สำหรับเธอฉันมีเวลาให้ทั้งคืน
1938 คำ
ไนท์คลับของกาย
เกลินที่มาตามนัดของเพื่อนหรือจะเรียกว่าเป็นเลี้ยงอำลาก็ว่าได้
" ชนหน่อยเร็ว " ชายคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นก่อนที่ทุกคนจะหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมาและชนไปที่ด้านหน้าจนเกิดเสียงกระทบของแก้วหลายใบ เค้งงงง~~~~~
" จากนี้ไปไม่รู้ว่าวันไหนเราจะได้รวมตัวกันแบบนี้อีกขอให้มิตรภาพของพวกเราอยู่กันแบบนี้ตอลดไปเลยนะ " เกวลินพูดขึ้นมาทำให้เหล่าเพื่อนทำหน้าซึ้งไปตามๆกัน
" โชนนนนนน " และการชนหลายๆครั้งก็ตามมาติดๆ
" เกลลุกมาเต้นเร็ว " นินเพื่อนสาวอีกคนที่เริ่มได้ที่ก็ชวนคนนั้นคนนี้ลุกไปเต้นจนเหลือเกวลินคนสุดท้ายที่นั่งอยู่คนเดียวก็ไม่รอดจากเธอไปได้
" ไปเลยเราเวียนหัวอะ ขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย "
" เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อน "
" ไม่เป็นไรพี่สาวเราก็ทำงานอยู่ที่นี่ "
" อือๆมีอะไรก็โทรมานะ " สิ้นบทสนทนาเกวลินก็เดินออกไปทางห้องน้ำอย่างคุ้นเคยเพราะเธอมาที่นี่หลายครั้งราวกับนักเที่ยว แต่เปล่ามาเพราะต้องมารับพี่สาวอย่างมีนา ร่างบางเดินหลบผู้คนที่กำลังเต้นโยกย้ายอย่างเมามันจนไม่มีใครสนใจใครบ้างก็นั่งแจกขนมจียกันจนเธอเดินมาถึงทางเข้าห้องน้ำ
" อ้วก อ้วก " เกวลินที่พะอึดพะอมอยู่พักใหญ่เมื่อถึงห้องน้ำก็ทำการกำจัดสิ่งที่มันดันอยู่ที่คอออกมาจนหมด ก่อนจเดินออกมาที่หน้ากระจกพลางมองสำรวจใบหน้าและความเรียบร้อย
" เกล " เสียงหวานจากคนที่เดินเข้ามา
" พี่มีนา "
" ดื่มหรอ" เกวลินพยักหน้าตอบ
" อะกินนี่ก่อน ช่วยได้ " มีนายื่นเม็ดสีขาวคล้ายกับลูกอมให้เกวลินก่อนที่เธอจะกลืนมันลงไป
" ไหวไหม ไปนั่งก่อน พี่เห็นเกลเดินเข้ามาในห้องน้ำสักพักแล้วเลยเดินมาดู "
" เกลเวียนหัว มียาดมไหมพี่ " มีนาประคองน้องสาวตัวเล็กออกมานั่งที่ห้องทำงานของเธอก่อนจะหยิบยาดมออกมาจากกระเป๋าส่งให้
" เกลไปสนิทกับคุณกวินตั้งแต่ตอนไหน " เมื่อได้ยินพี่สาวถามแบบนั้นเกวลินก็หันมองขวับ
" ทำไมคะ มีอะไรรึเปล่า "
" เขาเรียกพี่ขึ้นไปแล้วบอกให้จับตาดูเกล ทีแรกพี่ไม่รู้ว่าเกลมาจนคุณกวินบอก "
" เขาอยู่ที่นี่หรอคะ " เกวบินถามอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นมีนาพยักหน้าเกวลินก็มองขึ้นไปชั้นบนแต่มองไม่เห็นอะไรเพราะตรงที่เธอนั่งเป็นมุมอับพอดี
