เจ้าของผับลงมานั่งกับเพื่อนที่ชั้นสองด้วยความเซ็ง เขากับแพรวพรรณกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มไอ้พวกเวรนี้เสือกขึ้นไปตามเขา
"ไอ้พอร์ชแต่งงานแล้วกูคิดว่ามึงจะหยุด"
"เรื่อง?"
"คุณแพรว คนนี้เหมือนมึงจริงจัง"
"ไม่ คนไหนไม่สร้างปัญหาก็อยู่ด้วยกันได้นาน"
"มึงอยู่กับเขามากกว่าอยู่กับเมียอีกนะ กูว่ามึงกำลังหลงคุณแพรว"
แพรวพรรณคือผู้หญิงที่ตรงสเปคเขาที่สุดแล้วในตอนนี้ เธอกล้าคิดกล้าทำ เธอดูเข้มแข็ง เหมาะที่จะยืนเคียงข้างเขามากกว่าอีกคน ที่อ่อนแอเปราะบางเสียเหลือเกิน แต่เขาต้องรับผิดชอบเธอนี่ ไหนจะพ่อของเธออีกที่เขายังต้องเกรงใจ
"แพรวรอที่ห้องนะคะ"
เขาเปิดอ่านข้อความของหญิงสาวที่นั่งห่างจากเขาไปอีกสามโต๊ะ เธอลุกออกไปก่อนหน้าเขาเมื่อเห็นว่าเขาอ่านข้อความที่ส่งให้แล้ว
"มึงจะไปไหน"
"เสือก"
เขาเดินออกมาไม่สนใจพวกเพื่อนปล่อยให้พวกมันเมากองกันอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก้องผู้จัดการร้านก็มาเก็บพวกมันเอง
"ซี๊ดด
