หัวใจของกวิน

เข้าบ้านไปเถอะ

" สวัสดีค่ะพี่มีนา " มะลิหันไปทักทายด้วยท่าทีน่ารัก

" จ้ะ น่ารักจัง " มีนาบีบที่แก้มป่องๆของมะลิอย่างเอ็นดู โดยที่มีสายตาคมของใครบางคนจ้องมองก่อนจะหัวเราะ หึ ในลำคอพร้อมกับกระดกเหล้าเข้าปากพรวด

" ว่าแต่สามคนตรงนี้มีใครที่โสดๆไหมครับ " เตชินพุ่งเข้าประเด็นตามสไตล์หนุ่มเจ้าสำราญจนกายอดไม่ได้ที่จะส่งสายตาอาฆาตให้ สามสาวมองหน้ากันก่อนยิ้มเล็กน้อยและเป็นมีนาที่พูดออกมา

" โสดทั้งสามค่ะ "

" แบบนี้ก็จีบได้ดิ " รามิลแกล้งถามทีเล่นทีจริงแต่สายตาของเขากลับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเกวลินที่นั่งยิ้มหันมองคนนั้นทีคนนั้นที

" ไม่ได้ค่ะ " มีนาตอบสวนทันควัน เมื่อเห็นสายตาของรามิล

" แล้วน้องมะลิละครับ สนใจอยากมีแฟนรุ่นพี่ไว้คอยบริการไหมครับ " เตชินเล็งเป้ามาที่มะลิที่นั่งยิ้มฟังบทสนทนาของคนอื่นๆ

" ไม่สนครับ " รามิลสวนกลับมาเช่นกันทำเอาเตชินที่นั่งข้างๆต้องหันสบตามาที่เขาก่อนจะมองค้อนให้รามิลยิ้มเยาะมือหนาหยิบแก้วขึ้นมาจิบน้ำสีอำพันที่อยู่ในนั้น โดยที่ลืมสังเกตคนที่นั่งเยื้องกันกับเกวลินจะส่งสายตาคมมองมาอย่างยากที่จะคาดเดา

กลุ่มใหญ่บนโซนvvipที่มีหญิงสามชายสี่พูดคุยกันด้วยบรรยากาศคึกครื้น มีเสียงหัวเราะขึ้นมาเป็นระยะ จนเวลาเข้ามาเที่ยงคืนและใกล้เวลาที่ต้องปิดร้าน ลูกค้าบางกลุ่มก็ทยอยกลับไปบ้างแล้วเหลือเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ยังสนุกสนานอยู่กับเสียงเพลงด้านล่าง

" มีนาขอตัวลงไปดูความเรียบร้อยด้านล่างก่อนนะคะ " ว่าแล้วเธอก็หยัดตัวขึ้นเดินไปทันทีโดยไม่เหลียวมองคนเสื้อดำที่ชายตามองเธออยู่

" เกลกับมะลิก็ต้องขอตัวกลับด้วยเหมือนกันนะคะ " เกวลินพูดขึ้นเมื่อมองดูเวลาในนาฬิกาข้อมือ

" กลับยังไง...พี่ไปส่งไหม " รามิลเอ่ยถามทันทีก่อนที่เกวลินตอบตอบกลับ

" กลับรถมะลิค่ะ " รามิลมองหน้ามะลิก่อนที่เธอจะส่งยิ้มบางๆให้

โทรศัพท์ของมะลิก็ดังขึ้นที่กำลังเดินพ้นประตูร้านออกมา

" กูไปรับโทรศัพท์แปปนะ "

" อืม กูไปรอที่รถ " เกวลินเดินออกมาด้านนอกพร้อมพ่นลมหายใจออกมาดัง ฟู่วววว~~~~~

" เฮ้อ " เสียงถอนหายใจอย่าโล่งอกเมื่อได้สูดอากาศด้านนอก เธอไม่ค่อยชอบอากาศด้านในเท่าไหร่เพราะมันให้ความรู้สึกอึดอัด

