ไอแก่ใจร้าย
1295 คำ
วันต่อมา
ก๊อกๆ
"เข้ามาค่ะ" เอมิเอ่ยขึ้นอย่างงัวเงียเธอมองการันที่ค่อยๆเดินเข้ามาหาเธอหลังจากเมื่อวานที่เขาเดินหนีเธอไปเอมิก็ไม่ได้เจอการันอีกเลย
"เรือจอดอยู่ข้างหน้าครับ...อาบน้ำแต่งตัวทานข้าวและสามารถขึ้นเรือได้เลย" การันเอ่ยบอกก่อนจะหันหลังเดินกลับไป
"ไม่! เอมิไม่กลับ!" เอมิวิ่งพรวดขึ้นมาจากเตียงจากที่ตอนแรกงัวเงียอยู่ตอนนี้เธอตื่นเต็มตาแล้ว การันมองเอมิที่วิ่งเข้ามาเกาะแขนเขาใบหน้าสวยที่ตาปรือๆผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงแถมชุดนอนน้อยชิ้นของเธอที่เขาเห็นมันจนชินตาก็ได้แต่ปลงและแกะมือน้อยๆของเธอออกไป
"เอมิจะเดินไปบอกทุกคนว่าการันทำอะไรกับเอมิบ้าง!" เอมิขึ้นเสียงดังใส่หวังให้อีกฝ่ายหันมาคุยกับเธอ
"ตามสบายครับอยากจะประจานตัวเองมากแค่ไหนก็เชิญเลย" การันเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่มากนักและเดินออกจากห้องไปทันที
"ฮึกไม่เอมิไม่ไป! เอมิจะอยู่กับการันเอมิจะอยู่ฮื่อออ" ทุกคนบนเกาะต่างมองมาที่เอมิที่เกาะต้นมะพร้าวยืนร้องไห้อยู่เหมือนเด็กน้อยที่งอแงร้องอยากได้ของเล่น การันนวดขมับตัวเองอย่างหน่ายใจกับพฤติกรรมของเอมิและคิดว่าอีกไม่นานอารมณ์ของเขาต้องระเบิดออกมาอย่างแน่นอน
"เอมิ ไปขึ้นเรือซะ" การันเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งสายตาที่เย็นชาแต่ดุดันถูกส่งมาที่ร่างบางจนเอมิถึงกับแอบกลัวแต่ก็เลือกที่จะยืนยัดเกาะต้นมะพร้าวไม่ไปไหน
"เจ้านายครับเธออยู่แบบนี้มาหลายชั่วโมงแล้วนะครับ...เป็นผัวเมียกันทำไมไม่อยู่ด้วยกันล่ะครับ" สมชายเอ่ยขึ้นและนั่นทำให้คนบนเกาะต่างตาเบิกโตกับสิ่งที่ได้ยินจนการันแทบอยากจะระเบิดหัวสมองตัวเองขณะนี้
(ผัวเมีย)
(เจ้านายกับแม่หนูคนนั้น)
(แต่หนูคนนั้นดูเด็กอยู่เลยนะน่าสงสารจังโดนสามีไล่)
(ปกติเจ้านายเรามีนิสัยโหดร้ายแบบนี้หรอทิ้งได้แม้กระทั้งภรรยาตัวเอง)
คำซุบซิบมากมายเข้าผ่านหูเขาจนรำคาญการันมองไปที่เอมิอีกครั้งอย่างเหลืออดแต่ก็เลือกที่จะยอมเดินจากไปแทน
"การันน...."เอมิเรียกอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิดที่เหมือนเธอมาสร้างตราบาปให้เขาแต่สุดท้ายก็ยกยิ้มขึ้นมาเพราะเธอไม่ได้ถูกส่งตัวกลับขึ้นฝั่งแล้ว
เอมิเดินกลับเข้าบ้านด้วยความดีใจก่อนจะเบิกตาโตมองข้าวของของตัวเองที่ถูกวางไว้ข้างนอกบ้านแทนที่จะเป็นในห้องที่เธอนอน
"นะนี่มันอะไรกันคะ" เอมิเอ่ยถามร่างสูงที่ยืนมองลูกน้องของตัวเองกำลังขนของของเธอออกมาไว้หน้าบ้านซึ่งของเหล่านั้นเป็นเพียงเสื้อผ้าที่เธอยัดมาในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และมันก็ลอยขึ้นฝั่งมาตอนที่เธอกำลังหมดสติอยู่การันเลยเป็นคนเอาเสื้อผ้าทั้งหมดไปทำความสะอาดให้ใหม่และตอนนี้เสื้อผ้าของเธอกลับถูกโยนออกมาอย่างไม่ใยดี
"ถ้าอยากอยู่ที่นี้นักก็หาที่นอนเองเพราะนี่มันบ้านของผม" การันเอ่ยบอกเสียงเรียบ
"การัน"
"แล้วก็เลิกเรียนผมแบบนั้นสักที คุณอายุ24ส่วนผม33ห่างกันตั้ง9ปี...ควรจะรู้จักมารยาทในการเรียกคนที่อายุมากกว่าถูกมั้ย?" เอมิมองร่างสูงที่ทั้งสีหน้าและคำพูดช่างต่างไปจากการันคนเดิมของเธอดวงตาที่ร้อนผ่าวเริ่มมีน้ำใสๆคลออยู่ที่เบ้าตา เอมิปาดน้ำตาที่ไหลลงมาก่อนจะก้มเก็บเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นและเดินจากไปทันที
