หลังจากหมอที่ไอ้เรืองพามาดูแลรักษาทองเปลวกลับไปแล้ว คุณพระก็ได้แต่เฝ้ายอดขมองอิ่มของตนเองอยู่ในห้องนอน จนไม่เป็นอันทำงานทำการอะไรในวันนี้ หัวใจของอิธิเดชร้อนรุ่มไปหมด ห่วงเหลือเกินว่าทองเปลวจักเป็นหนักเอาได้ จึงไม่ยอมออกจากห้องนอน จนลำบากไอ้เรืองผู้เป็นห่วงนายหนุ่มของตน
“คุณพระขอรับ คุณพระของไอ้เรืองกินข้าวกินปลาก่อนดีกว่าขอรับ ตั้งแต่เช้าบ่าวยังไม่เห็นคุณพระกินอะไรเลยนะขอรับ”
เดินมาคุกเข่ายกมือเรียนบอกนายของตนอยู่หน้าประตูห้องที่เปิดกว้างออก มันอยากรู้เรื่องราวของนายกับแม่หญิงที่นอนป่วยในห้องนาย แต่มันก็ไม่กล้าซักถาม หากว่านายของมันไม่ยอมพูดออกมาเอง
“เอ็งจักให้ข้ากินได้เยี่ยงไรเล่าไอ้เรือง เอ็งก็เห็นว่าเมียข้าป่วยละเมอร้องไห้อยู่เยี่ยงนี้” เดินมาตอบบ่าวคนสนิทของตนด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“คุณพระต้องห่วงตัวเองบ้างนะขอรับ”
“ข้ารู้ไอ้เรือง แต่ว่าข้ากินอะไรมิลงดอก ข้าห่วงเมียของข้า” คุณพร
