผลอหลับไปตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินจากร่างบางเขารีบเข้าไปดูทันทีก็เห็นว่าเอมิกำลังร้องไห้มือของเธอไขว่คว้าไปทั่วอากาศ
"คุณหนูครับ" การันรวบมือนั้นมาก่อนจะกดจูบเบาๆและขึ้นไปอยู่ข้างๆร่างบางก่อนจะโอบกอดเธอไว้
"ผมอยู่นี่ครับ ไม่ต้องกลัวนะ" มือหนายกขึ้นลูบผมบางเบาๆเป็นการปลอบ
"ฮึกกเอมิกลัว.." ร่างบางกอดรัดการันแน่นเธอซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดที่อบอุ่นจนรู้สึกถึงความปลอดภัยก่อนจะค่อยๆสงบขึ้นการันมองร่างบางที่เงียบไปอีกครั้งเขากอดเธอไว้แบบนั้นเหมือนกับวันที่เธอฝันร้าย
ทั้งๆที่พยายามพลักเธอออกไปจากชีวิตแต่ยิ่งพลักออกก็เหมือนจะยิ่งใกล้ชิดกันมากขึ้นคุณหนูผู้สูงส่งแบบเธอทำไมถึงต้องมาตามติดผู้ชายที่โดนพ่อแม่ขายให้กับแก๊งค์มาเฟียตั้งแต่เด็กด้วยนะเพราะสำหรับเขา เขาไม่คิดว่าตัวเองเหมาะสมที่ยืนอยู่ข้างเอมิในฐานะคนรักได้เลยสักนิดการันกดจูบลงที่ผมบางอีกครั้งก่อนจะผลอยหลับไปด้วยความเหนื่อย
รักก็บอกว่ารักไปสิคะ ปากแข็งจังอ่ะเราเห้อออออออออออ อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังให้ไรท์ด้วยนะคะจุ้บๆ
- ผู้เขียน
