ตอนที่2 ซาตานจอมบงการ
834 คำ
ตอนที่2 ซาตานจอมบงการ
“ตัดสินใจแล้วหรือยังเรื่องงานแต่งงานของเรา”
อัลเบร์โตเอนหลังพิงเก้าอี้ในท่วงท่าสบายๆ แน่นอนว่าตอนนี้เขาถือไพ่เหนือกว่าทั้งกับผู้หญิงตรงหน้ารวมไปถึงครอบครัวของเธอ
ดาดฟ้าบนโรงแรมระดับห้าดาวซึ่งทางโรงแรมจัดเป็นห้องอาหารสุดหรูบัดนี้เงียบกริบ ไร้แขกเหรื่อชนชั้นเศรษฐีหรือไฮโซทั้งหลายที่เคยมานั่งดื่มนั่งกินอาหารมื้อละเฉียดแสนบาทเฉกเช่นทุกวัน เนื่องจากทั้งชั้นถูกเหมาเอาไว้เพื่อให้เขาและว่าที่ภรรยาสาวได้นัดพบพูดคุยถึงเรื่องอนาคต
อนาคตที่เขาเป็นผู้กุมชะตากรรมของเธอ
“ฉันไม่ได้มีทางเลือกอะไรเลย คุณก็รู้”
ลูกพีชบอกออกไปประสาซื่อ นัยน์ตาของสาวน้อยอายุเพียงสิบแปดปีผู้ซึ่งผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านประสบการณ์ชีวิตมาเพียงเล็กน้อยสั่นระริก น้ำใสๆ เอ่อคลอหน่วยตา แต่เธอก็กระพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่มันออกไปด้วยไม่อยากให้ผู้ชายแปลกหน้าได้เห็นความอ่อนแอของเธอ เธอจะเลือกอะไรได้อีกในเมื่อผู้ให้กำเนิดทั้งสองวางภาระอันหนักอึ้งใหญ่หลวงเอาไว้บนบ่าบอบบางทั้งสองของเธอ
เธอต้องยอมแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ เพื่อให้หลายชีวิตที่เหลือในตระกูลอมรพันธ์หัสดินทร์อยู่รอดต่อไป
“ก็คงเป็นอย่างงั้น”
ชายหนุ่มหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบเอาไว้ บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่เกือบสิบเมตรรีบวิ่งเข้ามาเพื่อจุดบุหรี่ให้แล้วถอยกรูดไปยืนนิ่งราวกับหุ่นลองเสื้ออยู่ที่เดิม
“ลูกกตัญญูสินะ น่าภูมิใจซะมัด”
น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง
“คุณแม่บอกว่าหลังจากแต่งงานแล้วคุณจะพาฉันไปอยู่ที่อื่น”
อัลเบร์โตพยักหน้า พ่นควันสีเทาออกมาใส่หญิงสาวจนเธอลำลักควันไอขลุก
“ใช่ หลังจากเสร็จพิธีแต่งานแล้วคุณก็เป็นสมบัติของผม ข้อตกลงบอกเอาไว้แบบนั้นคุณคงยังไม่ได้อ่านมันอย่างละเอียด”
“สมบัติ?”
ลูกพีชทวนคำพูดของเขา น้ำหูน้ำตาไหลเนื่องจากเธอแพ้ควันบุหรี่อย่างรุนแรง
“ฉันแพ้ควันบุหรี่ค่ะ”
หญิงสาวทำหน้าขอความเห็นใจ แต่คนฟังกลับทำหูทวนลม เขายังสูบบุหรี่ต่อไปอีก
“ฟังนะ ผมจะไม่มีวันเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร”
“ค่ะ ฉันจะพยายามทำความเข้าใจ”
ลูกพีชหน้าตึง หยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าถือออกมาซับน้ำตาของเธอ เขาดูไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยจากที่เธอเห็นเขาคงมีดีแค่หล่อ แล้วก็รวยเท่านั้น ผู้ชายแบบนี้หากเลือกได้เธอขออยู่ให้ห่างจะดีกว่า แต่เพราะเธอเลือกไม่ได้ไง คนที่เลือกเส้นทางให้เธอเดินคือพ่อและแม่ของเธอ
“เจ้าสัวมงคลบอกว่าเธอเพิ่งเรียนจบชั้นมัธยมปลาย”
“ใช่ค่ะ ฉันคิดเอาไว้ว่าจะเข้าเรียนต่อที่มหาลัยเอกชน”
ลูกพีชบอกสิ่งที่เธอวางแผนเอาไว้ เพื่อนสนิทของเธอหลายคนไปสมัครสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยของรัฐบาล แต่เธอคิดว่าจะสมัครเรียนที่มหาลัยวิทยาลัยเอกชน
“ไม่”
“…”
ลูกพีชเลิกคิ้ว
“เธอจะไม่ได้เรียนต่อที่ไหนทั้งนั้น”
“หมายความว่าไงคะ นี่คุณจะบงการชีวิตฉันมากไปหรือเปล่า”
“จะว่าแบบนั้นก็ไม่ผิด”
สีหน้าของอัลเบร์โตยิ้มกริ่มกวนโทสะ
“คุณจะได้เรียน แต่เป็นการเรียนรู้การเป็นเมียและแม่ของลูกผม นั่นคือสิ่งที่ผมจะให้คุณทำ”
“เรื่องนี้พ่อกับแม่ของฉันต้องไม่เห็นด้วยแน่”
“ใครสนกันล่ะ คุณลองกลับไปอ่านสัญญาฉบับนั้นซะใหม่นะ ผมจะมีสิทธิ์ในตัวของคุณเพียงคนเดียวเท่านั้นหลังจากเราแต่งงานและจดทะเบียนสมรสกัน ใครก็ตามที่ทำผิดสัญญาไม่ว่าคุณหรือพ่อแม่คุณ สัญญาระหว่างเราจะกลายเป็นโมฆะทันที มันหมายความว่าอะไรคุณคงรู้ดีนะ”
ลูกพีชรู้สึกหน้าชาวาบ ถ้าเธอละเมิดสัญญาบ้าบอฉบับนั้นที่เขาพูดถึงล่ะก็เงินสินสอดหนึ่งร้อยล้านบาทและทรัพย์สินไม่ว่าจะเป็นทองคำหรือแหวนเพชรเม็ดโตจะอันตรธานหายไป
“คุณทำแบบนี้เพื่ออะไรคะ”
อัลเบร์โตยกมุมปากเป็นรอยยิ้มร้ายกาจ
“อีกไม่นาน คุณก็จะรู้เองสาวน้อย ไว้เจอกันวันแต่งงานของเรา ผมรับประกันได้เลยว่าคืนเข้าหอมันจะเป็นคืนที่คุณจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต”
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนจัดเสื้อสูทให้เข้าที่จากนั้นก็เดินจากไปพร้อมบอดี้การ์ดของเขา ลูกพีชตัวชา ความรู้สึกเศร้า เสียใจ ความท้อแท้รันทด ความรู้สึกด้านลบทั้งหลายทั้งปวงมันบีบรัดกลายเป็นมวลน้ำตาไหลนองออกมาเป็นดวงหน้า
- ผู้เขียน