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเดินออกมาด้านนอกก่อนที่จะสาดสายตามาเห็นร่างบางของใครบางคน เขายืนมองอยู่แบบนั้นสักพักก่อนจะเดินไปที่รถหรูที่จอดอยู่อีกด้าน

" มึง ที่บ้านกูโทรบอกว่าพ่อช็อคเข้าโรงพยาบาล " มะลิเดินมาบอกเกวลินหน้าตาไม่สู้ดี

" เห้ย แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า " เกวลินถามอย่างเป็นห่วงความรู้สึก

" ไม่รู้อะ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลกัน "

" ให้กูไปเป็นเพื่อนไหม "

" ไม่เป็นไรมึง กูจะกลับเลย " มะลิพูดออกมาด้วยสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด

" ไหวไหม ทำไมไม่กลับพรุ่งนี้ "

" กูไม่ได้ดื่ม กูขับไหว แต่กูจะไปส่งมึงก่อน "

" ไม่เป็นไร กูกลับพร้อมพี่มีนาได้จะได้ไม่เสียเวลาขับไปมา " มะลิมองหน้าของเพื่อนสาวด้วยความกังวล

" ค่อยๆขับนะมึง อย่าคิดมาก " เกวลินลูบหลังเพื่อนอย่างต้องการปลอบโยน ก่อนที่มะลิจะขึ้นรถขับออกไปและมองเกวลินผ่านกระจกจนลับตา

" เกล ทำไมอยู่คนเดียว...มะลิล่ะ " รามิลที่เดินออกมาตามหลังรีบเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าเกวลินยื่นอยู่คนเดียว

" มะลิมีเรื่องด่วนกับที่บ้านค่ะ เกลเลยให้กลับก่อน "

" ให้พี่ไปส่งไหม "

" เกลรอกลับพร้อมพี่มีนาก็ได้ค่ะ "

" มีนาไอ้กายจะไปส่งพี่เห็นคุยกันหน้าเครียดอยู่ในห้อง " รามิลบอกออกมาทำเอาเกวลินคิดหนักจนแสดงออกมาทางสีหน้าแววตา

" ไปเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่งใกล้แค่นี้เองไม่ต้องกลัวว่าจะรบกวน " ขณะที่รามิลกำลังจะคว้าแขนเล็กให้เดินไปกับเขาเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะ เกวลินถอนหายใจฟู่ววว ออกมาอีกครั้ง

" แปปนึงนะ เดี๋ยวพี่มา " รามิลเดินออกไปไม่ไกลยังมองเห็นได้ด้วยสายตา

" พี่คงไปส่งเกลไม่ได้แล้ว " รามิลเดินกลับมาบอกแววตาฉายแววกังวล

" ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะเดี๋ยวเกลเข้าไปรอกับพี่มีนาข้างใน " เป็นจังหวะเดียวกับรถหรูคันสีขาวขับออกมาพอดี(จังหวะละครมาก) เกวลินรู้สึกคุ้นรถคันนี้อย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะนึกได้ว่ามันเหมือนรถเกือบจะชนเธอวันนั้นและเมื่อมองดูทะเบียนรถเธอก็แน่ใจทันทีว่าคือคันเดียวกัน

" กวิน " รามิลยืนขวางหน้ารถไว้ก่อนที่คนขับจะลดกระจกลงเล็กน้อย เกวลินมองสองคนสลับกันอย่างแปลกใจ

" ไปส่งเกลให้หน่อย " รามิลก้มตัวลงเพื่อมองคนขับอีกฝั่ง เขามองรามิลด้วยหางตาไม่ได้พูดอะไรกลับมา

" พี่รามิลไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องรบกวนคุณกวินหรอกค่ะ " เกวลินดึงเสื้อของรามิลไว้เพราะเธอรู้สึกกลัวเขาและไม่กล้าที่จะไปกับเขาสองคน

" นะ " น้ำเสียงที่จริงจังของรามิลทำให้เพื่อนรักอย่างกวินรู้ทันทีว่าเขากำลังมีเรื่องไม่สบายใจ เมื่อไม่เห็นเจ้าของรถตอบเขาก็เปิดประตูพร้อมกับดันคนตัวเล็กเข้าไปด้านในโดยที่เธอไม่ทันจะคัดค้านเขาก็ปิดประตูแล้ว