" พี่มีนาไปบอกเขาให้หน่อยได้ไหมคะ เกลขอพบเขาสักสิบนาทีได้หรือเปล่า " มีนามองน้องสาวอย่างสงสัย
" คือเกลขอเงินเขาคืนวันนั้นสองพัน แต่เขาโอนมาให้เกลสองแสน เกลอยากคืนให้เขาค่ะ " เมื่อน้องสาอธิบายมีนาก็พาเธอเดินขึ้นไปที่ชั้นทันที
" คุณกวินคะ เกลขอพบสิบนาทีค่ะ " ไม่ได้ให้คำตอบแต่เขาลุกขึ้นเดินออกไปรอที่ระเบียงด้านหลังทันทีท่ามกลางความงงของเพื่อนๆแต่ก็มีรอยยิ้มบางออกมาจากปากของกายอย่างรู้ทัน
ชายหนุ่มยืนหลังพิงกับขอบระเบียงก่อนจะเงยขึ้นมาและพบกับคนตัวเล็กที่กำลังเดินเข้ามาพอดี
" เกลเอาเงินมาคืนค่ะ " เกวลินพูดพร้อมกับยื่นเงินสองปึกออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างให้คนตรงหน้า
" ไม่เอา " เขาตอบเสียงเรียบทว่ายังจ้องตาเธอไม่พัก จนสาวน้อเริ่มรู้สึกร้อนที่ใบหน้า
" ทำไมไม่เอาคะ "
" ไม่อยากได้เงิน " สายตาสองคู่สบจ้องกัน เมื่อฤทธิ์ของแอลกอฮอร์ในร่างกายมีมากเกินไปทำให้ชายหนุ่มกล้าที่จะพูด กล้าที่จะมอง และแสดงความต้องการของเขามากขึ้น
" คุณกวินคะเมาหรือเปล่า " ท่าทีที่ไม่ปกติของเขาทำเกวลินถามขึ้นมา
" เธอสิเมา " เขาสวนกลับมาทันควันอย่างที่ไม่เคยทำกับเธอมาก่อน
" ค่ะเกลยอมรับ "
" หึ กลับบ้านไป " เขาหัวเราะหึในลำคอพร้อมกับไล่เธอกลับบ้านยิ่งมองดูการแต่งตัวของหญิงสาวตรงหน้าตอนนี้เขายิ่งอยากจะส่งเธอกลับบ้านไปให้เร็วๆ เมื่อนึกถึงสายตาของชายหนุ่มรอบข้างที่มองเธอเขายิ่งอยากจะยิงลูกตาของพวกมันให้บอดไปให้รู้แล้วรู้รอด
" ไม่กลับค่ะ เอาเงินคืนไปเกลจะลงไปด้านล่าง เกลจะรบกวนคุณแค่สิบนาทีเพราะแค่ต้องการค*****นค่ะ "
" สำหรับเธอฉันมีเวลาให้ทั้งคืน " หัวใจสาวน้อยเต้นรัวขึ้นมาจนรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกเพราะคำพูดของเขายิ่งมองสบไปยังดวงตาคมอีกครั้งร่างกายอ่อนระทวยอย่างยากที่จะห้าม
" จะคุยอะไรทั้งคืนขนาดนั้นคะ " เกวลินที่รู้ทันความหมายแต่ก็ยังทำซื่อถามต่อไป
" ใครบอกว่าจะคุย " เกวลินสูดหายใจเข้าลึกๆตั้งสติเมื่อรู้ตัวว่าจะสู้ดาเมจของคนตรงหน้าไม่ได้
" เอาละค่ะ เอาเงินของคุณคืนไปเกลจะกลับบ้านตามที่คุณกวินสั่ง "
" ฉันสั่งเธอได้ทุกอย่างเลย? " สายตาที่มองมาอย่างเจ้าเล่ของกวินทำสาวน้อยหัวใเต้นแรงไม่มีท่าทีจะหยุด
" หืมมม เกลก็ตัวแค่นี้คุณกวินยังจะมาล้อเกลเล่นอีกนะคะ "
