มิเหลียวรัก

อยากคู่ควร

เขาขับรถมาจอดใต้คอนโดของเธอ ณุดารู้สึกแปลกใจที่เขาดับเครื่องรถยนต์

"จะเดินไปส่ง สงสารหรอก"

หญิงสาวทำหน้ายู่ใส่เขา เพราะใครล่ะทำให้เธอมีสภาพแบบนี้

"พี่พอร์ชคะ"

"อะไร"

"คีย์การ์ดห้องของณุดาอยู่ในกระเป๋าค่ะ"

พอร์ชถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ แล้วยัยนี่ก็นึกอะไรได้แค่ทีละอย่างหรือไง

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรออกหาใครบางคน ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกับเรื่องคีย์การ์ดห้องเธอหรือเปล่า

ประมาณสิบห้านาทีนิติบุคคลคอนโดก็ลงมาพร้อมกับคีย์การ์ดสำรองที่ไม่ใช่ว่าจะขอกันได้ง่ายๆ

"ขอบคุณครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ มีอะไรโทรหาวีได้ตลอดเลยนะคะ"

"ทำไมเขาถึงให้พี่พอร์ชล่ะค่ะ ณุดาก็ลืมคีย์การ์ดบ่อยไม่เคยขอเขาได้เลย"

เขาเพียงแค่ปรายตามองเธอเท่านั้น แล้วเดินนำหน้าเธอไปยังห้องของเธอ โดยที่เธอไม่เคยเอ่ะใจเลยว่าเขารู้ที่อยู่ห้องของเธอได้อย่างไร

"จะเข้ามาในห้องก่อนมั้ยคะ"

"หึ กลับละ"

ณุดามองตามหลังชายหนุ่มที่เดินออกไปเรื่อยๆ เธอยิ้มออกมาด้วยความปลื้มใจเขาเลือกให้เธอเป็นคู่นอนของเขา อีกหน่อยก็คงมากกว่าคู่นอนแหละ

พอร์ชกลับมาถึงผับก็พบว่าทั้งโต๊ะของเพื่อนเขาเหลือแค่บาสคนเดียวเท่านั้น

"แพรวาไปไหน แล้วคนอื่นๆล่ะ"

"ไปตามหาน้องณุดา"

บาสตอบเขาท่าทีสบายใจ ผิดกับคนอื่นที่พากันเป็นห่วงณุดา เพราะเขารู้ว่ามีเสือตามไปล่อกวางที่ชั้นสาม

"พี่พอร์ชณุดาหายไป วาเป็นห่วงน้อง"

"ไม่ต้องห่วงหรอกยัยนั่นกลับคอนโดไปแล้ว"

"กลับได้ไงคะพี่พอร์ช กระเป๋าณุดายังอยู่นี่อยู่เลยค่ะ"

"ยัยนั่นเมาอ้วกใส่เสื้อผ้าพี่เลยไปส่งกลับ"

"จริงหรอคะพี่พอร์ช"

"จะหลอกทำไมล่ะ ตัวเองก็กลับได้แล้วดึกแล้ว"

พอร์ชบอกกับน้องสาวสีหน้าเคร่งขรึม ไม่ใช่อะไรเขากลัวแพรวาจะถามซอกแซกไม่หยุด

"กลับได้แล้ว"

"ค่ะๆ"

"กระเป๋ายัยนั่นเอาไว้นี่แหละ เดี๋ยวให้เด็กที่ร้านขับรถไปส่งให้"

บาสยังคงยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอย่างชิลๆ ผิดจากที่เขาคิดไปเสียที่ไหน

ณุดาถอดชุดที่สวมใส่คืนนี้ออกแล้วทิ้งมันลงถังขยะภายในห้องไปยังไม่ใยดี พี่พอร์ชเขาว่าเธอใส่แล้วเหมือนลิง เธอต้องใส่ออกมาแล้วดูไม่ดีมากแน่ๆเลย

เวลาตีสามของคืนนั้นเอง ในขณะที่เธอกำลังหลับอย่างสบาย ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังมีคนเปิดประตูห้องของเธอเข้ามา เขาจับให้เธอพลิกนอนหงาย ด้วยความที่เป็นคนหลับลึกมาแต่ไหนแต่ไรทำให้แรงผลักแค่นี้ไม่สามารถทำให้ณุดาตื่นได้

พอร์ชจับชายกระโปรงชุดนอนของเธอขึ้นไปกองไว้ที่เอวคอดกิ่ว คืนนี้เขายังไม่รู้สึกพอ แต่ก็เบื่อเด็กที่ร้านแล้วถึงได้รีบเอากระเป๋ามาคืนเธอในเวลาแบบนี้ มือทั้งสองข้างของเขาค่อยๆรูดกางเกงชั้นในลายน่ารักของเธอออกจากเรียวขาขาวนั่น เพราะยังผ่านการใช้งานมาน้อยละมั้งทำให้ใจกลางความสาวของณุดายังคงสวยงามอยู่

"อื้ออออ"

คนที่นอนหลับอยู่หลุดเสียงร้องเมื่อเขายัดทั้งสองนิ้วเข้าไปในร่องรักของเธอแล้วค่อยๆขยับเข้าออกอย่างอ้อยอิ่งจนน้ำหวานสีใสไหลชโลมนิ้วมือของเขา

