มิเหลียวรัก

ดอกไม้กับแมลง

ชายหนุ่มกรีดกรายนิ้วเรียวยาวของเขาลงที่ใจกลางความสาวของเธออย่างนุ่มนวล มองด้วยสายตาก็รู้ว่าณุดายังสดใหม่ และมันกำลังจะบอบช้ำเพราะเขาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

ณุดาเม้มปากเเน่นอาการเหมือนอยากหลุดเสียงร้องแปลกๆ ความซ่านสยิวที่เขามอบให้ทำเธอลืมไปเลยว่ากำลังเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาอยู่

"อ้าาาาส์"

เธอเก็บเสียงครางไว้ไม่อยู่เมื่อเขารุกรานร่องรักของเธอด้วยนิ้วของเขาถึงสองนิ้ว พอร์ชขยับนิ้วเข้าออกในร่องรักของเธออย่างใจเย็นจนน้ำสีใสเริ่มไหลเยิ้มที่ปากทางช่องรัก

"ตอดโคตรดี"

จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมา ไม่รู้ว่าเขาพูดกับเธอหรือเปล่า

"อื้ออออ พี่พอร์ช ณุดา..."

"จะเสร็จ?"

"อื้อออ"

เธอร้องออกมาอย่างขัดใจที่เขาชักนิ้วออกแล้วใช้น้ำเมือกใสของเธอชโลมที่ติ่งเนื้อด้านบนแทน ณุดากัดริมฝีปากล่างไว้แน่นเมื่อมองเห็นริมฝีปากหยักสวยของเขาใกล้ๆ ผู้ชายอะไรปากสวยอย่างกับผู้หญิง

"อยากจูบหรอ"

ณุดาหันหน้าหนีสายตาหยาดเยิ้มของเขา พี่พอร์ชเจ้าชู้จะตายคงจะมองผู้หญิงแบบนี้ทุกคนนั่นแหละ

"อ่ะส์"

เขาก้มลงใช้ลิ้นตวัดเลียทั่วเต้านมอวบอัดทั้งสองข้างของเธออย่างหื่นกระหาย นิ้วเรียวยาวของเขายังคงบดขยี้พี่ติ่งเนื้อสาวราวกับต้องการทำให้เธอขาดใจไปเสียเวลานี้

"อื้ออออ พี่พอร์ช"

สองขาเรียวพยายามหุบเข้าหากันในตอนที่เธอกำลังจะเสร็จสมเพราะนิ้วของเขา เขายิ่งเร่งจังหวะนิ้วเร็วขึ้นอีกเมื่อณุดาจิกเล็บลงที่ต้นแขนของเขาจนรู้สึกแสบ

"อ้าาาาส์"

ณุดาหอบหายใจอย่างหนักเมื่อเขาส่งเธอถึงปลายทางได้สำเร็จ แล้วเขาจะทำอะไรเธอต่ออีกไหม หรือจบแล้วแค่นี้

"พี่พอร์ชปล่อยณุดาได้แล้วค่ะ"

ณุดาออกแรงผลักอกเขาเล็กน้อยให้ลุกออกจากกลางหว่างขาของเธอ

"จะเสร็จคนเดียวหรือไง"

"คะ? พี่พอร์ชจะให้ณุดา..."

"อ่อนหัดแบบเธอนอนอยู่เฉยๆเถอะ"

ดวงตากลมโตของณุดาเบิกกว้างเมื่อเขาดึงผ้าเช็ดตัวออกจากเอวสอบ ลำกายใหญ่ยาวของเขาเด้งผึงตรงหน้าเธอ ความกลัวทำให้เธอกระเถิบถอยหลังหนีเขา สติสัมปชัญญะกลับมาทันทีที่เห็นขนาดของท่อนเอ็นที่กำลังชี้หน้าเธออยู่ ถึงจะชอบเขามากแต่ถ้าต้องเจ็บตัวก็ไม่คุ้มหรอกนะ

"ไม่ต้องกลัวไม่เจ็บหรอกน่า"

"ไม่เอาอ่ะพี่พอร์ชใหญ่ขนาดนั้นจะไม่เจ็บได้ยังไง"

ชายหนุ่มตามมาจับขาเธอไว้ไม่ให้เธอหนีเขาอีก เขาไม่ได้มีอะไรกับคนบริสุทธิ์มานานมากแล้ว เขาจำความรู้สึกตอนที่ท่อนเอ็นทะลุเยื่อพรหมจรรย์เข้าไปไม่ได้ซะแล้วสิ

เขาจำได้แค่ว่ามันทำให้รู้สึกดีมาก ผนังอ่อนนุ่มข้างในจะบีบรัดเขาจนไม่อยากชักมันออกจากร่องรักเลยล่ะ

"เจ็บแค่นิดเดียว เหมือนมดกัด"

"ไม่เอา ไม่ทำนะคะพี่พอร์ช ณุดาใช้มือทำให้นะคะ"

ชายหนุ่มหยัดตัวขึ้นคุกเข่าตรงหน้าเธอทำให้แก่นกายของเขา อยู่ระดับเดียวกับริมฝีปากน่าดูดดึงของเธอ

"เอ่อออ คือออ"

"ไม่กล้าจับก็นอนเฉยๆให้เอาพอ"

เขาผลักให้ณุดานอนราบไปกับพื้นห้องเย็นเฉียบ เขากางขาเธอออกให้มากที่สุด เขาชอบเวลาที่กลีบดอกไม้ของเธอมันบานแย้มหลอกล่อให้แมลงหื่นอย่างเขาบินทะลวงมันเข้าไป