" ฝันดีครับ " สิ้นเสียงของรามิลกระจกก็ถูกปิดขึ้นและรถก็เคลื่อนตัวออกไป รามิลยืนมองดูจนสุดสสายตาก่อนจะขับรถของเขาออกไปยังที่หมายเช่นกัน

ภายในรถที่เงียบพาให้รู้สึกเสียวสันหลัง เกวลินลอบมองคนด้านข้างเล็กน้อย

" ยูเทิร์นข้างหน้าแล้วก็เลี้ยวตรงซอยนี้ค่ะ " เกวลินจำใจพูดมันออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆเมื่อให้ถึงทางเข้าบ้าน ขายหนุ่มขับตามทางที่เธอบอกและลอบมองเธอเพียงแวบ

" จอดด้านหน้าค่ะ " เมื่อรถจอดนิ่งหญิงสาวปลดเข็ฒขัดนิรภัย พร้อมกับทำท่าอึกอักจนกวินหันมามองอย่างไม่เข้าใจ

" ขอบคุณนะคะที่อุตส่าสละเวลามาส่ง " เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเกวลินจึงเปิดประตูลงจากรถไปทันทีทว่าเขากลับไม่ยอมเคลื่อนตัวรถออกไปจนเกวลินต้องเดินกลับมาที่รถของเขาอีกครั้ง กระจกด้านข้างลดลงเล็กน้อยพอให้มองเห็นส่วนหน้าผากและสันจมูกที่แสงไฟจากด้านนอกสะท้อนเข้าไป

" ซอยข้างหน้าทะลุออกไปถนนได้นะคะ ในซอยนี้มันแคบหาที่กลับรถค่อนข้างยาก " เกวลินบอกเขาอีกครั้ง

" เข้าบ้านไปเถอะ " เสียงเข้มบอกกับเธอ นับว่าเป็นประโยคแรกที่เขาคุยกับเธอตั้งแต่พบกัน เกวิลนเปิดประตูเข้าไปในบ้านเรียบร้อยรถหรูคันสีขาวถึงค่อนเคลื่อนตัวออกไป

" คนอะไรหน้านิ่งได้ตลอดเวลาขนาดนี้ " ใบหน้าของกวินที่วนเวียนในความคิดของเธอ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นก็ทำให้เกวลินนึกขึ้นได้ว่าชายชุดดำน่ากลัวคนนั้นได้ให้ซองน้ำตาลกับเธอมา เกวลินเดินไปหยิบซองสีน้ำตาลในลิ้นชักออกมาก่อยจะเปิดมันดู

" ห้ะ " เสียงร้องอุทานดังเมื่อเห็นสิ่งที่อยูในซอง เธอหยิบมันออกมาวางไว้ที่เตียงงนอนก่อนจะนับมันมีละใบ

" แสนห้า โอ้โหหหห!!! แค่เข่าถลอกให้มาแสนห้า รวยอย่างเดียวไม่ได้ต้องใช้เงินแบบไม่คิดด้วยนะเนี่ย " เกวลินพูดกับตัวเองก่อนจะเก็บเงินปึกใหญ่ใส่ลงในซองและเก็บมันไว้อย่างดี

บริษัท KN Group

สองสาวยืนมองทางเข้าด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เมื่อถึงวันที่เธอต้องมารายงานตัวเข้าฝึกงาน

" สวัสดีค่ะ ติดต่อเรื่องอะไรคะ " พนักงานฝ่ายต้อนรับหน้าเค้าเตอร์ประชาสัมพันธ์เอ่ยถามเมื่อสองสาวเดินไปถึง

" สวัสดีค่ะ เป็นนักศึกษาฝึกงานมารายตัวค่ะ " เกวลินที่เป็นคนตอบมะลิส่งยิ้มเป็นมิตรให้เช่นกัน