" หน้าฉันเหมือนคนล้อเล่นหรือไง? "
" เอาเถอะค่ะ บอกความต้องการของคุณมา "
" เธอ " เมื่อไม่สามารถต่อกลอนกับคนตรงหน้าได้ก็เลยเลือกที่จะถามออกไปตรงๆ และคำตอบที่ได้มาทำเธอเข่าแทบทรุดดาเมจที่ส่งมามันรุนแรงมากจนเกวลินเลือดจะหมดหลอดให้ได้
" เกลไปดีกว่า "
หมับ!!! แขนยาวคว้าร่างเข้ามาก่อนจะพลิกตัวเธอด้วยความรวดเร็วให้หันหน้าออกนอกระเบียงและเขากอดเธออยู่จากทางด้านหลัง
" คุณกะ กวิน ทะ ทะทำอะไรคะ? " เกวลินตกใจกับการกระทำของชายหนุ่มด้านหลัง ความอบอุ่นจากแผงอกของเขาส่งมาถึงแผ่นหลังของเธอมือเล็กถูกเขารวบจับไว้ที่ราวระเบียงไร้ทางหนีทีไร่แต่ในใจกลับไม่คิดผลักไสเขาเลยแม้แต่น้อย
" อยากอยู่กับฉันหรือเปล่า " เสียงแหบพร่าเอ่ยถามข้างหูพลางให้ความรู้สึกเสวแปลบเข้ามาที่หน้าอกราวกับกำลังมีผีเสื้อนับร้อยตัวบินวนอยู่ในนั้น
" เกลไม่ได้ใจง่ายขนาดนั้นค่ะ ถึงคุณจะเอาคามหล่อมาล่อเกลมันก็ไม่ได้ผลหรอก " เกวลินตั้งสติก่อนจะตอบออกไป
" แต่ฉันอยากอยู่กับเธอ " กวินพูดออกมาขณะที่ปลายจมูกยังคลอเคลียถูวนรอบใบหูแดงๆ เกวลินเอียงหลบเล็กน้อยทว่ามันกลับทำให้ปลายจมูกของเขากดลงที่แก้มเนียนแทน ตากลมโตเบิกกว้างตกใจเป็นครั้งที่ล้าน เธอตั้งตัวไม่ทันกับสถานการ์ในตอนนี้และไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อไป
" คุณกวินคะ เกลว่ามันน่าจะได้เวลากลับบ้านแล้วละค่ะ เกลขอตัวกลับก่อนดีกว่าคุณยายอยู่บ้านคนเดียว " กวินคลายมือที่จับมือของเกวลินไว้เธอจึงค่อยหันหน้าเข้ามาหาเขาแต่ก็ยังอยู่ในการกักขังของอ้อมแขนชายหนุ่มอยู่ดี เขาเหยียดแขนตรงเท้าอยู่กับขอบระเบียงตัวโน้มลงจนใบหน้าของเขาและเธออยู่ห่างกันเพียงแค่หนึ่งไม้บรรทัดเท่านั้น
" ทำไมต้องเป็นเธออยู่เรื่อยเลยนะเกวลิน " สายตาคมจ้องมองลึกลงไปในดวงตาพร้อมกับพูดเชิงถามออกมา หญิงสาวที่มองเขากลับสายตาสั่นระริกไม่ต่างจากหัวใจ
" ให้เกลกลับได้หรือยังคะ " หญิงสาวตัวเล็กถามออกมาเสียงเบา มือใหญ่ถูกยกมาจับบีบที่แก้มเบาๆด้วยความเอ็นดู ก่อนจะละแขนลงให้เธอได้เป็นอิสระ
" ในเมื่อเธอทำให้ฉันหวั่นไหวเธอต้องรับผิดชอบฉันแล้วนะ เกวลิน " เสียงต่ำพูดออกมา สายตามองตามแผ่นหลังบางๆที่เดินกลับออกไปจนลับตาเขาจึงยอมเดินเข้าไปในห้องวีไอพีอีกครั้ง ความรู้สึกดีภายในใจส่งออกมาถึงดวงตาจนกายกับเตชินสัมผัสได้และถามออกมา
