ปล่อยไปตามใจชอบ
บัณทิสาลืมตาขึ้นในตอนที่แดดเริ่มส่องผ่านม่านสองชั้นเข้ามาในห้องนอน นอนนิ่งๆ รับไออุ่นจากคนข้างๆ ที่วาดแขนมากอดไว้
ลืมตามองใบหน้าหล่อเหลานั้นแล้วยิ้มน้อยๆ พร้อมกับทอดถอนหายใจ เพราะสุดท้ายแล้วเธอก็แพ้เด็กคนนี้จนได้ แพ้กับเซ็กซ์ หรืออะไรที่มากกว่านั้นที่เธอยังไม่แน่ใจ แต่ยอมรับว่าการตื่นขึ้นมาแล้วรับรู้ว่าโจฟินนอนอยู่ข้างๆ
มันดีอย่างไม่น่าเชื่อ
อุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ในการยอมรับโจฟินเข้ามาในชีวิต นอกจากกังวลเรื่องชื่อเสียง ตอนนี้ก็เรื่องอายุ เจ็ดปี อาจไม่มากมายในยามที่เธออายุไม่ถึงสามสิบ แต่เมื่อใดที่อายุมากกว่านั้น เช่นสามสิบตอนปลาย คิดว่าคงมีกังวลมากมาย
แต่กว่าเธอจะสามสิบตอนปลาย เขาจะยังอยู่กับเธอไหมหนอ หรืออีกไม่กี่วันเธออาจเบื่อเขาแล้วก็ได้
คิดมากไปทำไม แค่วันนี้มีความสุขก็พอ
“โจ สายแล้วนะ วันนี้ไม่มีงานเหรอ”
“อือ ครับ มีถ่ายภาพที่สตูพี่เรย์” เขาบอกทั้งที่ยังไม่ลืม
