บทที่ 8 เด็กใหม่แนะนำตัวกับพี่รหัส
1658 คำ
บทที่ 8
เด็กใหม่แนะนำตัวกับพี่รหัส
ฮัลโหล สวัสดีวันจันทร์จ้า
วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันไม่ได้นั่งมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอยไปมหาวิทยาลัยอีกแล้ว เพราะมีสารถีอย่างพี่ราชันที่บังคับฉันว่าเขาจะเป็นคนมารับไปส่งฉันเอง
และเขาก็มัดมือชกฉันด้วยการไปหาฉันตั้งแต่เช้าตรู่เลยล่ะ เพราะกลัวฉันจะปฏิเสธ และตอนนี้ฉันก็นั่งอยู่ที่ลานกิจกรรมเพื่อรับน้องใหม่
“งั้นวันนี้พอแค่นี้นะคะ เดี๋ยวพี่จะแจกกระดาษที่มีชื่อพี่รหัสให้ทุกคน แล้วไปรายงานตัวกันเองนะ” พอพี่ๆ พูดจบก็มีการแจกกระดาษให้ปีหนึ่งทุกคน
“แกได้ใคร” เฟิร์นหันมาถามฉันที่กำลังเปิดกระดาษอ่าน
“พี่ริน” ฉันตอบกลับไปแล้วมองหน้าเพื่อนๆ
“จริงดิ ฉันได้พี่ตั้มอ่า” เฟิร์นว่าอย่างเซ็งๆ เพราะเธออยากได้พี่รหัสเป็นผู้หญิง
“แกล่ะกอบัว” ฉันถามยัยกอบัวที่กำลังทำตาโตเท่าไข่ห่าน
“แฟนแกนั่นแหละ” กอบัวหันมาตอบฉันอย่างเลื่อนลอย
“ห๊ะ” ฉันอุทาน และก็งงกับคำที่นังกอบัวพูด แฟนฉันเหรอ?
“พี่ราชันอ่ะนะ” แล้วเฟิร์นก็พูดขึ้นแล้วหันมามองหน้าฉัน
“ไม่ใช่แฟนเว้ย” ฉันรีบเถียงทันที
“จ้าๆ ไม่ใช่แฟน แต่ทำแทนทุกอย่าง” เพื่อนทั้งสองมันล้อฉัน
“นี่ พวกแก” ฉันชี้หน้ายัยพวกนั้นอย่างคาดโทษ
“คิก เพิ่งเห็นแกหน้าแดงก็วันนี้แหละ” ยัยกอบัวชี้หน้าฉัน
“หยุด แล้วแยกย้ายกันไปหาพี่รหัส” ฉันพูดตัดบท ไม่อย่างงั้นไม่จบแน่วันนี้
“แล้วแฟนแกอยู่ไหนล่ะเนี่ย” กอบัวบ่นขึ้น เพราะเธอรู้ว่าพี่ราชันหาตัวยากจะตาย นึกจะมาก็มานึกจะหายก็หายไปเสียดื้อๆ
“บอกว่าไม่ใช่” ฉันหันไปแว้ดใส่เพื่อนอย่างเคืองๆ
“จ้าๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ แต่หาช่วยหน่อย” กอบัวหันมายิ้มหวานให้ฉัน แล้วทำหน้าอ้อนวอน
“อยู่โน่นไง ไปสิ” ฉันมองไปรอบๆ หาพี่ราชันก็เห็นเขานั่งอยู่กับเพื่อนของเขานั่นแหละ ครบแก๊งเลย
“ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ”
กอบัวบอกแล้วเกาะแขนฉันแน่น ถ้าฉันไม่รู้จักเธอจริงๆ ฉันคงสงสารไปแล้ว ยัยนี่อ่ะร้ายลึกจะตาย ไม่มีทางกลัวอะไรแบบนี้หรอก
“แกจะกลัวอะไร เขาไม่กัดหรอกน่า ฉันไปหาพี่รหัสล่ะ” ฉันแกะแขนเพื่อนออกแล้วเดินหนีไปหาพี่ริน
“เหมยเดี๋ยวสิ” ฉันได้ยินกอบัวเรียกนะ แต่ไม่สนอะ
