หลงฉีไม่ได้เอ่ยอันใดเพียงมองตามหลังนาง แค่นางใกล้ถึงประตูพลันมีเสียงอันน่าสะพรึงกลัวของคนภายในเรือนก้องดังเข้ามายังโสตประสาทของนาง จนนางสะดุ้งเฮือก ขาที่กำลังจะก้าวออกจากห้องต้องค้างกลางอากาศ
"ใครใช้ให้เจ้าออกไป! " เสี่ยวหลานเหลียวตัวมาด้วยใบหน้าขาวซีดเอ่ยตอบ
"เอ่อ! ข้า...ข้าเห็นว่าทุกคนออกไปแล้ว ข้าก็ควรจะออกไปด้วยเช่นกัน"
"ถ้าเจ้าออกไป ใครจะปรนนิบัติข้า! " คำกล่าวของหลงฉี ทำให้นางจำต้องเดินกลับมาและตรงไปยังโต๊ะอาหาร เทน้ำชาและรอให้เขาเดินมาที่โต๊ะอาหาร
นางยืนรอสักพักก็ไม่เห็นเขาลุกขึ้นมาจากโต๊ะหนังสือที่เขานั่งขมวดคิ้วอ่านหนังสืออยู่ นางไม่กล้าเรียกเขา ไม่กล้านั่งลง ไม่กล้าขยับ เขาชำเลืองมองอาการของนางที่ยืนแข็งทื่ออยู่
"มานี่! " เสียงเขาดังทำให้นางหลุดจากภวังค์ เดินตรงไปหาเขา แล้วหยุดยืนข้างๆ เขาวางหนังสือในมือลงบนโต๊ะ แล้วรวบตัวนางให้มานั่งที่ตักเขา มือหนึ่งรวบที่เอว มือหนึ่งจับค
