ซีซือบรรณาการ

แผนฮองเฮา2

วังเจาฉุน ตำหนักฮองเฮา

“เรียนฮองเฮา จวิ้นอ๋องหยางซื่อหลงฉี ขอเข้าเฝ้าเพคะ” กงกงเอ่ยขึ้น เพื่อให้ฮองเฮารับสั่งอนุญาต ส่วนฮองเฮาที่หวีพระเกศาอยู่ช้อนตามองคันฉ่องกดพระโอษฐ์ยิ้ม

“มาไวเสียจริง เจ้าหลานชาย ไปเชิญเข้ามา” ฮองเฮาอนุญาต ต่อจากนั้นพระนางก็วางมือให้หลี่มามาช่วยประคองไปยังตำแหน่งพระที่นั่งเพื่อรอหลงฉี

“ข้าน้อยหยางซื่อหลงฉี คารวะฮองเฮาขอให้พระองค์อายุพันปี” หลงฉีเอ่ยพร้อมคุกเข่าคารวะผู้เป็นแม่ของแผ่นดิน

“สงสัยพระอาทิตย์จะขึ้นทางตะวันตก อยู่ๆ จวิ้นอ๋องมาขอพบยายแก่อย่างข้า” ฮองเฮาเอ่ยเชิงประชดประชันเมื่อเห็นพระภาคิไนยน่าตีมาเยือนถึงวัง

“เหตุใดถึงกล่าวเช่นนั้น กระหม่อมว่างจากราชกิจก็รีบมาหาพระมาตุจฉา หวังว่าพระองค์จะไม่ขุ่นเคืองพระทัยนะพ่ะย่ะคะ”

“หึ! เจ้าหลานตัวดี ทำเป็นปากหวาน เจ้ามาก็ดีแล้ว ข้าจะไม่อ้อมค้อม ข้ามีเรื่องจะถามเจ้าสามเดือนก่อนเจ้าไปปราบกบฏ ได้รับชัยชนะกลับมาเป็นความดีของเจ้า แต่..” ฮองเฮาหยุดพูดสักพักเพื่อมองสีหน้าของหลงฉี จากนั้นจึงกล่าววาจาต่อ "เจ้าไปทำสิ่งใดมาหรือไม่ ถือว่าข้าถามเจ้าแล้วนะหลงฉี" ฮองเฮาตรัสทั้งที่อารมณ์เริ่มคุกรุ่นขึ้นมา

“ไม่ทราบฮองเฮาไปได้ยินได้ฟังเรื่องอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไปปราบกบฏ มิได้ไปปล้นสะดมแต่อย่างใด” หลงฉีย้อนถาม

"เจ้ายังกล้าย้อนถามข้าอีกรึ! เจ้าหลานไม่รักดี" ฮองเฮาตวาดกลับทำให้คนในตำหนักสะดุ้งเฮือกทว่าสิ่งนั้นไม่เป็นผลต่อหลงฉีสักนิด ฮองเฮาได้แต่ฝืนอารมณ์หันพระพักต์ไปยังนายกองเฟิงสือ

"เฟิ่งสือ ข้าไว้ใจเจ้าให้ดูแลหลานข้าไม่ให้ก่อเรื่อง แต่นี้อะไร...เจ้าไม่ตักเตือนแต่กลับส่งเสริมให้ฉุดบุตรสาวบ้านอื่นมาเพื่อสนองความต้องการ เจ้ามีอะไรจะอธิบายกับข้าหรือไม่! " ฮองเฮาตรัสถามสุรเสียงเย็นมองไปยังเฟิงสือ อีกฝ่ายได้ยินเช่นนั้นในใจพลันคิด กลายเป็นความผิดของข้าเสียแล้ว! เขาจึงรวบรวมความกล้าเอ่ยเพื่ออธิบายเรื่องราวทั้งหมด

"เอ่อ...กระหม่อมเฟิงสือน้อมรับพระอาญาพ่ะย่ะค่ะ แต่ขอพระราชทานอนุญาตชี้แจงเรื่องทั้งหมดพ่ะย่ะค่ะ" เฟิงสือเอ่ย

"ว่ามา...ข้าต้องการรายละเอียดทั้งหมด ห้ามตกหล่นแม้แต่เรื่องเดียว" ฮองเฮาตรัสสั่งสายตาไม่ยินยอมหากอีกฝ่ายโป้ปด