" มีเรื่องอะไรดีๆไหมวะ " กวินหันไปมองเตชินที่กำลังนั่งคั่วสาวอยู่ด้านข้าง แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป กายจึงพูดขึ้นต่อ
" กูว่าชัวร์ ล้าน% " กวินจับแก้วเหล้าของตัวเองมาดื่มอีกครั้งโดยไม่สนใจคำพูดแซวของเพื่อน
" ถึงบ้านหรือยัง " เมื่อมองดูนาฬิกาที่ผ่านไปราวๆสามสิยนาทีชายหนุ่มก็ส่งข้อความไปหาหญิงสาวนับว่าเป็นประโยคแรกที่เขาส่งหาเธอหลังจากที่เกวลินแชทหนักขวามาตลอด และไม่นานก็มีข้อความตอบกลับมา
" ถึงแล้วค่ะ " พร้อมกับสางรูปหน้าบ้านมารายงาน
" จะนอนหรือยัง "
" อาบน้ำเสร็จก็จะนอนค่ะ " เกวลินตอบอย่างไม่ได้คิดอะไร
" คอลได้ไหม "
" คอลอะไรคะ "
" ก่อนนอน " เกวลินแอบยิ้มเขินจนใบหน้าเห่อแดงขึ้นมา
" ยิ้มอะไรของมึง " มะลิที่เห็นท่าทีของเพื่อนที่แปลกไปจึงถามออกมา
" อ้อ เอ่อ เปล่า " ว่าแล้วเธอก็เดินขึ้นบ้านนำหน้ามะลิไปทันที ทิ้งให้เพื่อนมองตามหลังอย่างสงสัยกับท่าที
" เกล " เสียงเรียกจากมะลิในจังหวะที่เดินออกมาจากห้องน้ำทำเอาเกวลินที่อยู่ในผ้าขนหนูสะดุ้งแรง
" ตกใจหมด มะลิ "
" บอกมา " มะลิยื่นโทรศัพท์มาที่หน้าของเกวลินโดยที่หน้าจอยังเป็นแชทของเธอกับกวินอยู่ เกวลินรีบแย่งออกมาก่อนจะเดินไปทางตู้เสื้อผ้าด้วยท่าทางมีพิรุจ
" เกล มึงแน่ใจแล้วใช่ไหม " มะลิเดินตามมานั่งที่เตียงนอนพร้อมถามและมองไปยังเพื่อนสนิทที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่
" กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย " เกวลินพูดออกมาเสียงเบา
" เกลกูไม่ได้ว่ามึง และกูก็ไม่มีสิทธิ์อะไรจะไปว่ามึงหรอกนะ กูแค่เป็นห่วง " เกวลินหันมามองหน้าเพื่อนด้วยวายตามั่นคงก่อนจะตอบกลับมา
" กูรู้ มึงไม่ต้องห่วงนะ กูสัญญาว่ากูจะไม่แตกสลายเพราะความรัก " มะลิฟังคำพูดหนักแน่นของเพื่อนแต่ก็ไม่ได้ทำให้เบาใจลง เรียกว่าปลงซะมากกว่า เพราะทุกคนต้องมีความรักและเหมือนมันกำลังเกิดในใจของเพื่อนเธอคนนี้
" กลับถึงบ้านหรือยังคะ " ข้อความที่ถูกส่งไปถูกอ่านโดยปลายทางทันที
" อือ " เขาตอบกลับมาสั้นๆ
" ฝันดีนะคะ "
" ยังไม่ง่วง "
" แต่เกลง่วงค่ะ "
" ง่วงก็นอนแต่คอลไว้ได้ไหม "
" เกลนอนกับมะลิค่ะ "
" แล้วไงผมอยากมองหน้าคุณ " เกวลินพิมตอบข้อความพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสราวกับดอกไม้ที่กำลังผลิบาน
- ผู้เขียน