" สักครู่นะคะ " เสียงหวานของพนักงานบอกก่อนจะคีย์ข้อมูลบางอย่างในคอนพิวเตอร์

" เดินตรงไปเลี้ยวซ้ายขึ้นไปชั้นที่11 จะมีคนรอรับที่นั่นค่ะ "

" ขอบคุณค่ะ " สองสาวเดินมาตามทางที่พนักงานบอก ระหว่างทางขึ้นลิฟท์เกวลินก็หันไปถามเรื่องที่บ้านของมะลิก่อนจะได้คำตอบมาว่าพ่อของเธอน้ำตาลในเลือดสูงทำให้เกิดอาการช็อคขึ้นมา ต้องควบคุมอาหารและทานยาตลอดตามหมอสั่ง

ติ้ง~~~~~~

สัญญาณเตือนจากลิฟท์เมื่อถึงชั้น สองสาวเดินออกมาก่อนมองตามทางที่ทอดยาวและไม่เห็นคนที่มารอรับจึงยืนรออยู่ที่นั่นเพียงชั่วครู่

" สวัสดีจ้ะ นักศึกษาฝึกงานใช่ไหมจ้ะ " ชายปากแดงคนหนึ่ง

" สวัสดีค่ะ " สองสาวเอ่ยทักทายขึ้นพร้อมกัน ชายกึ่งหญิงคนนั้นมองทั้งสองและยิ้มเอ็นดูออกมา

" มาตามแม่มาค่ะลูกสาว " เขาเดินนำเธอไปก่อนจะมาทราบภายหลังว่าเขาคือหัวหน้าฝ่ายขายที่เธอต้องทำงานด้วยชื่อพี่ก็อตหรือที่คนในออฟฟิศเรียกกันว่าเจ้ก็อต/แม่ก็อตนั่นเอง

" ชื่ออะไรนะ " เขาหยุดกระทันหันก่อนเอ่ยถาม

" เกวลินค่ะ หรือเรียกเกลก็ได้ค่ะ "

" มะลิค่ะ ณปภัทร "

" โอเคเกล มะลิ " ว่าแล้วเขาก็เดินหน้าต่อไปด้วยจริตสาวมั่น จนมาถึงออฟฟิศที่อยู่ถัดจากลิฟท์มาไม่ไกลมาก

แปะ แปะ แปะ (เสียงปรบมือ)

" ทุกคนฟังจ้ะ " เจ้ก็อตปรบมือเสียงดังเรียกความสนใจจากคนในออฟฟิศที่นั่งทำงานอยู่ให้หันมาทางที่เขาและสองสาวยืนอยู่เป็นตาเดียวก่อนจะเริ่มแนะนำ

" นี่ เกล มะลิ น้องๆจะมาฝึกงานกับเราที่นี่เป็นเวลาสามเดือน ดิวสอนงานน้องๆด้วย จ๋ามาพาน้องไปที่โต๊ะจ้ะ " คนที่ถูกพูดถึงรับคำสั่งอย่างว่าง่าย

" มีอะไรเรียกแม่ได้ตลอดนะจ้ะ ลูกสาว "

" ขอบคุณนะคะ "

" น่ารัก " มือหนาของเขายกมาจับแก้มเนียนของเกลก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว

จ๋าหนึ่งในพนักงานที่เขาบอกเมื่อครู่เดินนำหน้าสองสาวไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่สี่ตัวพร้อมพูด

" อย่างนั่งตรงไหนเลือกเลยจ้ะ " สองสาวเลือกโต๊ะตัวที่แอร์ลงไม่ถึงเพราะเธอสองคนดันเป็นคนขี้หนาวเหมือนกัน แค่เข้ามาในนี้ก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวแล้ว

แค่วันแรกเกวลินก็เรียนรู้งานจากรุ่นพี่ที่ชื่อดิวได้เป็นอย่างดีเขาสอนงานเบื้องต้นเกี่ยวกับงานด้านการขายให้เธอไม่ว่าจะเป็นเอกสารซื้อขายหรือเอกสารที่ต้องตรวจสอบ