"พ่ะย่ะค่ะ ระหว่างที่พวกของ..." เฟิงสือเอ่ยเล่าเรื่องราวใหฮองเฮาทราบทั้งหมด โดยมีหลงฉีนั่งดื่มน้ำชาข้างๆ อย่างไม่ใส่ใจนัก

ฮองเฮาได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด ถึงแม้หลงฉีจะมีความดีที่ช่วยเสี่ยวหลานแต่ก็กลับมาทำความผิดเยี่ยงโจรราคะเสียเอง พลันความคิดนี้เข้าแผนการณ์หาคู่ให้หลงฉีขึ้นทันทีจึงตรัสขึ้น

"จวิ้นอ๋อง เจ้ารู้หรือไม่ว่าหญิงสาวผู้นั้น นางมีอายุเพียงสิบห้าปี" ฮองเฮาตรัสถามพร้อมมองสีหน้าของหลงฉี ด้านหลงฉีเมื่อทราบว่านางอายุเพิ่งพ้นวัยปักปิ่นแล้วแทนที่เขาจะรู้สำนึกผิดแต่กลับทำสีหน้าเรียบเฉย

"กระหม่อมมิทราบพ่ะย่ะค่ะ แต่ถึงนางจะอายุเพียงสิบหาทว่าวัยของนางก็พร้อมที่จะออกเรือนได้ เหตุใดพระองค์ทรงทุกข์ร้อนเช่นนั้นเล่าพ่ะย่ะค่ะ" หลงฉีเอ่ยตอบเสียงเรียบไม่ยี่หร่ะต่อสายพระเนตร

"ใช่! อายุเพียงสิบห้า สามารถออกเรือนได้ แต่นางก็ยังไม่เจริญวัยเต็มที่ หากนางตั้งครรภ์...อีกทั้งหากใครทราบว่านางโดน...ใครยังกล้าจะแต่งกับนางและต่อให้เจ้าทราบหรือไม่ เจ้าก็กระทำความผิดต่อหญิงที่มิได้เต็มใจเสียแล้ว ครั้นข้าจะจับเจ้าขังคุกหลวงก็ใช่เหตุ เพราะราชกิจในราชสำนักก็มีมาก ข้าตัดสินใจแล้วว่าเจ้าควรจะแต่งชายาได้แล้ว" ฮองเฮาสีหน้าขึงขัง น้ำเสียงที่ตรัสดูจริงจังจนหลงฉีไม่ยินยอมเอ่ยเสียงแข็งสวนขึ้นมาทันที

"กระหม่อมยังไม่พร้อม" หลงฉีเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์นัก ต่อจากนั้นก็เอ่ยขึ้น “อีกทั้งฝ่าบาททรงประทานอนุญาตให้กระหม่อมสามารถเลือกคู่ครองเองได้"

"ใช่! ฝ่าบาททรงให้คำสัตย์กับเจ้าแต่ข้าในฐานะฮองเฮาและเป็นถึงมาตุจฉามิได้ให้คำสัตย์ใดๆ กับเจ้า" ฮองเฮาตรัสเสียงเย็นทว่าในใจกระหยิ่มดังรู้ว่าตนจะเป็นผู้กำชัย ตรัสขึ้นมาเพื่อยังเหลือทางเดินให้กับหลงฉี "เอาเป็นว่าข้ายังไม่ให้เจ้าแต่งพระชายา แต่...จะให้เจ้ารับอนุมาดูแลในตำหนักจวิ้นอ๋องของเจ้า โดยข้าจะเลือกบุตรีจากขุนนางชั้นล่างในราชสำนักหรือหากเจ้าไม่พอใจจะเลือกเองก็ได้"

ฮองเฮาตรัสพร้อมมองสีหน้าของหลงฉีเห็นว่าเขายังคงแน่นิ่งไม่ตอบสิ่งใด จึงได้ตรัสกระตุ้นอีกครั้ง

"ส่วนหญิงสาวผู้นั้น ข้าจะหาสามีให้นาง เพราะไหนๆ สักวันนางก็ต้องออกเรือน อีกอย่างเจ้ามิสนใจเรื่องของสตรีอยู่แล้ว ดูอย่างบุตรีของใต้เท้าเหลียนสิ! นางรักเจ้าจนให้บิดามาขอร้องเพื่อให้พระราชทานสมรสให้ เจ้ายังเห็นเป็นเรื่องไร้สาระ จนเจ้าให้บุรุษจับเนื้อต้องตัว ทั้งเอ่ยปากว่านางไม่บริสุทธิ์เท่านั้นยังไม่พอเจ้ายังกล้าจับนางไปแห่รอบเมือง จนได้รับความอับอายจนขอปลงผมบวชชี ข้าเกรงว่าถ้าปล่อยหญิงชาวบ้านนั้นไว้ วันใดเจ้าเกิดนึกสนุกนำนางไปแห่รอบมณฑลจิ้นหยาง นางมิแย่หรอกรึ" ฮองเฮาตรัสเน้นย้ำทุกประโยคทั้งยังจ้องหน้าหลงฉีว่าครั้งนี้นางตรัสจริง อยากรู้ว่าจะเขามีปฏิกิริยาอย่างไร แต่ยังเห็นหลงฉียังนิ่งจนนางเริ่มอ่อนใจแต่นางจะถอยตอนนี้ไม่ได้

