เมื่อได้ยินระบบผู้ช่วยพูดแบบนั้น ไป๋อวี่ผลักหน้าเฉินเฟยหย่าสุดกำลังแล้ววิ่งหนีไปที่มุมห้อง “ฝ่าบาท ทรงอย่าวู่วาม” แต่เขาไม่เชื่อฟัง พุ่งตัวเข้าหาไป๋อวี่คิดจะทำอย่างที่เคยทำ
“ฝ่าบาท แบบนี้ไม่ดีหรอก พระองค์น่าจะเมาแล้ว เสด็จเข้าที่บรรทมจะดีกว่า” ไป๋อวี่โน้มน้าวใจพลางชี้ไปที่เตียงนอนข้าง ๆ
“หน้าตาข้าเหมือนคนอยากนอนนักหรือ” เขาเลิกคิ้วแล้วแสยะยิ้ม “วันนี้เจ้าแพ้ ไม่มีสิทธิ์บ่ายเบี่ยง”
ครั้นได้ยินเช่นนั้น ไป๋อวี่จึงถามกลับ “กระหม่อมเคยชนะด้วยหรือ ไม่ยักรู้มาก่อน” แล้ววิ่งหนีเฉินเฟยหย่าไปอีกทางหนึ่ง มือข้างซ้ายคว้าแจกันมาถือไว้
“ไม่เคย แล้วเจ้าจะหนีทำไม อย่างไรคืนนี้เจ้าก็ต้องทำเช่นนั้น” เฉินเฟยหย่าไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงยังใจเย็นพูดคุยกับไป๋อวี่ได้นานถึงเพียงนั้น ทั้งที่ปกติแล้วไม่เคยปล่อยให้อีกฝ่ายอ้าปากร้องอ้อนวอนด้วยซ้ำ
“ไม่จำเป็นเสียหน่อย ฝ่าบาททรงงานหนักมาหลายวัน ดื่มสุราหมดไปตั้งเท
