EP 2 น่ารำคาญ
1252 คำ
วันต่อมา…
@มหาวิทยาลัย
ปึง!
เสียงของแข็งถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรง เรียกความสนใจจากคนที่นั่งก้มหน้ากดโทรศัพท์มือถืออยู่ให้เงยหน้าขึ้นมองอย่างเลี่ยงไม่ได้
"เมื่อวานมึงรีบไปไหน" น้ำเสียงไม่สบอารมณ์เอ่ยถามขึ้น หลังจากที่เพิ่งจะวางสิ่งของในมือกระแทกลงกับโต๊ะอย่างแรง ก่อนจะเดินอ้อมมาทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้
"ธุระ" เคลย์ตัน ตอบกลับเสียงเรียบพลางหยิบเอากุญแจรถบิ๊กไบค์ที่เพื่อนสนิทเพิ่งจะวางกระแทกลงกับโต๊ะเมื่อกี้นี้มาหย่อนลงในกระเป๋าเสื้อตัวเอง
การันต์ เพื่อนสนิทของเคลย์ตันทำเพียงพยักหน้ารับไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรต่อถึงธุระของเพื่อน แค่สงสัยที่เมื่อวานเพื่อนรีบออกไปจากคลาสเรียน แล้วทิ้งกุญแจรถบิ๊กไบค์ไว้ให้เขานำรถกลับให้นั้นเป็นเพราะอะไร
พรึบ!
"แล้วนั่นมึงจะไปไหนอีก อีกหน่อยอาจารย์ก็เข้าแล้ว" การันต์ขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย เมื่อเคลย์ตันลุกพรวดพราดขึ้นจากเก้าอี้ ทั้งที่อีกเพียงไม่กี่นาทีก็ถึงเวลาที่อาจารย์จะเข้าสอนตามตารางเวลาแล้ว
"ธุระ" เคลย์ตันตอบกลับสั้น ๆ พร้อมกับเก็บโทรศัพท์มือถือในมือยัดลงกระเป๋ากางเกงด้านหลัง แล้วหันมาพูดกับการันต์อีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์
"ตอนเย็นเจอกันที่สนาม"
"มึงลงแข็งกับเขาด้วยเหรอ?"
"อืม" เคลย์ตันขานรับในลำคอสั้น ๆ แล้วเดินออกไปทันที เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อาจารย์เดินสวนเข้ามาพอดี
"นั่นเธอจะไปไหนเคลย์ตัน" เสียงของอาจารย์ผู้หญิงวันกลางคนเอ่ยถามอย่างเอาเรื่อง เมื่อเห็นร่างสูงหุ่นดีราวกับนายแบบของเคลย์ตันกำลังจะผ่านออกไป ทั้งที่ได้เวลาเริ่มเรียนแล้ว
"ผมมีธุระครับ ขอตัวครับ" ไม่รอให้อาจารย์ได้พูดอะไรต่อจากนั้น เขาก็รีบสาวเท้าเดินออกมาทันที มุ่งหน้าไปที่ลานจอดรถด้านหลังคณะ ที่คาดว่าเพื่อนเขาคงนำรถบิ๊กไบค์ของเขาไปจอดไว้ให้ ณ จุดเดิมเมื่อวาน
ปึก!
"อ้ะ!"
แรงกระแทกทำให้แทบล้มเสียหลัง แต่ยังโชคดีที่มีมือหนาคว้าร่างกายไว้ได้ทัน และด้วยสัญชาตญาณก็ทำให้เธอรีบยกมือขึ้นไขว่คว้าหาที่ยึดเหนี่ยวเพื่อไม่ให้ตัวเองล้มคะมำเช่นกัน
"ขะ…ขอบคุณค่ะ" เสียงใสเอ่ยขอบคุณเมื่อหายตกใจและตั้งสติได้ ก่อนจะรีบปล่อยมือออกจากไหล่กว้างของเจ้าของท่อนแขนแกร่งที่ช่วยเกี่ยวรั้งเอวคอดของเธอไว้
สายตาคมจ้องมองคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยแววตานิ่งเฉย หลังจากที่คลายท่อนแขนที่ช่วยรั้งเอวคอดเธอไว้ไม่ให้ล้ม
"เอ่อ…เมื่อกี้ขอโทษนะคะ ฉันรีบไปหน่อยเลยไม่ทันได้มองทาง" เมื่อเผลอเงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้าของร่างสูงราวกับนายแบบ ทำให้เอพริลต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาทันที เมื่อแววตาคู่นั้นตวัดจ้องมองเธอด้วยความดุดัน ก่อนจะรีบลนลานเอ่ยขอโทษด้วยความหวาดหวั่นใจ
"…น่ารำคาญ" น้ำเสียงเรียบนิ่งของเคลย์ตันเอ่ยขึ้น เมื่อจ้องมองและพิจารณาคนตัวเล็กตรงหน้า แล้วพบว่าเป็นคนเดียวกันกับเมื่อวานที่นั่งขวางทางเท้าพูดอยู่คนเดียว
"อะ อ้าว~ ก็ขอโทษแล้วไงคะ" เสียงใสเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจนัก เมื่อถูกอีกฝ่ายต่อว่า ว่าเธอนั้นน่ารำคาญ ทั้งที่เธอก็ขอโทษและขอบคุณเขาไปด้วยน้ำเสียงปกติไม่ได้มีการใส่อารมณ์แต่อย่างใด
"…" เคลย์ตันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ปลายตามองคนตัวเล็กตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น โดยไม่ได้พูดอะไรอีก
แววตาที่ดูใสซื่อคล้ายกับคนไร้เดียงสาที่เธอจ้องมองเขามันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด เพราะเคยพบเจอและรู้สึกเบื่อหน่ายกับความแสแสร้งแกล้งทำของเพศตรงข้าม ที่มักจะใช้มุกนี้เข้าหาเขาอยู่บ่อยครั้ง
"หน้าตาหล่อซะเปล่าแต่ปากไม่ดีเลย" เสียงใสของเอพริลบ่นพึมพำตามหลังร่างสูงอย่างไม่พอใจนัก ที่อยู่ดี ๆ เขาก็มาหาว่าเธอน่ารำคาญ ทั้งที่ก็เพิ่งจะเคยพบเจอเขาเป็นครั้งแรก ที่เดินชนกันเมื่อกี้ก็เป็นอุบัติเหตุและเธอก็ขอโทษไปแล้วด้วย
"เอพริล!"
เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้เธอต้องละสายตาจากแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินห่างออกไปไกล ให้หันกลับมามองยังต้นเสียง ก่อนจะพบว่าเป็นยี่หว่าเพื่อนร่วมสาขาที่กำลังเดินตรงมาที่เธอ
"อ่ะ"
"อะไรเหรอ?" เอพริลเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อยี่หวายื่นแก้วกาแฟมาตรงหน้าเธอ
"หัวหมู ก็เห็นอยู่ว่าเป็นกาแฟยังจะถามอีก" ยี่หว่ากลอกตามองบนด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายกับคำถามที่รู้คำตอบอยู่แล้วของคนตรงหน้า
"ก็สงสัยไง อยู่ดี ๆ เธอก็ยื่นมาให้ฉัน"
"ฉันซื้อมาฝาก เพราะเมื่อคืนเธอคงทำรายงานให้ฉันจนดึกใช่ไหมล่ะ ป่ะไปเรียนเถอะ" พูดจบก็ยัดแก้วกาแฟในมือใส่มือของคนตรงหน้าทันที ก่อนจะคล้อยแขนดึงให้เอพริลเดินตาม
เอพริลที่ยังงง ๆ ก็ได้แต่เดินตามแรงดึงอย่างเลี่ยงไม่ได้ แถมในมือยังถือแก้วกาแฟไว้แน่น อยากจะปฏิเสธก็กลัวเพื่อนจะเสียน้ำใจที่อุตส่าห์ตั้งใจซื้อมาให้ โดยที่ก็คงไม่รู้ว่าเธอนั้นไม่ดื่มกาแฟ
"มีอะไรหรือเปล่า" ยี่หว่าถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นเอพริลหันกลับไปมองด้านหลังเป็นระยะ
"แค่สงสัยน่ะ"
"สงสัยอะไร เธอรู้จักพี่เคลย์ตันด้วยเหรอ"
"พี่เคลย์ตัน?" คิ้วมนสวยขมวดเข้าหากันยุ่งทวนชื่อที่ยี่หวาพูดมาเมื่อกี้ด้วยใบหน้างุนงงละคนสงสัย
"ก็คนที่เธอเอาแต่หันกลับไปมองไง รู้จักกันเหรอ"
"ถึงว่าทำไมรู้สึกคุ้น ๆ หน้าเขา" เอพริลพึมพำเสียงเบากับตัวเอง เมื่อเพิ่งจะนึกออกว่าคนที่เดินชนกับเธอนั้นคือหนุ่มฮอตคณะวิศวะ
"สรุปรู้หรือไม่รู้?"
"ไม่ได้รู้จักหรอก ฉันเดินชนเขาแล้วเขามาว่าฉันน่ารำคาญน่ะ" เธอตอบไปตามความจริง สายตาก็ยังคงจ้องมองไปที่ร่างสูงของเคลย์ตันที่เดินห่างออกไปไกลเรื่อย ๆ
"ก็จริงนะ บางครั้งเธอก็ดูซื่อบื้อจนน่ารำคาญจริง ๆ หัดตามคนอื่นให้ทันบ้าง" ยี่หวาว่าให้อย่างไม่จริงจังนัก
"ใครจะไปเหมือนเธอล่ะ" เด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาใช้ชีวิตตามลำพังในเมืองกรุงแสนวุ่นวายอย่างเธอ สามารถพึ่งพาตัวเองได้ขนาดนี้เธอก็ถือว่าตัวเองเก่งมากแล้ว แต่ถ้าเทียบกับยี่หวาเธอคงจะดูซื่อบื้อจริง ๆ นั่นแหละ
"เลิกสนใจความซื่อบื้อของฉันเถอะ ตอนนี้รีบไปเรียนก่อนเดี๋ยวอาจารย์เข้าคลาสก่อนจะแย่เอา" ว่าแล้วก็เป็นฝ่ายดึงแขนยี่หวาให้รีบเดินทันทีหลังจากที่พูดจบ
เพราะดูเวลาแล้ววันนี้เธอคงจะเข้าคลาสเรียนเรทเป็นครั้งแรกตั้งแต่เปิดเทอมปีสองมา เพราะมัวแต่สนใจเรื่องเคลย์ตันจนแทบลืมเวลา
- ผู้เขียน