"เจ้านายคะแล้วแม่หนูจะไปนอนไหนได้คะ เกาะนี้มีแต่บ้านผู้ชายนะคะ" ป้าแม่บ้านเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วงขนาดเธอยังได้อาศัยนอนในบ้านของเจ้านายเลยแล้วเด็กน้อยอย่างเอมิจะไปอยู่ไหนได้บนเกาะนี้มีคนไม่ถึงร้อยคนและ90%ก็เป็นผู้ชายเสียหมด
"ช่างเรื่องของเธอครับ" การันเอ่ยบอกเขาคิดไว้แล้วว่ายังไงเดี่ยวเอมิก็ต้องลนลานกลับมาหาเขาแน่นอนและเมื่อถึงตอนนั้นเขาจะยื่นข้อเสนอเป็นการแลกเปลี่ยนให้เธอนอนที่นี้ได้แต่ต้องแลกกับการกลับไปของเธอในวันรุ่งขึ้น ยังไงเอมิก็ต้องกลับมาหาเขา เขาเชื่อแบบนั้น
"การันไอคนบ้า! ไอคนนิสัยไม่ดี! ไอแก่ใจร้าย!" เอมิเผยคำด่าออกมามากมายนี่ก็เป็นเวลากว่าสองทุ่มแล้วที่เธอมานั่งอยู่บนซากเรือเก่าๆกับกองเสื้อผ้าที่พอหอบมาได้แม้จะพยายามเดินสอดส่องบ้านคนอื่นเพื่อขอนอนด้วยแต่เท่าที่ดูก็มีแต่ผู้ชายส่วนผู้หญิงก็เป็นภรรยานอนกันอยู่ในบ้านเล็กๆแคบๆแน่นอนว่าเธอก็คงไม่หน้าด้านถึงขนาดเข้าไปแทรกกลางได้หรอก
เอมิเปิดหน้าจอมือถือขึ้นมาสัญญาณก็ไม่ค่อยจะมีเกาะก็เล็กไม่มีห้างไม่มีหมอไม่มีโรงพยาบาลไม่มีร้านอาหารทำไมเธอถึงต้องมาอยู่อย่างลำบากเพราะผู้ชายคนเดียวด้วยก็ไม่รู้แต่เพราะรักไง เพราะเธอรักการันต่อให้มันจะกันดานกว่านี้จนไม่มีแม้แต่น้ำสะอาดกินขอแค่มีการันอยู่ข้างๆเธอก็จะอยู่ได้อย่าแน่นอน
"เป็นห่วงแม่หนูคนนั้นหรอคะ?" ป้าแม่บ้านเอ่ยถามการันที่ตอนนี้เขาเอาแต่นั่งกระดิกเท้าไปมาเหมือนคนวิตกกังวลอะไรบางอย่างซึ่งเธอก็พอมองมันออกอยู่
"ป่าวครับ" การันเอ่ยปฏิเสธแม้ในใจจริงแล้วจะเป็นความจริงอย่างที่ป้าพูดขึ้นนี่ก็สี่ทุ่มแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววของเอมิที่จะเดินมาหาเขาเลยหรือจะมีคนใจดีให้เธอนอนพักกันแต่เขาก็รู้ดีว่าบ้านแต่ละหลังมันเล็กแค่ไหนแค่อยู่กันสองคนก็เต็มพื้นที่แล้ว
"เจ้านายครับ! เจ้านายเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ!" การันลุกขึ้นทันทีเขามองสมชายที่วิ่งมาด้วยใบหน้าแตกตื่นทำให้หัวใจของเขามันรู้สึกเจ็บขึ้นมาเล็กน้อยในหัวได้แต่ภาวนาขออย่าให้เป็นเรื่องของเอมิเลย
"แม่หนูคนนั้นครับ แม่หนู!"
"ครับ เอมิหรอครับ เอมิเป็นอะไรครับ!" การันเอ่ยถามอย่างร้อนลนกลัวว่าเอมิจะเป็นอะไรไป
"แม่หนูคนนั้นเรียกใครมาก็ไม่รู้ครับแถมยังเอาอาหารอร่อยๆมาเลี้ยงให้คนบนเกาะด้วยครับ" คำพูดของสมชายทำเอาเขาชะงักไปด้วยความไม่เข้าใจ
"ครับ?"
"จริงๆนะครับผู้ชายคนนั้นใส่ชุดสีเขียวมาพร้อมกล่องอาหาร อ๋อมีกางเต้นท์ด้วยนะครับและอาหารที่มาส่งก็อร่อยมากเลยครับผมเลยมาชวนเจ้านายไปกินด้วยกัน"
การันที่สติหลุดไปแล้วภายในหัวที่คิดไปต่างๆนาานาว่าจะเกิดเรื่องรายอะไรขึ้นแต่กลับกลายเป็นว่าเธอสั่งอาหารแถมยังกางเต้นท์อีกด้วยและช่วยบอกเขาทีเถอะว่าคนที่มาส่งใส่เสื้อสีเขียวนั่นไม่ใช่ไลน์แมนหรือแกร็ปอะไรเทือกนั่น
มิติใหม่ของวงวารนิยายต้องสั่นสะเทือนเพราะไรท์ค่ะทุกคน
- ผู้เขียน