“พี่ริน” ฉันเดินไปหาพี่รินที่นั่งกับเพื่อนของเธอ
“อ้าว น้องเหมย” พี่รินหันมายิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร
“หนูเป็นน้องรหัสพี่ค่ะ” ฉันบอก
“จ๊ะ พี่รู้แล้ว สายรหัสเราง่ายๆ นะ พี่ไม่ได้เคร่งอะไร แต่ลุงรหัสเราพี่ไม่แน่ใจ” พี่รินบอก
“ลุงรหัส?” ฉันคิดตาม
“จ๊ะ อยู่กลุ่มพี่เฮดว๊ากน่ะ” พี่รินยิ้มให้ฉัน
“ใครเหรอคะ” ฉันถามแล้วหลับตาลงอย่างลุ้นๆ ขอให้เจอคนใจดีด้วยเถอะ
“พี่เคนน่ะ”
“เฮ้ออ” แล้วคำตอบของพี่รินก็ทำให้ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“เป็นอะไรไปจ๊ะ” เพื่อนพี่รินถามยิ้มๆ
“หนูลุ้นว่าคนนั้นจะใช่พี่ไฟรึเปล่า ดีแล้วค่ะที่ไม่ใช่” ฉันทำหน้าตลกเวลาพูดกับพี่ๆ
“แต่พี่ไฟเป็นพี่รหัสราชันนะ” พี่รินบอก
“อะไรนะคะ” ฉันอุทานเสียงดัง พี่ไฟเป็นพี่รหัสพี่ราชันงั้นเหรอ
“ใช่จ้ะ แต่วันนั้นน้องเก่งมากนะ เถียงซะพี่ไฟไปไม่เป็นเลย” เพื่อนพี่รินเอ่ยชมฉัน คิกๆ ไม่รู้สิตอนนั้นฟิวส์ฉันขาดไปแล้วอะ ถึงกล้าเถียงพี่เฮดว๊ากอย่างนั้น
อ้อ! ฉันลืมเล่าให้ฟังเลยว่าวันนั้นหลังจากที่ฉันกับพี่ราชันลงมา พี่ไฟก็สั่งให้ปีสองหยุดทำและอบรมนิดหน่อย จากนั้นก็ปล่อยให้กลับกันเลย ฉันเลยกลายเป็นคนที่คณะบอกว่ากล้าต่อกรกับพี่ไฟรองจากพี่ราชัน เพราะปกติพี่แกน่ากลัวจะตาย
“แฮ่” ฉันยิ้มแหยๆ ให้พี่ๆ
“งั้นวันนี้น้องเหมยไปรายงานตัวกับพี่เคนก่อนก็แล้ว เดี๋ยววันหลังพี่จะพาไปหาตากับทวด”
พี่รินบอก แล้วชี้ไปที่โต๊ะพี่ว๊ากที่นั่งอยู่ ฉันมองตามไปก็เห็นว่ากอบัวยืนอยู่ตรงนั้นด้วย
“ได้ค่ะ งั้นหนูไปนะคะ สวัสดีค่ะ” ฉันหันไปสวัสดีพี่ๆ แล้วเดินไปทางโต๊ะพวกพี่ว๊าก
พอเดินเข้ามาใกล้ๆ ก็เห็นว่ากอบัวยืนคุยกับพี่ไฟ ตายๆ เพื่อนฉันเป็นน้องรหัสพี่ราชันแล้วยังเป็นหลานพี่ไฟอีก ปวดหัวตายแน่ทีนี้
“พี่เคนคะ” พอเดินมาใกล้แล้วฉันก็เรียกพี่เคนเสียงเบา
“อ้าว เด็กไอ้ชัน” พี่เคนหันมามองแล้วยิ้มให้ฉัน
ฉันทำเป็นไม่ได้ยินคำทักทายแรกของลุงรหัสแล้วบอกไปว่า
“หนูเป็นน้องรหัสพี่รินค่ะ”
“เฮ้ยย เชรดด ตัวเด็ดว่ะ” พี่ๆ คนอื่นหันมาพูดแซว
“รินให้มาทำอะไรเหรอ” พี่เคนถาม
“แค่ให้มาแนะนำตัวก่อนค่ะ วันหลังถึงจะพาไปเจอพี่ๆ คนอื่น” ฉันยิ้มให้พี่เคน
“ไอ้เคน มีหลานรหัสแบบนี้กูว่าปวดหัวตาย” เสียงเข้มดังอยู่ข้างหลัง ทำให้ฉันหันขวับ!