"กงกง เจ้าเตรียมน้ำหมึกและกระ.. " ฮองเฮาตรัสเรียกเพื่อให้กงกงนำของมาเพื่อแสร้งจะเขียนราชสาส์นทว่าหลงฉีเอ่ยขึ้นเสียก่อน

"กระหม่อมว่าคงไม่ต้องเปลืองแรงพระองค์หรอกพ่ะย่ะค่ะ เรื่องของนางกระหม่อมขอจัดการเองพ่ะย่ะค่ะ" หลงฉีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฮองเฮาสบเข้าที่สายตาของหลงฉีผู้เป็นหลานชายของตนใบหน้าแสร้งงุนงงสงสัยทว่าในใจกับโลดเต้นเพราะนางชนะแล้ว

"เจ้าจะทำเช่นไร? "

"กระหม่อมขอพระองค์ทรงประทานอนุญาต รับนางมาเป็นอนุของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้าสติฟั่นเฟือนหรือ! นางเป็นแค่หญิงชาวบ้าน ไหนเลยจะเหมาะสมกับเจ้า" ฮองเฮาตรัสด้วยน้ำเสียงแฝงโทสะ

"กระหม่อมเห็นว่าสมควรพ่ะย่ะค่ะ ไหนๆ พระองค์ก็ทรงจะหาคู่ให้นางกระหม่อมก็ต้องหาอนุ เช่นนั้นก็ยิ่งสมควรพ่ะย่ะค่ะ "

"หลงฉี...เจ้าเป็นถึงจวิ้นอ๋อง ตำแหน่งเจ้าไม่ใช่น้อยๆ เจ้าแน่ใจแล้วรึที่กล่าววาจาเช่นนั้นออกมา เจ้าอย่านึกเพียงสนุกเพราะจิตใจคนบอบบาง"

"กระหม่อมแน่ใจพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่ปลี่ยนใจหรอกรึ ข้าจะให้เจ้าตอบอีกครั้ง ทบทวนให้ดี"

"กระหม่อมไม่เปลี่ยนใจพ่ะย่ะค่ะ"

"บิดานางไม่มีตำแหน่งใดในราชสำนัก เจ้าจะมิรังเกียจหรอกรึ"

"กระหม่อมหาสนใจไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้าจะมากล่าวพล่อยๆ เหมือนเด็กอมมือนะ หลงฉี! " ฮองเฮาเอ่ยเตือนอีกครั้ง

"กระหม่อมยินดีอย่างยิ่ง ที่จะรับนางเข้าจวนจวิ้นอ๋องพ่ะย่ะค่ะ" หลงฉีเอ่ยเสียงมั่นคง ฮองเฮาจ้องสายตาอยู่สักพักเห็นว่าเขามั่นใจกับคำพูดเมื่อครู่จึงพยักพระพักตร์ตรัสออกมาอย่างจนใจ

"ได้! เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้ แต่หากเกิดปัญหาอันใดกับนาง อย่าหาว่าข้าใจร้ายกับเจ้าแล้วกันนะหลงฉี" ฮองเฮาแสร้งทำน้ำเสียงหนักพระทัยที่หลงฉีเลือกนางมาเป็นอนุแทนที่จะเลือกลูกขุนนางขั้นล่าง ทว่าในใจนั้นยินดีดั่งลิงโลดที่แผนการณ์ของตนสำเร็จในการให้หลานชายยินดีรับอนุเข้าจวนเสียที อย่างน้อยก็ยังมีใครเข้ามาดูแลหลานชายแทนนาง นางมิได้สนใจว่าหญิงที่จะมาเป็นอนุนั้นจะเป็นใคร ฐานะใด ขอแค่บังคับหลงฉีให้อยู่ในสายพระเนตรของตนเองได้เท่านั้นพระองค์ก็ทรงพอพระทัยแล้ว