บทที่ 17
คำกล่าวโทษจากแม่ที่ไม่เคยรักและเลี้ยงดู
“วันนี้ขึ้นให้ก่อนสิ เดี๋ยวหายเลย” แล้วคำพูดของพี่ราชัน ก็เอาฉันต้องมองหน้าพี่แกตาโต
“พะ พูดอะไร” ฉันพยายามตั้งสติถามเขา
“พูดจริง” เขาทำหน้าจริงจัง จนฉันรู้สึกกลัวสายตาเขาแล้ว อีกอย่างหน้าฉันก็เริ่มแดงและร้อนแปลกๆ
“ไม่คุยด้วยแล้วพี่ราชัน หนูอยากกลับห้องแล้ว” ฉันพยายามขืนตัวออกจากตักพี่ราชันแล้วพยายามข้ามไปนั่งที่เดิม
“ฟอดด” ความน่ารักและดื้อของเธอ ทำให้ผมอดใจไม่ไหวจึงหอมแก้มเธอ
“พี่ชัน” ฉันจับแก้มหันไปมองคนที่ขโมยหอมแก้มฉัน
จุ๊บ!
แต่พี่ราชันกลับจุ๊บลงมาที่ปากฉันซะงั้น
“หน้าแดงจัง” เขาจับแก้มฉัน แล้วพูดยิ้มๆ ออกมาแต่สายตายังไม่ละไปจากใบหน้าหวานนี้
“ปะ ปล่อยเลยนะ” ฉันพยายามตั้งสติแล้วบอกเขา
“เขินเหรอ” เขาทำหน้ากวนๆ ยัง ยังไม่หยุดแซวฉันอีก
“พี่ราชัน!!!” ฉันอดเฮ้วใส่เขาไม่ได้จริงๆ
“ครับ” พี่ราชันขานรับหน้าระรื่น
“ปล่อย” ฉันทำเสีย