“กอบัว ถ้าฉันมีลุงรหัสปากหมาแบบนี้นะ ฉันยอมสายขาดดีกว่า” ฉันพูดกับยัยกอบัว ทั้งที่จ้องพี่ไฟตาเขม็ง
‘เอาดิตาต่อตาฟันต่อฟัน ฉันไม่กลัวหรอก พี่เฮดว๊ากแค่ไหนกันเชียว’ ฉันบ่นคนเดียวในใจ
“แม่ง เจอกันทีไรกัดกันตลอด” พี่เคน ลุงรหัสฉันเอามือกุมขมับเวลาพูด
“มึงก็นะไอ้ไฟ” พี่ๆ เองก็หันไปว่าพี่ไฟ
“มีอะไร” แล้วเสียงที่ดังจากด้านหลังทำให้ฉันหันไปมองทันที
“มึงมาก็ดีแล้ว มาห้ามทัพซิ เด็กมึงกับไอ้ไฟกัดกันอีกล่ะ” พี่เคนบอกอย่างเซ็งๆ
“มานี่ทำไม” พี่ราชันมองไปที่พี่ๆ เล็กน้อยแล้วหันมาถามฉัน
“หนูเป็นน้องรหัสพี่ริน หลานรหัสพี่เคนค่ะ” ฉันตอบกลับไปพร้อมยิ้มยิงฟันให้เขา
“เสร็จแล้วใช่มั้ย” พี่ราชันถาม
“ค่ะ วันนี้แค่มาแนะนำตัวเฉยๆ” ฉันพยักหน้าให้พี่เขา
“งั้นกลับ” พี่ราชันบอกแล้วกระตุกแขนฉันให้เดินตาม
“เดี๋ยวดิ” ฉันรีบขืนตัวไว้
“อะไร” ผมถาม เมื่อน้องไม่ยอมเดินตาม
“กลับก่อนนะพวกแก กลับแล้วนะคะพี่ๆ” ฉันหันไปบอกเพื่อนแล้วยกมือไหว้พี่ๆ เขา
“ก็ไม่มีใครดึงขาไว้นี่ แล้วก็รีบไปเถอะ อยู่นานๆ มันหนัก” เจ้าเก่าเจ้าเดิมค่ะ ไอ้พี่ไฟปากหมาว่ากระทบฉันแหละ
“นั่นสิเนอะ แต่หนูก็ไม่ได้เอาขาไปพาดคอพี่อยู่นะ” ฉันตอกกลับ
“เด็กนี่” พี่ไฟคำรามเสียงดังใส่ฉัน
“เชอะ กลัวตายแหละ” ฉันมองหน้าพี่ไฟกลับไม่แพ้กัน
“มึงรีบพาไปเลยไอ้ชัน แม่ง เหมือนกันทั้งคู่ มีความกลัวกูมั้ยว่ะ” พี่ไฟหันไปพูดกับพี่ราชันอย่างหัวเสีย
“หึ งั้นไปนะเฮีย” พี่ราชันเค้นยิ้มออกมาแล้วพาฉันเดินออกไป พอมาถึงรถเขาก็เปิดประตูขึ้นไปนั่ง
ส่วนฉันก็เดินไปขึ้นรถฝั่งตรงข้ามกับเขา แล้วบอกเขาว่า
“หนูไปทำงาน 5 โมงนะ”
“ทำไมต้องทำงาน” ผมถาม ถึงรู้ทุกอย่างแล้วว่าเมลิษาต้องทำงานหาเงินเรียนและเลี้ยงตัวเอง
“มันจำเป็น” ฉันบอกพี่ราชัน แต่ไม่ยอมพูดเสียหมดทุกอย่าง
“จำเป็นยังไง บอกพี่สิ” ผมต้องการให้เธอพูดเรื่องชีวิตของเธอให้ผมรับรู้ทุกเรื่องด้วยตัวเธอเอง
“หนูจำเป็นต้องใช้เงินค่ะ” ฉันเลี่ยงที่จะบอกเรื่องราวชีวิตประจำวันของฉันกับเขา ไม่ใช่ว่าอายนะที่เกิดมามีพ่อแม่ก็เหมือนไม่มี ต้องดิ้นรนหาเงินเลี้ยงตัวเองตั้งเด็ก
“อื้ม ถ้าพร้อมค่อยเล่าก็แล้วกัน” ผมพยักหน้ารับรู้ แล้วสตาร์ทรถ
“โกรธรึเปล่า” ฉันเหลือบตามองเขา
“โกรธทำไม” ผมถาม
“ที่หนูไม่บอก”
“ไม่ได้โกรธ เข้าใจว่าเพิ่งรู้จักกัน แล้วพี่ก็มีเวลาทั้งชีวิตรอฟังเธอ”
“...” ฉันไม่ตอบโต้ แต่มองหน้าเขาเหวอๆ เมื่อเขาหันมามอง ฉันก็รีบหันหน้าหนีไปมองข้างทางผ่านหน้าต่างรถ
เมื่อพี่ราชันขับรถมาถึงร้านกาแฟพี่หน่อย แต่เขาไม่ยอมจอด ฉันจึงหันไปถามพี่เขา
“พี่จะพาหนูไปไหน”
“ปกติคนจีบกัน เขาพาไปเดท” พี่ราชันพูดออกมาหน้าตาเฉย
“พี่จะพาหนูไปเดท” ฉันหันมองเสี้ยวหน้าเขา
“อื้ม ไปเดทที่คอนโดพี่ก็แล้วกัน”
คำพูดของพี่เขา ทำให้ฉันยิ่งจ้องหน้าเขา แล้วถามเสียงสั่นระริก
“ปะ ไปทำไมคะ”
“หิวข้าว ก็ไปกินข้าวสิ” พี่ราชันหันมามองฉัน
“ตะ แต่ไปร้านอาหารก็ได้”
“ไม่ อยากกินฝีมือเรา ทำให้กินหน่อย” พี่ราชันอ้อนฉัน นั่นทำให้ฉันทำหน้าเลิ่กลั่ก เขามีโมเม้นต์แบบนี้ด้วยเหรอ
“ละ แล้วที่ห้องมีของสดมั้ยคะ” ฉันถาม
“ไม่มี” พี่ราชันส่ายหน้าไปมา
“งั้นแวะซุปเปอร์ก่อนนะ หนูจะซื้อของ” พอฉันบอกพี่ราชันก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ…
- ผู้เขียน
