ค่ำคืนแห่งการล่าหวนกลับมา
ไป๋อวี่รู้ว่าอย่างไรเสียจะต้องถูกเฉินเฟยหย่าจับได้อยู่วันยังค่ำ จึงไม่หาที่หลบซ่อนตัวเหมือนครั้งที่แล้ว แต่ถ้าจะให้ไปแอบอยู่ในที่แคบ ๆ ฝุ่นเกาะ อากาศอับชื้น ดูจะทรมานตัวเองจนเกินไป
เขาจึงเลือกปีนขึ้นไปบนต้นไม้สูงที่มีใบหนาปกคลุมทั้งต้น หลบเลี่ยงการตามล่าของเฉินเฟยหย่าจนกว่าจะถึงเวลาที่ต้องเปิดเผยตัว
กรุ๊งกริ๊ง กรุ๊งกริ๊ง เสียงกระพรวนที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านนอกตำหนัก
ไป๋อวี่แหวกใบไม้ออกมาดูลาดเลา จึงได้เห็นว่าเฉินเฟยหย่ากำลังก้าวขาเข้ามายังที่แห่งนี้ พลางทำไม้ทำมือสั่งงานองครักษ์ของตัวเองให้เฝ้าที่ด้านหน้าทางเข้าเช่นเดิม
หลิวเมิ่งโผล่ออกมานั่งบนกิ่งไม้ข้าง ๆ ไป๋อวี่ “โฮสต์ ไม่คิดจะลงไปข้างล่างบ้างหรือ”
“ไม่เอาหรอก ในเนื้อหาไม่ได้เขียนสักหน่อยว่าข้าจะต้องวิ่งวุ่นหนีเฉินเฟยหย่าทั้งคืน แล้วข้าจะต้องทำเช่นนั้นให้เหนื่อยเปล่าทำไม
ร่างกายนี้ใช่ว่าจะแข็งแรงเสีย