"อื้ออออ พี่พอร์ช"

หญิงสาวลืมตาขึ้นตื่นเพราะรู้สึกว่าโดนลวนลาม แสงไฟจากตึกใกล้ๆทำให้เธอเห็นหน้าชายฉกรรจ์ได้อย่างชัดเจน

ความงามของดอกไม้ทำให้เขารู้สึกคอแห้งแต่ต้องอดใจไว้ เขาจะไม่ทำแบบนั้นให้ใครนอกจากคนที่เป็นภรรยาเขาเท่านั้น เขาเลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นไปบีบคลึงที่เต้านมอวบอัดที่มันสวยกว่าทุกคนที่เขาเคยเจอจนเขาต้องตามเธอมาที่นี่อีกไง เขาลืมร่างกายของเธอไม่ลง

"อ๊าาาส์ พี่พอร์ช"

"เสียวมั้ย"

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นไม่ยอมตอบคำถามเขา พอร์ชเปิดชุดนอนของเธอขึ้นไปถึงหน้าอกคู่สวยแล้วก้มใช้ลิ้นละเลงเลียสลับไปมาทั้งสองข้างจนคนใต้ร่างเขาสั่นสะท้าน ไหนจะนิ้วที่ยังคงทำหน้าที่ของมันอยู่อีก ทำให้ส่งณดาไปถึงปลายทางได้สำเร็จ

"อ่าาาาส์"

"เสร็จง่ายจัง"

หลังจากที่หญิงสาวได้เสร็จสมเขาก็เอาแต่ใจด้วยการรังแกเธอจนถึงเช้า เขาฟุบหลับในเวลาหกโมงเช้าด้วยความเหนื่อยล้ากับซากถุงยางที่ใช้แล้วสามชิ้นถูกโยนทิ้งไว้ข้างๆเตียง

"ทำไมรีบตื่น"

"ณุดามีเรียนแปดโมงค่ะ"

"อืม"

เขาเองก็ลุกไปหยิบซองบุหรี่ที่วางไว้ตรงลิ้นชักข้างเตียงนอนออกไปสูบที่ระเบียงคอนโด เขาสวมเพียงกางเกงยีนส์สีดำเท่านั้น ณุดานั่งมองเขาด้วยความลุ่มหลง เนื้อตัวของเขาขาวเนียนอย่างกับผู้หญิง หน้าท้องของเขาเต็มไปด้วยมัดกล้ามราวกับคนที่ออกกำลังกายมาอย่างหนัก เขาพิงสะโพกกับระเบียง ในยามที่เขาค่อยๆปล่อยควันออกจากปากมันยิ่งดึงดูดเธอให้มองเขาเข้าไปอีก

เธอรีบหันหน้าหนีตอนที่เขาหันมาเห็นว่าเธอมองเขาอยู่ พอร์ชจี้มวนบุหรี่กับกระถางต้นกวักมรกตแล้วกลับเข้ามาหาณุดา

"เราจะไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกันนะณุดา"

"ค..คะ"

"มันเป็นแค่ความสัมพันธ์ทางกาย เราจะไม่รู้สึกอะไรกันมากกว่าพี่น้อง"

แววตาของณุดาเศร้าลงแต่ก็พยักหน้าตกลงกับเขาไป เขาเดินไปสวมเสื้อแล้วออกจากห้องของเธอไป หญิงสาวได้แต่แค่นยิ้มให้ตัวเองในกระจก แค่นี้ก็เกินที่ฝันไว้มากแล้วณุดา แต่เขามาห้ามความรู้สึกเธอไม่ได้หรอก เขาจะไม่รู้สึกอะไรกับเธอก็เรื่องของเขาสิ

ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีใครมาจีบ ณุดาเป็นถึงดาวคณะของมหาลัยชื่อดัง แน่นอนว่ามีผู้ชายเข้ามาจีบเธอคิวยาวเป็นขบวนรถไฟ แต่เพราะหัวใจของเธอมันมีคนครองไปแล้วตั้งแต่อายุสิบห้า ครอบครัวเธอกับพอร์ชได้ไปเที่ยวประเทศญี่ปุ่นด้วยกัน ณุดาพลัดหลงทั้งที่พูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้แม้แต่คำเดียว พี่พอร์ชเป็นคนหาเธอเจอที่หน้าร้านตุ๊กตาชื่อดังของที่นั่น เธอร้องไห้อย่างคนเสียขวัญพี่พอร์ชเลยซื้อตุ๊กตาโดราเอม่อนให้เธอเพื่อปลอบให้เธอหยุดร้องไห้ ซึ่งทุกวันนี้เธอยังเก็บมันเอาไว้อย่างดีแม้แต่เธอเองยังไม่กล้าเอามากอด เธอกลัวมันจะเก่า พี่พอร์ชของเธอเขาพูดได้หลายภาษา เธอก็ยิ่งชอบเขามากขึ้นไปอีก เขาเป็นแรงผลักดันให้เธออยากเรียนเก่งๆเพื่อที่จะได้คู่ควรกับเขา